(Bakı) səs-səsə vermək. – Nöş hamuvuz vərneşib ağlıyırsuz?
(Qəbələ) qaynaşmaq. – Qarışqa kimi vərnəşir
(Basarkeçər, Füzuli) 1. toxunma pərdə (Basarkeçər) 2. naxışlı kilim (Füzuli). – O vərnini yükün üsdə çəx’; – Gülö:şə yaxşı vərni toxuyur
(Zəngilan) biçiləcək müəyyən bir sahəni əvvəlcədən nişanlamaq. – Mən də çə:n vərrəmişəm, gedif biçəjəm
(Kəlbəcər) bax vərbəvər. – Naxoşdux vərvəvər qayıdır
(Culfa, Meğri, Ordubad, Zəngilan) ana arxdan ayrılan kiçik arx, qol. – Bi balaca vəryannan nə su gələcək (Zəngilan); – Təzə bağ salanda əvəl unun vəry
(Meğri) bax vəryan. – Səlman, vəryanpəncələrin qeyirilməsinə diqqətdi oldunan
(Çənbərək) rahatlanmaq. – Ot çalannar öylərdə vəsilləşdi
(Kürdəmir) kotanla boyunduruğu birləşdirən ağac. – Vəsko köhnəlip, qorxuram qırıla
(Bakı) boşboş. – Vəssəlayi-vəssəlayi gəzədü
(Gədəbəy, Qazax, Tərtər, Tovuz, Şəmkir) bax vağya
(Ordubad) bax veyran
(Qazax) birsayaq, birtəhər. – Qavax hərə bir vəznən başını dolandırerdı
(Çənbərək) əzişdirmək, yumşaltmaq. – Mumu əlimdə vəzlədim, yumşaldı
(Kürdəmir) yeyilən yabanı bitki adı. – Vəzərəkdən doğa bişirsən yaxşudu
(Ordubad) gavalı
(Şəki) dan yeri ağaran vaxt. – Sə:rin işıxlanmasına diyərux vəzirtulux
(Füzuli, Şahbuz) nəbz. – Doxdur gəldi, vəzmin yoxladı onun, dedi bir elə xəsdəliyi yoxdu (Füzuli)
(Əli Bayramlı) bax vəzm
(Bakı) oğlan evindən qız evinə göndərilən bayramlıq. – Qudamgildən bizə vəzo:urd getiriblər
(Salyan) kündələmək. – Xəmiri gərək yaxşı-yaxşı vəzziyəsən
vıcır-vıcır eləmeg: (Bakı) qaynaşmaq. – Bırda tarakannar vıcır- vıcır eliyir
(Meğri) hərəkət etmək, səyrimək. – Gözüm vıcırrandı, dedim iş düzələr
(Kəlbəcər) qanqal toxumu, çətənə. – Vıja qo:urğa qateylar, sora yi:llər
(Ağbaba) əzişdirmək, əzmək. – Uşaxlar almanı vırçılıxladılar
vırdıgiriş eləməg: (Salyan) fikirləşmək, götür-qoy etmək. – Biyağdan vırdıgiriş eli:rəm ki, uşağa nə alım
(Basarkeçər) dəlisov, yüngülxasiyyət. – Mənim dayıma vırdıx de:irdilər; – Vırdıx yüngülxasiyyət adamdı, yar-yaşax bilən döyül
(Meğri, Ordubad) səliqəsiz geyinən. – Yaman vırdıvışıl uşaxdı; – Ə:, vırdıvışıl, özi: niya bu kökə salmısan? (Meğri); – Səkinəni diyirsən, yaman vırdı
(Qarakilsə) qarışıqlıq ◊ Vırdıvızan salmax (Qarakilsə) – qarışıqlıq salmaq. – Gedip gəzip gəlir əvlərinə, hər gün bir vırdıvızan salır
(Cəlilabad) üst-üstə. – Çağırdilər bı kəndin adamlərini, tü:əgi vırdış tökdilər bıralara
(Cəbrayıl, Qarakilsə) qoçaq
(Qarakilsə) qoçaqlıq. – Məhəmmədin vıriyitdiyin bı kətdə hamı bilir
(Qarakilsə) qəfildən tutan ürəkkeçmə. – Səni görüm vırqın vırsın!
(Salyan) gözdəymə, nəzərəgəlmə. – Uşağ vırmaçalma olanda baxıcıya aparıllar
(Meğri) səliqəsiz. – Yaman vışıl adamsan ha! – Vışıl yük mənzilə çatınca adamı can-buğaz eley
(Oğuz) quş adı
(Ağdaş) torağay. – Qar yağanda vıyıtdar kəndə doluşullar
(Bakı) saçları səliqəsiz olan, kilkəbaş
(Ucar) sarımtıl rəngli, uzun dimdikli, əti yeyilən su quşu. – Vızdış əyri-üyrü qaçır, onu tüfəx’nən atmax çətin olur; – Vızdış çox uçammaz
(Çənbərək, Kürdəmir) sıx kolkosluq. – Bağ vızıllıxdı (Kürdəmir); – Bir vızıllığa girmişdim, çıxəlmirdim (Çənbərək)
(Oğuz) qorxaq. – Unnan gecə meşiyə gidən ulmaz, vızqa:xdı
(Şuşa) qarmonçalan. – Vızqançalan Kamılabəyimin yaxşı səsi də var
(Oğuz) uşaq oyuncağı adı. – Gət sə: bir vızvız qayrım, səsu: kəs
(Salyan) üşümək, titrətmək. – Axşamçağınnan bəri vicələnnəm
(Zaqatala) kiçik dağ çığırı
(Qax) bax vidar. – Vidirdən keçəndə qabağına bax
(Kürdəmir) əyri. – Çaşıb viri kəsdim ağacı
(Şuşa) qarmon. – Yaxşı vizqan çalırdı o, cavannıxda
(Bakı) yarıq. – Bu duharrarda çoxli vocdər var
(Qax) qətiyyən. – Elə danğadı, vucudu xəbarı yoxdu