(Meğri) yaylaq, meşə ətrafında otlaq yer. – Heyvandarrar diyərdi: “Xırdabaş heyvanın canı yayda qacal, payızda meşədi”
I (Bərdə) bax qajir. – Qacar uçub gəldi II (Qax, Zaqatala) tərs, inadkar. – Əşi, sen nə yaman qacar adamiymişsən?! (Qax) III (Zaqatala) özül
(Biləsuvar, Yardımlı) qıc olmaq
(Şəki, Zəngilan) bax qacımağ. – Əyağım qa:cımışdı, ovdum, düzəldi (Şəki); – Sağ qıçım qa:cıyıb (Zəngilan)
(Şəki) çardağın kənarlarındakı açıq yer. – Öyün qacınına quru ot tıxıyırıx; – Bizim öylərin hamısında olar qacın
(Qax, Zaqatala) bax qacar I. – Cəmdəyi qacir yedi (Zaqatala)
(Zaqatala) sağsağan
(Cəlilabad) qaçaraq, qaçaqaça. – Tələsirdim, qaç-yort gəldim
(Çənbərək) uşaq oyunu adı
(Şuşa) uşaq oyunu adı
(Qax) hərəkətdə, fəaliyyətdə, çalışmaqda olan. – Axşamacan o yan-bu yana qaçarabuxurdu
qaçarğa salmax: (Şahbuz) didərgin salmaq. – Söynin qardaşı mə:m atamı bı kətdən qaçarğa saldı
(Cəbrayıl) arabanın hissələrindən birinin adı. – Gözdə ki, arabanın qaçısı sınmasın!
(Zaqatala) ling
(Şəki) söndürmək (işığı, ocağı)
(İmişli) heyvanlarda yara adı
I (Şəki, Şərur, Zaqatala) qardaş II (Qax) aşıq <sümük>
(Əli Bayramlı, Kürdəmir, Sabirabad, Salyan, Cəlilabad) mıx. – Qadağı taxdıya vırdım (Salyan)
(Salyan) öyüd, nəsihət. – Uşağa gərəg vaxdında qadağa verəsən
(Biləsuvar, Cəlilabad) mıxlamaq. – Taxdanı qadağladılar (Biləsuvar); – Usdıl sıney, onı qadağla (Cəlilabad)
I (Balakən, Gədəbəy, Mingəçevir, Oğuz, Zaqatala) bax qadağ. – İri qadax yaxşıdı yerə vurmağa (Gədəbəy) II (Şəki) dəmir yamaq (təknə və ya tabağın çatl
(Oğuz) bax qadağlamağ
(Kürdəmir) muncuq. – Qızın boynundakı qadama gennən göründü
(Kürdəmir) sıxışdırmaq
(Qax) bax qadamağ
(Zəngibasar) xidmətçi
(Zaqatala) saxsı qab (süd sağmaq üçün)
(Dərbənd) körpə keçi. – Büz taza doğulan keçi baləsinə qaday diyədüg
(Dərbənd) bax qaday
(Borçalı, Qazax, Şəmkir, Tovuz) lovğa
qadı-qadı danışmax: (Ağbaba, Gədəbəy, Şəmkir) lovğa-lovğa, böyük-böyük danışmaq. – Qadı-qadı danışmax sə:η peşən döymü?! (Gədəbəy); – Elə qadı-qadı da
qadız olmax: (Meğri) gözləməkdən yorulmaq. – Qapının ağzında qadız oldux, haçannan-haçana apardılar xanın yanına
I (Dərbənd) mağara. – Qafda yazda da qar qaladu II (Oğuz) alaq otu. – Qara mal qafı yaxşı yiyir
(Göyçay, Zərdab) bax qabçağ. – Mənə bir qafçağ su ver (Zərdab)
(Şəmkir) qayalıq. – Görən, hası qafçağadadı?!
(Mingəçevir) bax qabçağ
(Cəbrayıl) qab-qacaq qoyulan yer. – Mən taxtadan bir qafçardağı bağlatmağ isdiyirəm
(Tovuz) bax qafçağa
(Şəmkir) meyvə ağacının budaqları altına vurulan dirək. – Qafdırma vurullar kı, çox meyvə gətimiş ağac sımmasın
(Ordubad) mətbəx. – Qafxananın işığı otağa yaxşı tüşür
(Dərbənd, Xaçmaz, Quba) yavanlıq. – Çörək yeməyə qafın varmı? (Xaçmaz)
(Ağbaba) saç. – Niyə qafqanıηı daramırsaη?!
(Oğuz) bel ilə götürülmüş otlu torpaq, çim
I (Mingəçevir, Şəki, Şəmkir) zəbt etmək. – Yerrərin hamısını qafsamışdılar (Şəmkir); – Bö:x’ qolçomaxlar hər şeyi qafsi:llərdi ki, bu mə:mdi (Şəki) II
(Xaçmaz, Xudat, Quba) bax qafın ◊ Qafun eləmağ (Xaçmaz, Quba) – yavanlıq hazırlamaq. – Hindi qafun boldu, hər gün çüregimizi qafunla yiyəduğ (Quba)
(Xaçmaz, İsmayıllı, Quba) duru xörək. – A:rif, anaη qafun-qara pişirib, səni gözdiyir (İsmayıllı)
I (Zaqatala) yarpaq (qarğıdalı qıçasında) II (Qarakilsə) qığılcım
(Şəki) balaca saxsı qab. – Qağala:n içində duz var Qağala çalmax (Tərtər) – qaqqıldamaq. – Töüx əzzəl qağala çalır, soηra yumurtduyur
(Lənkəran, Meğri) 1. igid (Meğri) 2. qüvvətli (Lənkəran). – Qardaş, o day qağandı, adam-madam saymır
qağanax çalmax: (Bərdə) qaqqıldamaq. – Tö:üx yumurta gətirəndə qağanax çalır