(Meğri) meşə. – Payizin qafsində quyinin yeri quzay urımləridi
(Əli Bayramlı) bax ura. – Uridi, ged sən də yığ ◊ Uri olmağ – son dəfə yığılıb qurtarmaq. – Bossandakı qarpızzar uri oldı
(Balakən) yabanı bitki adı
(Dərbənd) nəsil, tayfa. – Səlmi Yağub urluğunnandı
(Oğuz) 1. zolaqlı 2. xallı. – Urmu, məsəl, pişiyə diyilir
(Meğri) bax ornacornac. – Sunabəyim elə həmməşə urnacurnac danişey
(Meğri) çoxdanışan. – Nağinin qızı Şalıx bir urnaş qızdı
(Salyan) rütubət nəticəsində qabarmaq (divara aiddir). – Nəm oldığına görə duhar urrıyıb
(Şəmkir) suvarmaq (heyvanlar haqqında). – Gördü çovan qoyunu çayın qıra:nda urruyur
(Dərbənd) bünövrə, özül. – Övləri tikəndə urşulara çox cafa çəkdim
(Cəbrayıl, Sabirabad, Ucar) bax ura. – Urudan so:ra bossana mal-qara bıraxılar (Ucar)
I (Cəlilabad, Kürdəmir, Oğuz) 1. 25 qramlıq çəki vahidi (Oğuz) 2. 100 qramlıq çəki vahidi (Cəlilabad, Kürdəmir)
I (Şəki) ruh. – Elə iynə vurur, heç urufun da incimir II (Şəki) 1. an, az vaxt. – Bi urufdacə qutardı işini 2
I (Ağcabədi) çoxdoğan. – Uruğ arvat tez qojalar II (Biləsuvar, Sabirabad) qarşı, qabaq. – Saba-saba uruğma yava adam çıxdı (Sabirabad) III (Biləsuvar,
(Ağdam, Bakı, Şamaxı, Şuşa) tayfa, nəsil. – Heş bütöy uruğ-turuğuηuzda belə ağıllı uşağ olmuyuf; – Ay arvad, səniη yaf o uruğ-turuğuηa ləhnət olsun (Ş
(Gədəbəy) doğar, qısır qalmayan. – Uruğcul heyvan damazdıx saxlamağa yaxşıdı
(Bakı) qohum. – Adə, o Memedgil yaman uruğludılar a
(Bakı, Qax, Şamaxı) qohum-əqrəbalı
I (Ağcabədi) bax uruğ I II (Meğri, Oğuz) bax uruğ III. – Bu at Meşətüsen dayımgilin uruğunnandı (Meğri)
(Ağsu, Kürdəmir, Oğuz, Ucar) bax uruğ-turuğ. – Diyirəm ki, Söyün fılan urux-turuxdandı (Oğuz); – O:n urux-turuğunu tanıyıram (Kürdəmir)
(Daşkəsən) bax uruğcul. – Bizim inə:miz uruxculdu, hər il doğor
(Ağdam, Qax) 1. cins 2. qısır qalmayan, nəsil verən, doğar. – Bu at uruxlu atdı (Ağdam); – Uruxlu inəx’di bu (Qax)
(Qax, Zaqatala) artıb-törəyən, nəsil verən
(Cəbrayıl, Ucar) bax oralamax
(Dərbənd) döşəkçə
(Ağdam, Qazax, Şuşa) icazə. – Adam içəri girəndə urusqat alar (Ağdam); – Urusqat almamış xalxın şeyini mən sa: verəmmərəm (Şuşa)
(Basarkeçər) norma, pay. – Bu mənim urusmumdu
(Əli Bayramlı) bacarıq
(Gədəbəy, Şəki) hörmət, nüfuz ◊ Urvatdan salmax (Şəki) – hörmətsiz eləmək, hörmətdən salmaq. – Kişini lap urvatdan salıllar
(Laçın, Şuşa) hörmətli. – Əli hamının yanında urvatdıdı (Laçın); – O, çox urvatdı kişidi (Şuşa)
(Şəki) pəhləvanların güləşmədən qabaq oxuduqları mahnı ◊ Urvay dimax – güləşmədən qabaq mahnı oxumaq
(Qazax) üçyaşar erkək at
(Xaçmaz) 1. zəif 2. tənbəl
(Şərur) usanmaq
(Laçın) yavaş, ehtiyatlı
usburd elemeğ: (Bakı) etibar etmək. – Bı işi uşağa usburd elemeğ olmaz ◊ Usburd olmağ (İmişli, Kürdəmir, Salyan, Şamaxı) – b a x usburd elemeğ
I (Qazax) bərk yorulmaq. – Uşax lap usdaldı II (Başkeçid, Borçalı) bayılmaq, ürəyi getmək. – Bir də gördüx’ kü, qız usdalıf (Başkeçid)
(Qazax) susamaq. – Yaman usdamışdım, bir az qarpız yedim usduğum kəsdi
(Cəbrayıl) səliqə. – Sənin usdubun yaxşıdı, gə bizim övün üsdün cə:nnə
(Şuşa) bax usbuf. – Usduf gə, yıxılarsaη
(Ağdam, Çənbərək, Tovuz, Şuşa) ehtiyatla, yavaşca. – Dağarcığı gəti usdufca qoy haravıya, cırılı (Çənbərək); – Səηəyi usdufca yerə qoy, soηra qırarsaη
(Qazax, Şəki, Zəngilan) yavaş, ehtiyatlı. – İstəkəni usduflu tut, a qızım, qırarsaη (Qazax)
(Şəki) sakitcə, ehtiyatlı, yavaşca. – Usduflucə duruf gecə çıxdıx öydən
(Qazax) susuzluq. – Usdux çətin şeydi; – Usduğumnan yaneram, bir içim su ver ma:
(Cəbrayıl) ehtiyatlı, yavaş. – Usdulup tərpən, taxt xarabdı
(Meğri) güdmək. – Tomaraynan Şomayıl başdadı munu usmaxlamağa
I (Dərbənd) bax ossal I. – Ussal uğli ussal, qurxudan səsin çıxarmıdı; – Ay ussalın biri ussal, nəyçün səni u vursun? II (Dərbənd) bax ossal II
(Salyan) su. – Uşağa bir az ussu ver
(Zərdab) bax usdufca. – Lampanı ussufca götür, tökülüf evi odduyar
(Ağdam, Şuşa, Tovuz) bax usdufca. – Ustufca qapını açıf qaşdım (Ağ- dam); – Ustufca gedif qulağınnan tutajam, gör nə tə:r çığırajax (Şuşa)