(İmişli) budamaq, ağacın budaqlarını kəsmək. – Bı ağajdarı da dalla
(Salyan) müavin, köməkçi. – Sədrin dallığı sözümüzü diməyə imkan vermədi
(Salyan) müdafiəçi. – Ona batmağ olmaz, dallığçısı çoxdu
(Salyan) yalmanmaq. – Pişig dalmanır, diyəsən qonağımız gələcəg
(İmişli) bax dalbımmax. – Qoynu buraxın, koldan-kosdan dalmansın
I (Füzuli) bax dalbımmax. – Heyvanı qoy dalmınsın II (Çənbərək) 1. əziyyət çəkmək. – Əlim çatmır, ünün yetmir, bir həfdədi dalmınıram 2
(Gəncə) çardaq, talvar
(Ordubad) bax davla. – Dalvanı görür, kəx’lix’ yaxın gəlir
(Kəlbəcər) bax dalbımmax. – Vərvəvər dalvınır
(Gəncə) plov üçün iri və dərin saxsı qab; dövrə. – Dalyar sındı
I (Kürdəmir, Quba, Ordubad) tavan. – Evin damı qutarmıyıb (Ordubad) II (Gəncə, Göyçay, Karvansaray, Kürdəmir, Qazax, Sabirabad, Salyan, Şəki, Şəmkir,
(Quba) kürəkən. – Cəfərin damadı naxuşdu
damağ eləməg: (İsmayıllı) dincəlmək, istirahət etmək. – Lap yoruldum, gə bir az damağ eliyək
(Salyan) gözəl, yaraşıqlı. – Mətləbin kiçik qızı çox damağlı uşaxdı
(Qarakilsə) kefi kök; – kefli. – Heş belə şey olmamışdı, gördüm gədə damaxlı gəlip evə, ta: üsdün vırmadım
(Qazax, Tovuz) kefsiz. – Vəzir, gözümə damaxoş də:rsən (Qazax); – Niyə damaxoş durmusaη (Tovuz)
(Göyçay) bitki kökü
(İmişli) özbaşına qanaxma
(Salyan) çürümək, yaxşı üyüşməmək. – Qatığı damar vırıb, su: çıxıb üzünə
(Cəbrayıl, Füzuli, İmişli, Kürdəmir, Mingəçevir, Tərtər) qatıq mayası. – Damazdığı at, üstün basdır, qatığ olacax (Kürdəmir); – Damazdığı atıllar pişm
(Göyçay, İmişli) bax damazdıx. – Arvad qatıx çalanda damazzığı az salmışdı, ona görə qatığı yaxşı tutmamışdı (Göyçay)
(Salyan) balıq saxlamaq üçün düzəldilən hovuz. – Dambada çoxlu balığ var
(Ağdaş, Şəki) küsəyən, dəymədüşər. – Almırad dambaduzun biridi (Ağdaş); – Dambaduz tex inciyən adama diyillər (Şəki)
(Başkeçid) tənbəl
(Ağbaba, Bərdə, Goranboy, Hamamlı, İmişli, Kürdəmir, Qazax, Oğuz, Tovuz) lovğa, ədabaz. – Əli yaman dambat uşaxdı (Ağbaba); – Dambat adam adama salam
(Başkeçid, Borçalı, Gədəbəy, Hamamlı, İmişli, Tovuz) lovğalanmaq, ədabazlıq eləmək, özünü başqalarından yüksək tutmaq
(Hamamlı, Qazax) lovğalıq, ədəbazlıq. – Dambatdığınnan heş kəsi bə:mmer Osman (Qazax); – Dambatdığınnan başınnan papağı tüşsə, əyilif yerdən götürməz
(Şamaxı) yanında qızardılmış toyuq olan plov. – Bu geciyə dambığ bişir
(Astara, Borçalı, Hamamlı, Qazax, Qusar, Lənkəran) gavalı növü adı. – Dambıl nə turş olmor, nə şirin olmor, turşməzə olor (Borçalı); – Dambıl yə:nin t
(Bakı, Qazax) bax dambıl. – Ağacdarda dambul ağacı kimi bə:r verən ağac tapılmaz (Bakı); – Bazardan dambul al (Qazax)
(Quba) quş tutmaq üçün tor. – Əhməd damçeynən altı ürdeg tutdi
(Gəncə, Mingəçevir, Oğuz) bəkməz bişirmək üçün xüsusi torpaq qatılıb süzülmüş üzüm suyu. – Bağa kefe:tmişdix’, kavavın yanında damdamın ayrı ləzzəti v
(Təbriz) mal saxlayan adam, maldar. – Damdarrar dəvədən ötür şə:rə gəlillə
(Ordubad) damın üstünə tökülən torpağı bərkitmək üçün daş (alət). – Damdaşı dolandırram bərk olsun
(Borçalı, Böyük Qarakilsə) 1. nağara (Böyük Qarakilsə) 2. dəf (Borçalı). – Damdıreyi toyda çalellar
(Zəngilan) damın üstünə tökülən torpağı bərkitmək üçün ağac alət. – O damdöəni gəti ma:, çıxıram əvin üsdün döəm
(Qazax) bax damdıra. – Damdurasız toy olmaz
(Salyan) həsrət. – O yerrərə indi daməndə qalmışıx
(İmişli) daş-kəsək
(İmişli) daşlı-kəsəkli. – Yollar keçmişdə yaman damfalıydı
(Şuşa) bax da:mi
(Ağsu, Göyçay, Quba, Sabirabad, Şamaxı) cəhənnəm. – Bizim yerrər hərdən hələ isdi uladu ki, lap da:mi kimi (Quba); – Da:mi kimi od tökülür, issidi (Gö
(Bolnisi, Borçalı, Gədəbəy) bax dambat. – Dammat adam heç sözə baxmaz (Bolnisi); – Qondare:nirəm ki, dammat yeriyim (Borçalı); – Dammat adam görəndə g
(Salyan) bax dambıl. – Arbatanda dammılı çox olır; – Dammılının tamı xoş olır
(Kəlbəcər, Qazax, Şamaxı, Tovuz) 1. inəyin birillik balası (Qazax, Tovuz) 2. camışın ikiillik balası (Kəlbəcər); – Damnançıxma çöldə otduyur 3
(Ağcabədi, Goranboy, Karvansaray, Şəmkir, Tərtər, Tovuz) bax dayna. – Get burdan dana (Ağcabədi); – Mən də onu de:rəm dana (Goranboy); – Ayə, niyə boy
I (Şuşa) danadişi. – Əkində danabaş tapılıb, bütün əkini korradı II (Ağdam) məc. küt, sarsaq
danaboyun eləmək: (Füzuli) birisinin boynunu güclə əymək, qanırmaq (güləş zamanı). – Tutuf səni danaboyun elərəm
(Şamaxı, Şərur) danadişi. – Danaburni zəhərri olur (Şamaxı)
I (Ağdaş, Göyçay, Zərdab) nərə balığının bir növü. – Danaça mırıdan bö:g olur (Ağdaş); – Ürüsdəm dayı bir danaça tutdu, güjnən gəmiyə qoydu (Zərdab) I