I (Quba, Şamaxı) calaq, qələm. – Biyil yüzətən tə:k çiliyim qurudu (Şamaxı) ◊ Çiling vurmağ (Quba) – calamaq, calaq vurmaq
(Lənkəran, Meğri, Salyan) xəsis. – Yaxşı adam çilis olmaz (Salyan); – Gör Fəhrat necə çilisdi ki, nənəsinə bir payı da qıymır versin (Meğri)
(Gəncə, Xanlar) selin gətirdiyi iri kötük və ya ağac. – Selin gətirdiyi yekə ağaca çilləkən deyrix’ (Xanlar)
(Yardımlı) oğurlamaq. – Bi yerə şeh (şey) qoyməlü dögü, u sa:t çillideylər
(Yevlax) çilingağac (oyun adı). – Uşaxlar qapıda çilməçiliy oynu:llar
(İsmayıllı, Şamaxı) aşsüzən
(İmişli) çalağan. – Çilo:ut cücə aparır
I (Cəbrayıl) parça qırığı. – O çilpəx’lərdən bir-ikisin gəti mə: II (Cəbrayıl) qaymağın üzündəki nazik təbəqə, qat
I (Ağcabədi, Bakı, Daşkəsən, Goranboy, Xanlar, Kürdəmir, Qazax) tamam, tamamilə. – Ət çox yağlı olanda de:rix’ çim yağdı (Goranboy); – Xüreg lap çim y
(Ağbaba, Şərur) ürpəşmək. – Qorxudan ətim çimçələşir (Ağbaba)
(Şuşa) iyrənmək. – Adam hər şeydən çimçəmməz
(Ağsu, Kürdəmir) bax çimçəmməx’. – Xörəkdən tük çıxdı, yap çimçindim (Kürdəmir)
(İsmayıllı) itburnu. – Çiməsildə vitamin çox olur
(Tovuz) ürpəşmək. – Qorxumnan bədənim çimildəşdi
(Ağbaba) qaynamağa az qalmaq, qaynama ərəfəsinə çatmaq. – Çay çimildəşir
(Gədəbəy, İsmayıllı, Kürdəmir, Qazax, Meğri, Salyan, Şamaxı, Şəki, Şəmkir, Tovuz) mürgü. – Gözümə tezəcə çimir getmişdi, gəlif ça:rdılar (Şəki); – Bu
(Salyan) belləmək, şumlamaq. – Bossanın yerini payızza çimləmişəm
(Zaqatala) kotanın ağzına yığılan çör-çöp
I (Ağcabədi, Ağdaş, Bakı, Bərdə, Cəbrayıl, Göyçay, Lənkəran, Tərtər, Zərdab) düz, doğru. – Yuxum çin çıxdı (Cəbrayıl); – Nənəmin yuxusu çin oldu (Zərd
(Balakən) gicitkən
(Şəki) bax çilçirə. – Çinçira: əldə-əyaxda, damda yandırarıx
(Ağdərə) xəbərçi. – Çinçovat adam çox pis adamdı
(Cəlilabad) döyülmüş taxılın içərisində qalan sünbül qırıntıları. – Bığdanın çinəsin ayırun
(Ağcabədi, Bərdə, Salyan) muzd ilə iş görən. – Çinəçi kənardan gəlif muzdnan pambıx yığardı (Ağcabədi)
(Salyan) dilənçilik. – Elə adam var çinəçiliğ eliyir
çinəm-çinəm eləməx’: (Ağcabədi) fikirləşmək, götür-qoy etmək. – Bular çinəm-çinəm elədilər
(Lənkəran) çöl quşu
I (Şərur) büzməli. – Çini tuman hələ indi də var II (Gədəbəy, Kəlbəcər) nəlbəki. – İstəkəni çiniyə qoyollar (Gədəbəy) III (Daşkəsən) ilmək ◊ Çini çalm
(Yardımlı) üst-üstə yığmaq. – Odunnəri bi yerə çinnə
(Çənbərək) quru. – Çinrix’ yığılan ot xarav olmaz
(Göyçay, Xudat, Oğuz, Tərtər, Ucar) ağacdələn. – Çintal dındağıynan ağacı deşir (Oğuz); – Çintal göycə qarğa kimidi (Ucar); – Çintalın peşəsi ağacı de
(Cəbrayıl) təzədən, yenidən. – Əli mə:llim yoxlamanı çintaldan başladı
(Yardımlı) kol-kos. – Bi az çipə yığ, ot <od> qəliyəg
(Yardımlı) kol-kosluq. – Mallari çipitdiyə ötirmişəm
(Dərbənd) yığmaq, toplamaq. – Xanayeki kələmluğdan çipləyib atdular
(Dərbənd) hasar. – Məhəmmədalı təzə çir tikdiritdi
(Şəki) üstünə çıraq qoyulan üçayaqlı dəmir alət. – Saciyax kimi üş qışlı demirdən olurdu çirabban
(Qax) qığılcım. – Bi şillə vurdu, qözümnən çirçirə qopdu
(Mingəçevir, Oğuz) döşəkağı. – Çirhlix’ çox yaxşı şeydi (Oğuz)
(Gədəbəy, Xanlar) bax çilix’ I. – Atım oxxartana tərrəmişdi kin, çim su olmuşdu çirix’ (Gədəbəy); – Çiriyi atın belinə qoyullar kı, kiri getsün (Xanla
I (Ağdam, Cəbrayıl, Gədəbəy, Mingəçevir, Ordubad, Zəngilan) yeməli bitki adı. – Çirişin yaxşı xitəbi olur (Cəbrayıl); – Cirişi doğruyuf fətirin arasın
(Şuşa) qoyun bağırsağından ip düzəldən adam. – Çirişçi Məhərrəmin bir dingili qızı var
(Cəlilabad) iyrənmək. – Əvvəl o qabda yeydim, o qabdən çirkindim
(Şəki) dalaşmaq. – Usuf arvadnan çirpişif getdi
(Zaqatala) çiskin. – Çirseng yağış yağırdı, anam inək sağırdı
(Oğuz) baş yaylığı. – Çirtməni arvatdar başına bağlıyar
(Dərbənd) çiskin
(Dərbənd) çiskinləmək
(Füzuli) torba. – Onu götdü qoydu çisbəndinə
(Çənbərək, Oğuz, Şəmkir, Tovuz) narın yağış. – Yazbaşı çox olur çisəx’ (Şəmkir); – Sə:rdən çisəx’ gəlir (Basarkeçər)