(Meğri, Ordubad) 1. üzüm emal olunan yer (Meğri). – Payız ayləri çərəzlər bir sa:t bekar ylmey (Meğri) 2
(Şamaxı) kotana və ya arabaya qoşulan öküzlərin birinci cütü. – Çərgov ən qabaqkı öküzzərdi; – Bizim çərgovda gücdi kəllər qoşulur
(Gədəbəy, Xanlar) bax çərgov. – Çərgöy öküzdəri yaman yoruluf; – Öküz haraveyi çəx’mə:ndə çərgöy qoşoylar (Gədəbəy); – Çərgöyləri aşgınan, bir əz otda
(Kürdəmir, Lerik, Şamaxı, Şəki) 1. dördkünc (Kürdəmir, Şamaxı). – Bu öy çərgüldü (Şamaxı) 2. üçkünc, üçbucaq şəklində (Şəki)
(Beyləqan, Qazax, Laçın, Yevlax) hayasız. – Qonşumuzun arvadı çox çərhayadı (Beyləqan); – Sona kimi çərhaya yer üzündə olmaz (Laçın)
(Cəbrayıl) cilovun atın ağzına keçirilən dəmir hissəsi. – Yüənin çərhəlqəsi yoxdu
(Qax) uşaq. – Bi dəstə çəri tokulup öyniylə
(Cənubi Azərbaycan) çubuqdan hörülmüş aşsüzən. – Çərkin çubuxları sınıb, aş süzmax olmur
(Göyçay, Lənkəran, Şamaxı, Şuşa) gönü döyüb hamarlayan bürünc alət. – Çərməkini itirmişəm, bilmirəm gönü nejə döyüm (Şuşa); – Çərməkini yavaş vur, sın
I (Ağdam) bax çərəüş. – Bu il üzüm əzməyə bir yaxşı çərö:üz qayırdım II (Ağcabədi, Mingəçevir) cəfəri
(Qazax) bax çərəngüş. – Çərrənguşun qanadı qırıldı
(Ağdam, Şuşa) ləpəsi çətin çıxan (qoz). – Bu qozdar çərtdi, yeməy olmur (Şuşa); – Aldığım qozun hamısı çərtdi, içi çıxmır (Ağdam)
(Cəbrayıl, Qarakilsə) dikbaş. – O, çərtdənin biridi, söz götüməz (Cəbrayıl)
(Laçın) hirslənmək, hövsələdən çıxmaq. – Salmanın sözü Məmişin xoşuna gəlmədi, birdən çərtdədi
(Kürdəmir, Salyan) çinadan. – To:uğun çərtdənəyinnən şüşə çıxdı (Kürdəmir)
(Gədəbəy) əsəbi. – İrəsimin gədəsi yamanca çərtəmbelmiş
(Şəki) bax çertmax. – Sudan çıxannan sora toxum ta ki, gözdü:rux çərtir, çərtənnən sora səpirux
I (Çənbərək) dayaq. – Alma əmzim-əmzimdi, altdan çərtmə vurulmasa sınajax II (Laçın) bax çertmə. – Mənim çərtməmə bir sərçə düşüb
I (Cəlilabad, Yardımlı) itiləmək. – Bağlo:ci <ülgücü> çərtəndə daşdan ot parrardı (Cəlilabad) II (Salyan, Yardımlı) deşmək, qan almaq
I (Cəbrayıl, Şuşa) yonmaq. – Pıçağı ver mə:, bı qırandaşı çərtim (Cəbrayıl) II (Cəbrayıl, Şəki) bax çertmax
I (Şəki) arabanın yan hissələrindəki köndələn uzun ağaclar. – Calılar taxılan hissədi çərvənd aravada II (Basarkeçər) damın bacasının ağzına qoyulan ç
(Ucar) bax çərvənd III. – İstiyirəm u çərvəti sökəm
(Ağdam) ağacdan ağıl düzəltmək. – Buranı malçün çərvətdəməy lazımdı
(Quba) qonşu yerləri birbirindən ayıran nişan, mərz. – Bizin yərlərimizin çəspəri ülmiyədü
