uç
is. 1. Bir şeyin sivri, şiş, nazik, batıcı tərəfi, kənarı. İynənin ucu. Mıxın ucu. Süngünün ucu. – Bekar yabanın ucunda bir çəngə alovlu tikan götürüb
Tam oxu »I сущ. 1. остриё (тонкий заострённый колющий конец чего-л.). İynənin ucu остриё иглы, süngünün ucu остриё штыка, qələmin ucu остриё пера, oxun ucu ост
Tam oxu »i. (müxt. mənalarda) end; tip; kəndirin ~u rope’s end; barmaqların ~u the tip of one’s fingers; barmaqlarının ~unda (ayaq barmaqlarının) gəzmək / yeri
Tam oxu »сущ. 1. кӀвенкӀ, кӀуф; iynənin ucu рапунин кӀвенкӀ; burnun ucu нерин кӀвенкӀ; 2. кьил, къерех, пӀипӀ (мес
Tam oxu »is. bout m ; extrémité f ; pointe f ; kəndirin ~u bout de cordage ; ~u görünmür on n’en voit pas la fin
Tam oxu »“Son” anlamını əks etdirən və bircə səsdən ibarət olan “u” sözü olub. Uc kəlməsi ondan törəmədir. (Bəşir Əhmədov
Tam oxu »UC I is. Son, axır. Gözlə ha gözlə, gözlə ha gözlə, axırda dəstənin ucu açıldı (“Koroğlu”). UC II qoşma Ötrü, görə
Tam oxu »UC – ORTA Hələ bu nə ucudur, nə ortası, çox şey görəcəksən (Ə.Haqverdiyev). UC – SON Bağının ucunu ağzına alıb çeynəyirdi (İ
Tam oxu »Ucundan: səbəbindən, üzündən, ucbatından. (“Koroğlu” dastanının lüğəti) Mən bu namussuzluğu götürə bilmərəm ki, mənim ucumdan o kişi tutulsun, mən sağ
Tam oxu »