(Hamamlı) yersiz, düşünülməmiş. – Nə çıxmaz söz danışersaη, adamın əti tökülər
I (Gəncə) çələng. – Bəsdi sənə çəx’diyim zəhmət, başıma çıqqa qoymuyajaxsaη ha II (Lənkəran) pipik. – Çıqqası uzun xoruzum var
(Ağbaba, Culfa, Goranboy, Mingəçevir) kiçik, xırda. – Quzu yap çıqqılıdı (Culfa); – Bir çıqqılı işdən ötrü savaşmağ olmaz (Ağbaba)
(Cəbrayıl, Gədəbəy) səs. – Uşax sə:rdən oynuyur, heş çıqqırığı da çıxmır (Cəbrayıl)
(Ordubad) xırda odun. – Biz hırda oduna çıqqış deyərıx
(Hamamlı) bax kilar. – Çıların haçarı arvaddadı
(Borçalı) çayın su çıxmayan qurumuş yeri, hissəsi. – Haraveynan sudan keçərsən, çıldırda saxlamağ olar
(Şərur) bax çıldırratmax
(Cəbrayıl) sıçratmaq. – Suyu çıldırratdı, üsdüm bılandı
(Lənkəran, Yardımlı, Tovuz) tamam, tamamilə. – Ət çılxa yağdı. (Tovuz)
(Zaqatala) yarasa. – Çılxıçapar uçdu
(Bakı) bax çılxa
(Şəmkir) kolluq. – Bura çox çılımpırrıxdı, yeriməy olmur
(Culfa, Qazax, Şərur) paltar. – Qışda adama çılpaxlıx lazımdı (Şərur); – Çılpaxlıx alajam uşaxlara (Qazax)
(Zaqatala) ağacdələn. – Çıltan səsidir
(Kəlbəcər) çöl quşu adı. – Çımçıx dağ yerrərində çox olur
(Goranboy, Tovuz) xalis. – Zəhrənin donu çımxır ipəx’di (Tovuz)
(Lerik, Yardımlı) xəsis. – Çınıxun biridü, heç nəyə qıymey (Yardımlı)
I (Ağcabədi, Gədəbəy, Şəmkir, Tovuz, Zəngibasar) qığılcım. – A:z, ayna <o yana> dur, çınqı üsdq: düşər yanarsan (Ağcabədi); – Ay oğul, q
(İsmayıllı, Quba) itburnu meyvəsi. – Çınqıl dərmana yaxşıdı (Quba)
I (Ağbaba) vedrə. – Çınqırın qulpu qırıldı II (Masallı) bax çınqı I
(Cəlilabad) bax çınqı I. – Ocağ qaleydüg, çınqu çıxeydu gəl görəsən
(Zəngibasar) yavan, yağsız. – Bu ət tamam çıntırdı
(Laçın) yüngüllük. – Öz aramızdı, onda çıpalıx var
(Qarakilsə) xal-xal. – İnəyin, öküzün xal-xal olanına çıpar deyillər
(Qax) xırda ağaclı sıx meşə
(İmişli, Kürdəmir) çırpı. – Çıpırtı yığ ocağı alışdır (İmişli)
(Ağbaba, Cəbrayıl, Qarakilsə, Laçın, Zəngilan) bax çapıtmax. – Qəpiyə gələn sa:t dəhriyi çıpıtdı (Zəngilan); – Yanımnan muşduğumu nətə:r çıpıtdısa, he
(Yardımlı) cəld tərpənmək. – Çıprın bu amanatı çatdır gə
(Qazax, Şəmkir, İrəvan) qara çıraq. – Əvvəl çıra olur, sora ləmpəydi, indi tay bu işıxlar oluf (Şəmkir)
(Gəncə) qıf
(Şahbuz, Zaqatala) bax çırabban. – Çırax çıraxbanın üsdündədi (Şahbuz); – Çırağı gəti, qoy çıraxbana (Zaqatala)
(İmişli) salmaq. – Gördüm ki, yox, quzunu ağıla çırame:flar
(Göyçay) çıraq qoyulan yer, çıraqaltı. – Çıranı çırapanın üssə qoy
I (Qəbələ) çıraq. – Bajı, çırçırı yandır seyvana qoy, qonaxlar gəlillər II (Qazax) şəlalə
(İmişli) quş adı. – Bir çırçırt yuası var orda
(Balakən) bədənin qurşaqdan yuxarı hissəsi. – Qardaşın çırxı ennidi
(Naxçıvan) karıxdırmaq, çaşdırmaq. – Niyə çırıxdırırsan, qoymursan diyim
(Qazax, Oğuz, Tovuz) 1. arıq. – Bu il heyvannarın hamısı çırıntılıxdı (Tovuz); – Mən çırıntılıx ətə pul vermərəm (Oğuz) 2
I (Mingəçevir, Zərdab) əkin üçün yararlı olmayan (yer). – Bu yer çox çırna yerdi (Zərdab) II (Ağcabədi) çör-çöp
(Ağsu) kolluq. – Arxın bırası yaman çırnalıxdı
(Çənbərək, Hamamlı) şırnaq. – Çırno:uxdan qazanı suynan doldudum (Çənbərək)
(Ordubad) bax çırpaquc. – Çırpacağı aparım, yun çırpım gətirim
I (Cəbrayıl) meyvə çırpmaq üçün uzun ağac. – Bayram çırpağacnan qoz çırpırdı II (Tərtər) bax çırpaquc
(Salyan) yun çubuğu. – Çırpaquc heyva ağacınnan olur
(Meğri, Zəngilan) bax çırpağac. – Çəvizi çırpanağnan çırperıx (Zəngilan)
(Qazax) 1. kök, yağlı. – Yox, arıx döylü, çırrı heyvandı 2. məc. varlı, dövlətli. – Meyti kişi çırrıdı, istəsə yaxşı toy eliyə bilər oğluna
(Cəbrayıl) bərk (tütün). – Seydəli kişi çırt təmbəki becərir
I (Göyçay) qığılcım. – Ocaxdan çırtdax çıxır II (Ağdam) günəbaxan tumu
I (Salyan, Yardımlı) sıçramaq, kənara tökülmək. – Biyaz <bir az> kanarda durun, su üssüzə çırtdıyar (Salyan); – İsdi sacun üsdünə noxudi