(Quba) zirək, cəld. – U ki cuvan adamlar var, hamısı çəşbənd adamlardu
(Şahbuz, Şərur, Zəngibasar) taxılın içində olan zibil. – Aldığım dənin çəti çoxdu (Şahbuz)
(Ordubad) ot adı. – Bir şələ çətdanquş topla
I (Cənubi Azərbaycan) ağac xəstəliyi. – Bı il çətəgiz bizim ağacı xarab elədi II (Cənubi Azərbaycan) bitki adı
(Balakən) bostanda, tarlada şax-budaqdan düzəldilmiş yer. – Bostanda çətəmə qurmuşam, gecələr orda yatıram
I (Cəbrayıl, Füzuli, Göyçay, Xanlar, Ucar, Zəngilan) nazik qarğıdan hörülmüş aşsüzən. – Çətəni balaca-balaca qarğudan toxerıx (Zəngilan); – Aşı çətənn
I (Ağdaş, Daşkəsən, Gəncə, Qazax, Mingəçevir, Şəki, Tərtər, Tovuz) ləpəsi çətin çıxan (qoz). – Gətdiyin cöyüzün çoxu çətəneydi (Daşkəsən); – Çətənə qo
(İrəvan) arabanın dörd tərəfini palazla örtmək, tutmaq. – Harabanı çətənnə, gedif saman gətirək
(Oğuz) bax çertmə. – Çətmiyə yiməx’ qoyur uşaxlar bağda, quş gəlif yə:ndə ya dimdiyinnən, ya da ayaxlarınan düşür hora
(Zəngilan) çörək çevirmək üçün işlədilən nazik çubuq. – Çəvircəyi uzat mq: çörəyi çəvirim
(Quba) kiçik bağça. – Çəvirmiyə mal girmişdi
(Cəbrayıl) qolsuz qadın paltarı. – Zümrüdə bazardan bir çəvkən al gəti
(Cənubi Azərbaycan) tuluğun ağzına taxılan ağac. – Çəvlik tuluğun ağzını saxlıyır
(Kürdəmir) oxlov. – Bajım çəvrəküşnən yuxa çevirirdi
(Ağbaba) çəpər, hasar. – Bu çəyil Əhmədindi
(Yardımlı) qarışdırmaq. – Palçığı çəyliyəndə yaxşı oley
I (Biləsuvar, Göyçay, İsmayıllı, Ucar) 1. qarğı aşsüzən (Biləsuvar, Göyçay). – Çığ qarğıdan qayrılır (Biləsuvar) 2
(Ucar) uşaq oyunu adı. – Çığı-bığıda dörd-beş uşağ olur
(Ağdaş, Ucar) qarğını uzununa 4 və ya 8 bərabər hissəyə bölmək. – Əli qarğı çığlıyır (Ucar)
(Gəncə, Goranboy, Qazax, Şəmkir, Tovuz, Zaqatala) tapdalamaq, ayaqlamaq. – Sarı toprax gətirif içinə bir az keçi qılı da qatıf çığnıyıllar, soηra tənd
(Culfa) təndirə çörək yapmaq üçün söyüd çubuqlarından toxunmuş alət. – Şiv yığmışam, çıx toxuyacam
(Salyan, Yardımlı) bax çıxacax II
I (Basarkeçər) pilləkən. – Uşağı qoyma, çıxacaxdan yıxılar II (Ağdaş, Cəbrayıl) hadisə. – Sə:n başında bir çıxacağ olmalıdı (Cəbrayıl) III (Zəngibasar
(Çənbərək) sınıq-salxaq. – Çıxçöyür harava qoşuf gedəmmərəm kin, xəsərrətçiliy ola
I (Bərdə) nimdaş, köhnə. – Bir çıxdaş qazan ver maηa, aparım işdədim II (Ağcabədi) yunun darana bilməyən keyfiyyətsiz hissəsi
(Naxçıvan, Şahbuz) sızanaq. – Çıxmayara elə tez çıxır, tez də sönür (Naxçıvan); – Bu elə tex çıxır, tez sönür, onunçün çıxmayara de:llər (Şahbuz)