(İmişli, Kürdəmir, Mingəçevir) qarışmaq, qoşulmaq. – Başım işə elə ulaşıf kin, laf adımı unutmuşam (Mingəçevir); – Bizin inəy ulaşıb o biri kəndin mal
(Hamamlı) kəndir
(Laçın, Zaqatala) 1. b a x ulaşmax (Zaqatala) 2. birləşmək (Laçın). – Siznən ulğaşdığım gün dağıleydı
I (İmişli) bax ilğım. – Ulğun yayda issidə olır II (Oğuz) hülqum. – Bə:zi kişilərin ulğunu yoxdu, söz saxlamır
(Meğri) çayın dayaz yeri
(Meğri) çayın dayaz yerindən keçmək. – Əmirxucə palani rasleyincə man de bəyaxdan ulımladım u tayə
(Dərbənd) gəlinin sağdış və soldışı. – Gəlinin ulqizdəri övbəöv gezüb tuyə diyərdülər
(Bərdə, Cəbrayıl, Göyçay, Kürdəmir, Mingəçevir, Şəki, Zəngilan) baramaqurdunun son yuxusu. – Bizim qurd uludan durmadı, hamıjığı qırıldı (Bərdə); – Ul
(Tabasaran) bax ulqizdər. – Uluqizdəri beşləri <odun> duğriyib təndür saladular
I (Meğri, Zəngilan) bax ulım. – Hova qərələn kimi Norrıx şamının ulumunnan keçeyəm (Meğri) ◊ Ulum düşməx’ (Zəngilan) – dayaz yer əmələ gəlmək
(Zaqatala) omba. – Umam ağrıyır
(Kürdəmir) qız ərə gedərkən onun valideyninin oğlan evindən istədiyi xərc, başlıq. – Qabağ umacağ almaseyduğ, qız verməzzuğ
(Ucar) halvanın bir növü. – No:ruz bayramında umaçhalvası pişiririk
(Xanlar) bax omaxşımax. – Arvad elə umaxşıyır ki, elə bil oğul toyu görmüyüf
(Gəncə, Qazax) bax omaxşımax
(Gəncə, Goranboy, Qazax) bax omaxşımax
(Qax) kümçü, baramaçı
(Əli Bayramlı, Kürdəmir, Salyan) çox, lap çox. – Mən kimi bırda qoca ummandı ki (Əli Bayramlı); – Qalxoz bu il umman taxıl götirdi (Kürdəmir); – Bırda
(Ağdam, Cəbrayıl, Qax, Meğri, Mingəçevir, Şəki, Zəngilan) ixtiyar. – Əlimdə umur olsa, səniη işiηi bu sa:t düzəldərəm (Ağdam); – Əlində umur olsa, çox
(Ağdam) ixtiyarı olan, ixtiyarlı. – Sən umurru adam olsaη, çoxlarının evini yıxarsaη
(Oğuz) yanılma, səhv salma ◊ Umursuğ olmax – səhv salmaq, yanılmaq. – Sizi görüb umursuğ oldum, elə bildim əsgərdən gələn qardaşımdı
(İmişli, Salyan) inanmaq, təsəvvür etmək, ağlına gətirmək. – Unamırdım məni yaddan çıxardarsan (İmişli); – Mən unamazdım səni bir də görərəm (Salyan)
(Ağcabədi, Gədəbəy, Karvansaray, Kürdəmir, Qazax, Mingəçevir, Tovuz) başa düşmək, anlamaq. – Doğrusu, söylədiyini eşitdim, əmbə nə dediyini unamadım (
(Dərbənd) dəyirman. – Mən unçəkənə kitədəm
(Zaqatala) dülgər dəzgahı. – Usda unduca yaxınnaşdı
(Zaqatala) yabanı bitki adı
(Ağbaba, Ağdam, Ağdaş, Borçalı, Cəbrayıl, Çənbərək, Qazax, Mingəçevir, Oğuz, Tovuz, Zəngilan) yeməli bitki adı
(Culfa, Naxçıvan) un və ya taxıl yığmaq üçün taxtadan düzəldilmiş böyük qab, yeşik. – Taxılı unnuğa yığırıx (Naxçıvan); – Unnux çoxdu əvlərdə (Culfa)
(Qax) balaca kətil
(Füzuli) yellənmək
(Gədəbəy) dərman bitkisi adı
(Zaqatala) 1. gözəl 2. əla, çox yaxşı
(Qax, Zaqatala) lovğalıq ◊ Uptannıx eləmax – lovğalanmaq
(Qax) dəli
(Ağcabəd, Başkeçid, Borçalı, Gədəbəy, İmişli, Qax, Qazax, Xocavənd) bağ və bostanda son yığım. – De:llər bosdan uradı, biz də gedəx’ qarpız gətirəx’ (
(Ağdam, Başkeçid, Borçalı, Cəbrayıl, Gədəbəy, Göyçay, Mingəçevir, Tovuz, Zəngilan) bax oralamax. – Bosdanı uralıyıf, ya:nı ki tay qutarıf; – İki günnə
(Bakı) həyasız
(Kürdəmir) tez, bir anda. – Sabı bazardan çox urba gəldi
(Salyan) əkilmək üçün çıxardılmış ağac. – Urbananı yerə bassırdım
(Xaçmaz) tumurcuq
urcah olmax: (Ağbaba, Ağdam, Cəlilabad, Gədəbəy, Hamamlı, İsmayıllı, Şahbuz, Şərur, Tovuz) bax uyurcah olmax
(Basarkeçər) bax urğan. – Haravanın urcanı qırıldı, ot düşdü töküldü
(Çənbərək) rastlaşmaq, rast gəlmək. – Mən sa: hardan urcaşdım, heç özüm də bilmirəm
urçah gəlməx’: (Şahbuz) rast gəlmək, rastlaşmaq. – Bı yannan da bı bına urçah gəldi
I (Göyçay) urva II (Gədəbəy) 100 qram. – İki mırtdaη, bir urf olu:r?; – Dörd urfun bir girvəngə: ler
(Lənkəran, Saatlı, Şamaxı) urva saxlanan süfrə, qab, tabaq. – Öydə urfalığda un yoxdı (Şamaxı); – Urfalığa baxginan, gör heç urfıya un qalı:b? (Saatlı
(Hamamlı) uzun ip. – Haravanın otu dağılmasın deyə bağlanmış ipə urğan de:rix’
(Hamamlı) iplə bağlamaq
(Kürdəmir, Salyan) balıq ovlanan yer. – Dünən urxanada tor atmışdım, iki xəşəm tutmışam (Kürdəmir)
(Meğri) nəsil