(Şəki) xəsis
(Qubadlı) anlaşılmayan, başa düşülməyən danışıq. – Dərədən keçəndə bir qıdır-mıdır eşitdim
(Lənkəran) qıdıq. – Qıza, eləmə, qıdqıdam tutur
(Əli Bayramlı, Salyan) maye üçün dəmir qab, bidon. – Qıfa su töküb saxlarux (Əli Bayramlı); – Məkdəbçin iki dənə qıf aldım (Salyan)
(Qazax) cəld
(Hamamlı, Qazax) tullanmaq. – Elə qıfcındım kın, çayın bu toyunnan o toyuna (Qazax); – Çaydan yaxşı qıfcındım (Hamamlı)
(Gədəbəy) səliqəli. – Çox qıfcın yığersın odunu, xoşumə:ldi çox
(İmişli) bax qıpçağ
(Füzuli) böyük-böyük danışan. – Qıfçıl adam özünnən qavağı danışar
(Çənbərək) nazlanmaq. – Pəri çox qıfçılanır
(Cəbrayıl, Zəngilan) səs-küy ◊ Qıfxırıx qopbax (Cəbrayıl, Zəngilan) – hay-küy qopmaq. – Birdən elə qıfxırıx qofdu ki, dedıx no:luf (Zəngilan)
I (Çənbərək, Meğri) turşumaq. – Yayın günündə qatıq qıfşıyıf (Çənbərək); – Üzüm qalır küpədə qıfşıyır, so:ra ərəx çəkillə (Meğri) II (Cəbrayıl) üfunət
(Borçalı) uşaq oyunu adı
(Qazax) uşaq oyunu adı
(Kürdəmir) xırda, inkişaf etməmiş. – Qığırcım alçaları yığıb turşi qayırırıx
(Gədəbəy, Qazax) qorxmaq. – Üş gündü irəmənin düzündə qığırmışıx (Qazax); – Gördüm dosdum qığırdı (Gədəbəy)
(Tovuz) inkişaf etməmiş, xırda. – Bu il ərix’lər qığırtdaxdı
(Cəbrayıl, Göyçay, Kürdəmir, Salyan, Ucar, Yevlax) uşaq oyunu adı. – Uşağlar hə:tdə qığmərə oynıyır (Salyan); – Üşaxlar çöldə qığmərə oynuyur (Ucar);
(Qubadlı) bax qığmərə
(Bakı) uşaq oyunu adı
(Qazax) tikə. – Maηa bir qıxıx qant ver
(Ağdaş) azacıq. – Xörəyə bir qıxım duz sal
(Bərdə) xırda-xırda. – Məfdili qıxım-qıxım doğradılar
(Füzuli, Gədəbəy, Kürdəmir, Qazax, Qax, Mingəçevir, Oğuz, Şəki, Tovuz, Yevlax) odun qırıntısı. – Ocağı yandırmağa bir az qıxmıx gəti (Oğuz); – Qıxmığı
(Gədəbəy, Gəncə) odunu xırda-xırda doğramaq. – Bu kötüyü çox zəhmətnən qıxmıxladım (Gəncə)
(Mingəçevir) çayın sürətlə axan yeri
(Balakən) qıyqacı. – Parçanı ho hele qıjatayı kes
(Kəlbəcər) çayın sürətlə axan yeri. – Su ku bərk gedir çayda, ona qıjav deyrıx
(Cəbrayıl) sürətlə. – Pəri qıjılığıpba böyrümnən keşdi
(Cəbrayıl) sürətlə. – Sel qıjıpbadan gəldi
qıjıt verməx’: (Basarkeçər, Başkeçid, Borçalı, Qazax, Şəmkir, Tərtər, Tovuz) acıq vermək. – Dos dosda qıjıt verməz (Tərtər); – Adama bir belə qıjıt ve
(Bolnisi, Qazax) kəkələmək. – Qıjqırıler adamın üsdünə, elə bil dö:əjəx’ məni (Qazax)
(Qazax, Mingəçevir) bax qıjqırılmax
(Barana) sürətli (axar suya aiddir). – Comuş çayın qıjqoylu yerinə çüşüv axırdı
(Çənbərək) vurmaq məqsədilə əl qaldırmaq. – İjdiyar Bərxudarın üsdə yaman qıjmırrandı, amba heş şey eliyəmmədi
(Barana, Xanlar, Qazax, Tovuz) bax qıjav. – Qıjoya düşmə, axarsan! (Qazax); – Dar yer ki axır suda, ona qıjoy derix’, orya girməy olmaz; – Girmə, bura
(Barana) bax qıjqoylu
(Füzuli) azacıq. – Qıqqax sındırdı, verdi maηa
(Zərdab) kiçik, balaca. – Çaydan bu gün bir neçə qıqqılı kütüm tutdum
(Qarakilsə) cod yun
(Qarakilsə) cod yunlu
(Zəngilan) məc. itiləmək. – Dişdərimi indidən qılavlamışam, toyunda möykəmcə yə:cəm
(Göyçay, İmişli, Lənkəran) yara (dırnağın altında)
qılbızdığ eləmeğ: (Bakı) xəbərçilik etmək. – Nöş belə qılbızdığ eli:rsən?
(Sabirabad) qaraçı. – Biz olara qılçadırrı diyərüg
(Qazax) etiqad, inam
(Borçalı, Qazax, Şəmkir, Tovuz) dinsiz, məzhəbsiz. – Ayə, sən lap qıldıxsızsanmış! (Qazax); – Ay qıldıxsız, niyə xavar vermədin ki, mə:llimnən mən də
(Lerik, Yardımlı) kök adam
(Balakən) fırıldaqçı
(Basarkeçər) bax qıldırqaş