(Ağdam, Şuşa, Tovuz, Zəngilan) bax şabbadanxeyir. – Bir dəö:ürdüm budu, şəbbədənxeyir içəri girdi (Ağdam)
(Bakı) bax şappaxeyir. – Bu gün Tünzalənün şəbbəxeyridü
(Gəncə) bərk əsəbiləşmək, hirslənmək
(Xanlar, Şəmkir) çox əsəbi, tez hirslənən. – Şəbbəli adamnan nə uşağ olar? (Şəmkir); – Belə şəbbəli atı minənin özü də şəbbəlidi ki, bərk sürür (Xanla
(Salyan) görkəm; hal, vəziyyət. – Kişinin baş-gözi ağarıb, adam şəbeyinnən çıxıb
(Bakı, Goranboy, Qazax, Lənkəran, Şuşa) bax şebədə ◊ Şəbədə eləməg (Goranboy, Lənkəran) – rişxənd etmək, lağ etmək
(Qax) ağıldankəm, dəli xasiyyət
(İsmayıllı) yeməli bitki adı. – Əhməd, şəbəlin yeməyə getmirsən?
(Salyan) kir, çirk. – Uşağın üstbaşınnan şəbər yağır
(Bakı) gecəpapağı. – U şəbkula: mi vər qoyum, yatmağ isdirəm
I (Qazax, Lənkəran) qadın baş örtüyü II (Goranboy, Hamamlı, Laçın, Yevlax, Zərdab) pambıqdan toxunmuş bəzəkli palaz, kilim
(Böyük Qarakilsə, Meğri) adət və ənənəyə qarşı çıxan, dinə qarşı çıxan. – Kim ki Allaha inanmır, ona şəddət deyillər Leyfazda (Böyük Qarakilsə)
(Ağcabədi) bax şebədə ◊ Şədəbə qoşmax (Ağcabədi) – lağ etmək. – Peşəsi ona-buna şədəbə qoşmaxdı
(Cəbrayıl) boş, tarım çəkilməmiş
(Zəngilan) ağac növü. – Şəfin qaqqası (meyvəsi) olmur
(Culfa) üzüm növü
(Meğri) şam yeməyindən sonra yeyilən meyvə. – Axşəm sizdə şəfşirə yiyip dağılannan su:ra getdıx Əhmədgilə
(Dərbənd, Tabasaran) cəftə. – Qapunu şəftəsi yoxdu (Dərbənd)
(Bakı) qarın. – Qoynin şəğəlebəsin yu
(Dərbənd) gavalı növü. – Şəhdi kiçik uladı
(Ordubad) yükləmək. – Atı şəhləyin, çıxax gedax
I (Balakən, Borçalı, Qax, Zaqatala) küçə, yol. – Şəhrədə toz göyə qalxır (Balakən); – Şəhrə-şəhrə gəzərəm, şəhrə gülə bəzərəm, ürək qara olmasa, gülə-
(Naxçıvan, İrəvan) yağlı ət, heyvan. – Çox şəhrəli heyvandı (İrəvan); – Şəhrəli ət yeməli olur; – Kök qoyunda şəhrəli ət olar (Naxçıvan)
(İrəvan) yağsız ət, heyvan. – Lap şəhrəsiz ətdi
(Şuşa) əzazil, amansız. – Şəhri arvadın öhdəsinnən ər də gələmmir, ajdaha da gələmmir
(Meğri) bax şəng
(Gədəbəy) gülərüzlü, xoşsifət. – Şəkaşıx oğlandı, görmö:rsəηmi sufatınnan
(Lənkəran) eşmə ip. – Ədə, şəkərbağını bərk bağla
(Quba) qənddan, qəndqabı
(Ağsu) dayıarvadı
(Ucar) üzüm növü. – Şəkəri üzüm yiyəndə xırtıldıyır
(Dərbənd) qəndqabı, qənddan. – Bunıyə şəkərtükən diyədüg
(Qardabani) kasa
I (Qax) bax şaqqa I, 2 II (Qax) bax şaqqa II
(Göyçay) xam otlaq
(Qax) 1. tərəf 2. nəsil
I (Cəbrayıl, Qazax, Mingəçevir) kiçik və nazik budaq. – Yel bərk əsdiyinəö:rə ağacın şəlləri qırıx-qırıx oldu (Qazax) II (Oğuz) yarpaq
(Meğri) meyvə, mer-meyvə. – Telli Fərəş, get bikkə şəl-şül gəti yəyəx’, genə hara dönsə sən bizdən çahılsan
(Lənkəran) yorğanın kənarlarına tikilən haşiyə
(Lənkəran) sakit (hava, dəniz). – Dəniz şələkətdi
(Ağcabədi) gavalı növü. – Şələli gavalıların başıdı
I (Cəbrayıl) qız evinə göndərilən hədiyyə. – Bu gün Gülgəz üçün şələmzar gedibdi II (İrəvan) müxtəlif əşya, şey, şələ-külə
(Lənkəran) çoxlu geyinmək, altdan-üstdən möhkəm geyinmək
(Lənkəran) iri ağ turp
I (Ağdam, Şuşa) paltar qurutmaq üçün ip. – Paltarrarı şəlitdən yığ, də:səη, yağış yağajax (Ağdam); – Apar bu so:ruğu sər şəlitə, qurusun (Şuşa) ◊ Şəli
(Çənbərək) iplə bağlamaq, sarımaq. – Barxanamı şəlitdədim
(Gədəbəy) uşağı dalına şələləmək üçün ip, parça. – Uşağı şəlləx’nən bağler bizdər
(Şəki) lobyanın sarmaşması üçün onun dibinə uzun çubuq basdırmaq. – Şəl də yoxdu ki, lovyəni şəlliyəsən
(Şəki) doymaq. – Yiyif şəlləndin diyəsən
(İmişli) axmaq, yelbeyin. – Ona ehtibar eləmə, o, şəlnəx’ adamdı