vıcır-vıcır eləmeg: (Bakı) qaynaşmaq. – Bırda tarakannar vıcır- vıcır eliyir
(Meğri) hərəkət etmək, səyrimək. – Gözüm vıcırrandı, dedim iş düzələr
(Kəlbəcər) qanqal toxumu, çətənə. – Vıja qo:urğa qateylar, sora yi:llər
(Ağbaba) əzişdirmək, əzmək. – Uşaxlar almanı vırçılıxladılar
vırdıgiriş eləməg: (Salyan) fikirləşmək, götür-qoy etmək. – Biyağdan vırdıgiriş eli:rəm ki, uşağa nə alım
(Basarkeçər) dəlisov, yüngülxasiyyət. – Mənim dayıma vırdıx de:irdilər; – Vırdıx yüngülxasiyyət adamdı, yar-yaşax bilən döyül
(Meğri, Ordubad) səliqəsiz geyinən. – Yaman vırdıvışıl uşaxdı; – Ə:, vırdıvışıl, özi: niya bu kökə salmısan? (Meğri); – Səkinəni diyirsən, yaman vırdı
(Qarakilsə) qarışıqlıq ◊ Vırdıvızan salmax (Qarakilsə) – qarışıqlıq salmaq. – Gedip gəzip gəlir əvlərinə, hər gün bir vırdıvızan salır
(Cəlilabad) üst-üstə. – Çağırdilər bı kəndin adamlərini, tü:əgi vırdış tökdilər bıralara
(Cəbrayıl, Qarakilsə) qoçaq
(Qarakilsə) qoçaqlıq. – Məhəmmədin vıriyitdiyin bı kətdə hamı bilir
(Qarakilsə) qəfildən tutan ürəkkeçmə. – Səni görüm vırqın vırsın!
(Salyan) gözdəymə, nəzərəgəlmə. – Uşağ vırmaçalma olanda baxıcıya aparıllar
(Meğri) səliqəsiz. – Yaman vışıl adamsan ha! – Vışıl yük mənzilə çatınca adamı can-buğaz eley
(Oğuz) quş adı
(Ağdaş) torağay. – Qar yağanda vıyıtdar kəndə doluşullar
(Bakı) saçları səliqəsiz olan, kilkəbaş
(Ucar) sarımtıl rəngli, uzun dimdikli, əti yeyilən su quşu. – Vızdış əyri-üyrü qaçır, onu tüfəx’nən atmax çətin olur; – Vızdış çox uçammaz
(Çənbərək, Kürdəmir) sıx kolkosluq. – Bağ vızıllıxdı (Kürdəmir); – Bir vızıllığa girmişdim, çıxəlmirdim (Çənbərək)
(Oğuz) qorxaq. – Unnan gecə meşiyə gidən ulmaz, vızqa:xdı
(Şuşa) qarmonçalan. – Vızqançalan Kamılabəyimin yaxşı səsi də var
(Oğuz) uşaq oyuncağı adı. – Gət sə: bir vızvız qayrım, səsu: kəs
(Salyan) üşümək, titrətmək. – Axşamçağınnan bəri vicələnnəm
(Zaqatala) kiçik dağ çığırı
(Qax) bax vidar. – Vidirdən keçəndə qabağına bax
(Kürdəmir) əyri. – Çaşıb viri kəsdim ağacı
(Şuşa) qarmon. – Yaxşı vizqan çalırdı o, cavannıxda
(Bakı) yarıq. – Bu duharrarda çoxli vocdər var
(Qax) qətiyyən. – Elə danğadı, vucudu xəbarı yoxdu
(Quba) təpə. – Uşağlar vurduda gür nə uynıyadular
(Mingəçevir) darmadağın ◊ Vurduvaxt eləməx’ (Mingəçevir) – darmadağın etmək
(Gədəbəy, İmişli, Kürdəmir, Mingəçevir, Şamaxı) bax vırqın. – Vurğunun güjdü yəlsin, a pis adam (Gədəbəy); – Uşağı vurğun vuruf (Mingəçevir)
(Kəlbəcər) bax vıriyid. – Yaman vuriyidsən ha!
(Bakı) vurhavur, küykülək, dava-dalaş. – Getdim gördim ki, bir vurmabizən var ki, gəl görəsən; – Süzün bu vurmabizənvüz lap hələ hindiyə qalıb?
(Masallı) bağlı. – Sizin qapıvuz vuruxdu
I (Qax) döngə. – Habı vutu dönəndə əmim uşağıdı II (Zaqatala) daş hasarın üstü. – Barının vutu sökülüb
(Qax) yeməli, yabanı bitki adı. – Vuts dağda pitir, özü də yemə: yaxşı oluy. Yy
(Oğuz) evin damındakı baş tiri saxlayan ağac. – Bu ağaşdan yabagül çıxmaz, əyridi
(Çənbərək) yastı. – Otu yabban yığdım, xarab olajax yağış yağsa
yadbud eləməx’: (Şərur) xatırlamaq. – Kitablara baxıram, o şe:rrəri yadbud eli:rəm
(Ağcabədi, Ordubad, Zəngilan) kötükcədən sonrakı nəsil. – Yadıca nəvəmizin oğlunun oğlunnan olan uşağa də:rix’ (Zəngilan); – Yadıca kötücədən sora ola
(Tərtər) üzüm növlərindən birinin adı. – Yadyeməz çox yaxşı üzümdü yemə:
(Ordubad) açıq-qara. – Bizdər açıx qara irəngə yağal diyərıx
(Hamamlı) bax yalağasalma. – Ə:, gedəy yalağatollama oynuyax
(Qazax) yağmur. – Keçən il yağannığ az oldu
I (Başkeçid, Borçalı) yağışlı. – Bu ay çox yağar keşdi (Borçalı) II (Şəmkir) yara
(Gəncə, Qazax, Şərur) bax yağannıx. – Yağarrığ olsa, buranın taxılı bol olar (Şərur); – Bıldır yağarrığ az oluf, bi:l çox oluf (Qazax); – Yağarrıxdan
I (Bakı, Qazax, Naxçıvan, Ordubad) lampanın neft tökülən hissəsi. – Yağdanın tozunu sil (Bakı); – Lampanın yağdanını düzəltdim (Naxçıvan); – Yağdana n
(Şamaxı) bıçaq itiləyən daş, bülöv. – Yağdaşı gətir, əsgənəni itiliyim
I (Gəncə, Gədəbəy) süründürməçi, borc alıb qaytarmaq istəməyən. – Nə yağır adamsıη, niyə üzmöysüη borcuηu? (Gədəbəy) II (Cəbrayıl, Tovuz) bax yağar II