ŞƏŞƏƏ

is. [ ər. ] klas. tənt.
1. Parlaqlıq, parlama, parıltı.
Şəmi-rüxün surəti qarşıma gəlmişdir; Şəşəəsindən bənə şölə düşər, yanaram. Nəsimi.

2. məc. Dəbdəbə, təmtəraq; zahiri bəzək, zinət, parlaqlıq.
ŞƏŞBƏRLƏMƏK
ŞƏŞƏƏDAR

Digər lüğətlərdə