İNTİQAM
[ər.] сущ. кьисас, уьж; кьисас къачун, уьж къачун; intiqam almaq (çəkmək) кьисас къахчун, уьж къахчун.
is. [ər.] Özünə pislik edənə pislik etmə arzusu və işi; qisas, qisas alma, heyif alma, əvəzə əvəz; öc
Tam oxu »сущ. 1. месть, мщение; устар. отмщение. İntiqam hissi чувство мести, qan intiqamı кровная месть, intiqam odu жажда мести 2
Tam oxu »i. vengeance, revenge; qan ~ı blood feud, vendetta; ~ almaq to revenge (on), to take* vengeance (on, for), to avenge (d
Tam oxu »İNTİQAM (pislik edən şəxsdən heyfini, acığını çıxma) Bu intiqam təkcə özünün deyil, bu ana qədər bədbəxt olmuş və gələcəkdə bədbəxt olacaq qızların in
Tam oxu »is. vengeance f ; qan ~ı vendetta f ; ~ almaq venger vt ; təhqirə görə ~ almaq venger une offense
Tam oxu »