(Bakı) uşaq oyunu adı
I (Başkeçid, Cəlilabad, Çənbərək, Qazax, Şamaxı, Ucar, Zəngəzur) düz, hamar. – Şumal ağac düz olor (Qazax); – Şumal taxtadan nə isdəsəη qayıra bilərsə
(Bakı) nərmə-nazik, incə
(Salyan) hamarlamaq, düzləmək. – Buldozer yolu şumarrıyır
(Oğuz) başdan-başa suvarmaq
(Bakı) bayquş
(Xaçmaz) balaca, kiçik uşaq
(Kəlbəcər) şimşək. – Yağış yağanda şumşat çaxır
(Ordubad) şəlalə. – Parağa çayda bir yerdə şumuran var
I (Mingəçevir, Şəki) yüngülxasiyyət, qeyri-ciddi. – Çox şunduldu İsmayıl, danışığını, oturuşunu, duruşunu bilmir heç (Şəki) II (Şəki) avara, işsiz gəz
(Şəki) avara-avara, boş-boşuna. – Əhmədiyə şundul-şundul gəzir
(Çənbərək) 1. vurmaq 2. qamçılamaq. – Haravıyı qoş, Alı, öküzü şundula, teççə tütünü daşı
(Şəki) yüngüllük, yüngülxasiyyətlilik. – Şundullux pis şeydi
(Zaqatala) qərzəkdən çıxmış fındıq
(Cəbrayıl) 1. lağ 2. birisi haqqında uydurulan söz
(Gəncə, Mingəçevir, Oğuz, Tovuz) bax şunqurax. – Nizaminin adına böyük şunqurux düzəldiblər (Oğuz) ◊ Şunqurux qoşmax (Gəncə, Mingəçevir, Tovuz) – 1
(Salyan) uşaq oyunu adı
(Şəki) ting, ağac şitili. – Ehdığımız şupurrarın hamısı göyərifdi
(Ordubad, Şərur) 1. səs 2. gurultu ◊ Şur çıxartmaq. – Ay uşax, şur çıxarma!…
(Dərbənd) qoğal. – Bizdə şura diyədilər
(Ordubad) sağsağan. – Bir şuraqəcərə tutmuşam; – Bizim əvdə şuraqəcərə yuvası var
şurala kəsmək: (Şamaxı) möhkəm döymək, ağacla döymək. – Məni qardaşım şurala kəsdi
(Quba) sulu xörək adı. – Şurbul çüreg duğruyub yimağçün yaxşı şeydü
(Təbriz) şəlalə
(Bolnisi) şəlalə
(Zəngilan) novça
(Şamaxı) qaynadılaraq qatılaşdırılmış meyvə şirəsi. – Heyva şurubu yaxşı şeydü
(Oğuz) 1. boş-boşuna. – Şurullayı çıxıb özün gəldin 2. avara, bikar. – O, şurullayının biridi
(Salyan) oyun zamanı topu ağacla yerdə sürütləmək. – Səfər yaxşı şutdədir
(Tovuz) bax şıvırtı I
(Şamaxı) ensiz uzun zolaq. – Keçmişdə hərənin bir şüləy yeri olardı
(Ucar) şəvə. – Şü:ə tüt qaradı, təsvey olur, gözmuncuğu olur
(Cəlilabad) nazik, uzun. – Onın bi şüərəg oğli var, heç sağ can görmey
şükə düşmək: (Cəlilabad) qorxmaq, qorxuya düşmək
(Oğuz) bax şilan I
(Göyçay) 1. ip və ya sap dəstəsi 2. 50-60 sm. uzunluğunda sap
(Cəbrayıl, Göyçay, Zəngilan) bax şülə. – Bir şüləx’ sap ver ma:, sora verərəm (Zəngilan)
(Cəbrayıl, Ucar) bax şülə. – Əli, mə: iki şülək göy, üş şülək qırmızı sap ver (Cəbrayıl); – Ay qız, bir şülək sap ver, pencə:in düyməsin tikim; – Mən
I (Cəbrayıl) bol-bol paylamaq. – Ə: nədi xalxın malını şülörsən? II (Ağdam, Şuşa) döymək, vurmaq. – Ağına-bozuna baxmır, elə şülü:r (Ağdam); – Tutdum,
(Qazax) talan ◊ Şülən olmax (Qazax) – talan olmaq, dağıtmaq. – Bosdan şülən oluf
(İmişli) bolluq ◊ Şülənniyə düşməx’ (İmişli) – bolluğa düşmək. – Bü:n bir şülənniyə düşmüşdüm
(Şamaxı) kəsik-kəsik, parça-parça. – Ussa dö:rmüş <deyilmiş>, parçanı şüləy-şüləy elədi
(Meğri) kal meyvə. – Yayda arançi naşdovqarına şülil yesə qızdırı
(Goranboy) uzun. – Şüllə adamın ağlı topuğunda olar; – Şüllə Həsən kətdə hamıdan uzundu
(Cəbrayıl) bax şüllə
I (Kürdəmir, Qazıməmməd) duru xəmir xörəyi adı. – Anam şüllü bişirmişdi (Qazıməmməd); – Bi şüllü pişir yiə:x’ (Kürdəmir) II (Ağcabədi) şiş, prizmaşəki
(Naxçıvan) oğru
(Şəki) qərzəkdən çıxmış qoz. – Mənki:n çoxu şülüfdü
(Ağcabədi) pinti, səliqəsiz. – Şülüm uşaxda qanajax olmaz
(Gədəbəy) bax şüləməx’ II. – Gördüm əl-ə:ax eler, başdadım onu şülümə: