(Qax) görkəm, görünüş
(Qax) şair
(Quba) çarıqbağı. – Çarığlara şubənd keçir
(Quba) taxtabiti ◊ Şud eləməy (İrəvan) – ağ etmək, həddini aşmaq. – Bu günnər oğrular lap şud eliyif
(Şamaxı) toxuculuq dəzgahının bir hissəsi. – Şudəftini bərk vur, az qumaş olsun
(Qarakilsə) ensiz, uzun torpaq sahəsi
(Bərdə, Gəncə, Tərtər) xəbərçi, araqarışdıran. – Şuğul adam ara qarışdırar, ara vurar (Bərdə)
(Qazax) xəbərçilik etmək, şeytanlamaq. – Məhəmməd İsmeyili şuğullamax xıyalına düşdü, əmbə soηradan fikrinnən əl çəx’di
(Qazax) xəbərçilik. – Yalannan şuğullux pis adamın işidi
(Zaqatala) öküz və s. sürmək üçün nazik çubuq
(Salyan) niyyət. – Nazilənin şuxumu çox ağırdı
I (Şəki) görkəm, görünüş. – U:n şuqumu mə:m xoşuma gəlmədi II (Qax) eybəcər, çirkin
(Balakən, Zaqatala) şaxdan hörülmüş çəpər. – Şaban bağa şulahın çəkdi (Zaqatala)
(Zaqatala) şaxdan çəpər çəkmək. – Bağı şulahınnamax lazımdı
(Kürdəmir) pinti, səliqəsiz. – Uşağı şulayın saxlasən canı saf olmaz
(Şamaxı) yaltaq. – Mustafa yaman şuldi adamdı
I (Ordubad) fərasətsiz, fərsiz II (Ordubad) 1. səliqəsiz 2. pinti III (Salyan) yüngülxasiyyət. – Şuldum adam hər şeyə burnun soxur
(Ordubad) dəri qaşımaq üçün alət. – Şulfəni axtar tap
(Quba) uzunçuluq ◊ Şulğutduğ eləməg (Quba) – uzunçuluq etmək. – Bəsdür, məylisdə şulğutduğ eləmə
(Şamaxı) nadinc, başqalarını narahat edən. – Heydər çox şulquduz uşaxdu
(Şamaxı) nadinclik. – Şulquduzlığ yaxşı iş deyil
(Cəbrayıl) yağı azca əritmək
(Şamaxı) kəsik konus şəkilli papaq. – Abzər başına şullay qoyıb isdiyir özin qoçuyə oxşatsun
(Kürdəmir) şiş, uzunsov. – Qabax əsgərrərə şullayi papağ verirdilər; – Bədənimnən şullayi yara çıxıb
(Salyan) süddə bişirilmiş duru xəşil
(Kəlbəcər) çarıq növü, burunsuz çarıq. – Bir cüt şuluku çarığım var
(Cəbrayıl) meyvə. – Bu il bizim bağda şulul çoxdu
I (Ağdam, Cəbrayıl, Çənbərək, Gədəbəy, Laçın, Şahbuz, Şuşa, Zəngilan) bax şuldum II. – Qulu şulum şeydi, onnan heş şey umma (Çənbərək); – Yekə oğlansa
(Ağdam, Şuşa) 1. səliqəsiz 2. pinti. – Yaman şulum-bulum uşaxdı, bilmirəm munun axırı nolajəx’ (Şuşa)
(Qazax, Zaqatala) boşboşuna, avara-avara. – Şulum-şulum gəzer, bi iş görmer (Qazax)
(Bakı) zərər. – Yayda isdot yimeg şumdu
(Bakı) uşaq oyunu adı
I (Başkeçid, Cəlilabad, Çənbərək, Qazax, Şamaxı, Ucar, Zəngəzur) düz, hamar. – Şumal ağac düz olor (Qazax); – Şumal taxtadan nə isdəsəη qayıra bilərsə
(Bakı) nərmə-nazik, incə
(Salyan) hamarlamaq, düzləmək. – Buldozer yolu şumarrıyır
(Oğuz) başdan-başa suvarmaq
(Bakı) bayquş
(Xaçmaz) balaca, kiçik uşaq
(Kəlbəcər) şimşək. – Yağış yağanda şumşat çaxır
(Ordubad) şəlalə. – Parağa çayda bir yerdə şumuran var
I (Mingəçevir, Şəki) yüngülxasiyyət, qeyri-ciddi. – Çox şunduldu İsmayıl, danışığını, oturuşunu, duruşunu bilmir heç (Şəki) II (Şəki) avara, işsiz gəz
(Şəki) avara-avara, boş-boşuna. – Əhmədiyə şundul-şundul gəzir
(Çənbərək) 1. vurmaq 2. qamçılamaq. – Haravıyı qoş, Alı, öküzü şundula, teççə tütünü daşı
(Şəki) yüngüllük, yüngülxasiyyətlilik. – Şundullux pis şeydi
(Zaqatala) qərzəkdən çıxmış fındıq
(Cəbrayıl) 1. lağ 2. birisi haqqında uydurulan söz
(Gəncə, Mingəçevir, Oğuz, Tovuz) bax şunqurax. – Nizaminin adına böyük şunqurux düzəldiblər (Oğuz) ◊ Şunqurux qoşmax (Gəncə, Mingəçevir, Tovuz) – 1
(Salyan) uşaq oyunu adı
(Şəki) ting, ağac şitili. – Ehdığımız şupurrarın hamısı göyərifdi
(Ordubad, Şərur) 1. səs 2. gurultu ◊ Şur çıxartmaq. – Ay uşax, şur çıxarma!…