xıncım verməx’: (Ağdam) açıq vermək. – Mənə nə xıncım verirsən
(Salyan) bax xandaçı. – Xındaçı bizi toya çağırıb
(Tovuz) ağılsız, axmaq <qadına aiddir>. – A xındı Gülsüm, saηa demədimmi çılçırpı yığ, əpbəx’ pişirəjəm?
(Ağbaba) döymək, əzişdirmək. – Uşağı elə xıngızdadı ki
I (Xanlar) sirsaxlayan. – Xınız adam nə desən hesavı içəri verər, axırda da əlinən nə:lsə elər II (Kəlbəcər) paxıl, xəbis
xınk ulmax: (Meğri) pərt olmaq. – Biz tuyə getmadığımıza Bayram bərh xınk ulıp
(Balakən) paxıl, xəbis. – Mehdi çox xınt adamdı
I (Ağdam, Füzuli) qoduq. – Xıntanın biri gəlif burda ağzına gələni danışır (Ağdam) II (Ağdam) bax xınt III (Cəlilabad) cındır
(Bərdə) ağılsız, axmaq
I (Füzuli, İmişli, Salyan) varlı. – Xınzır adam qırnıs olar (Salyan); – O çox xınzır adamdı, onda olan heş kəsdə yoxdu (Füzuli) II (Borçalı, Laçın, Mi
(Cəbrayıl, Salyan) qısaboy <adam>. – Zəkəriyya xıpa adamdı (Cəbrayıl)
(Ağcabədi) bax xıpa. – İsgəndər xıper adamdı
(Laçın) bax xıpa
(Cəbrayıl) bax xıpa
(Gədəbəy) bax xıpa. – Gödəy adama xıpır deyərix’
(Ağbaba) xirtdəkləmək. – O, yoldan keçəndə onu xıppala yajam
I (Ağdam, İsmayıllı, Quba, Şamaxı) bax xiy I. – Xır bizin yerrərdə ulmaz, bizdə çəltik əkmiyədülər (Quba); – Gəl xıra su qoşağ, yanmasın (İsmayıllı) I
I (Kürdəmir) qovun növü. – Xıra bozdəlidən xırda olur II (Borçalı, Daşkəsən, Gədəbəy, Goranboy, Xanlar, Qazax, Mingəçevir, Salyan) qısaboy <ada
I (Qazax) qumlu yer II (Hamamlı, Qazax) yarğan
(Gədəbəy) kotanın bir neçə hissəsinə (iki təkər, yastıq, ox və qoşqu ağacı) verilən ad
(Lerik) çörəyin quru hissəsi
(Cəbrayıl) tamam. – Xırcım duz eləmişəm
I (Bolnisi, Çənbərək, Gədəbəy, Qazax, Şəki, Şəmkir, Tovuz) bax xıra II. – Alosman xırça qaldı, yekələmmədi dayna (Çənbərək); Xırça adamın konlunnan gü
(Lənkəran) parça-parça, hissə-hissə, dilim-dilim
(Kürdəmir) xəsis
(Gədəbəy, Tovuz) davar. – Xırdadırnaxdan nə:iη var? (Gədəbəy)
(Kürdəmir) armud növü. – Xırdaxani yeməlidi
(Salyan) çörək qırıqları, parçaları. – A:z, o xırdaşoqqutmaları gətir, yi:lsin hayıfdı
(Tovuz) xırdavat
(Gədəbəy) davar. – Xırdadırnax da de:rix’, xırdə:ax da
xırdıxov olmax: (Culfa) qırıq-qırıq olmaq, xırda-xırda olmaq. – Küləş döyülüb xırdıxov olub, yığmax lazımdı
(Gədəbəy) bax xırazan. – Kota:n iki təkəri, o:un yasdığı, oxu, bir də qavaxdan salınan ağajı birrix’də xırəzəndi
I (Gədəbəy) mişar. – Kərənnəri xırxıynan kəserix’ II (Cəbrayıl) xirtdək. – Qoyunun xırxasınnan tutuf yerə vurdım III (Zaqatala) ərinmiş yağın tortası
(Cəbrayıl) bax xırxazdamax. – Əliynən güləşəndə onu yaman xırxalamışdım
(Ağdam) xirtdəkləmək
(Borçalı, Daşkəsən, Gədəbəy, İsmayıllı, Karvansaray, Qazax, Tovuz) bax xırxa I. – Xırxıyı ver, ağajı kəsem (Borçalı)
(İmişli) təzə əyirilmiş ipin çıxıntılarını sıyırmaq, hamarlamaq üçün alət. – İpi xırxınnan təmizdiyirix’
(Tovuz) əzgin, yorğun. – İşdəməx’dən laf xırxıncam
(İmişli) təzə əyrilmiş ipin çıxıntılarını xırxınla təmizləmək. – Əriş ipin əgirirüğ, gətirib xırxınnıruğ
I (Culfa) bax xırxa I. – Xırxırnan taxta çəkəllər II (Bakı) südlüsıyıq
(Tovuz) bax xırxınc. – Elə yorulmuşam kın, xırxışam, heş yerimnən tərpənəmmirəm, ay ciji
(Tovuz) böyük mişar. – Xırılını itilə bu kötüyü xırdalıyax
xırınc eləməx’: (Meğri) yemək. – Məmmət bir şaqqa əti təx’cecənə xırınc eliyir
(Qazax) hirslənmək
(Lənkəran) qumla xırda daşın qarışığı
(Daşkəsən) doğramaq, kəsmək <oduna aiddir>. – Odunu xırışde:f yığerıx
I (Culfa) baramaqurdunun 1-ci yuxusu II (Ordubad) bax xırit
(Şəki) bax xirex’
(Meğri) bax ximel. – Mənim qardaşım xırmeldi
(Ordubad) çınqılqarışıq qum Xırna çəxməx’ (Qazax) – ədavət etmək, düşmənçilik etmək. – Bu uşağa xırna çəkellər