I (Cəbrayıl, Gədəbəy, Şamaxı) nəm, yaş. – Barama yaman lincdi, deyəsən bir yerdə çox qalıb (Cəbrayıl) II (Bakı, Hamamlı, Salyan) çiy, bişməmiş
(Təbriz) suyun gətirdiyi torpaq. – Hər il ərxlərin linəttərin təmizli:rıx
I (Bərdə, Qubadlı) omba sümüyü II (Bərdə, Gəncə) ding, çəltik döyülən qurğu. – Çəltiyi dünən lingə göndərdim (Bərdə)
(Lənkəran) uşaq oyunu adı. – Ay uşağlar, gəlün lingi-lingi oynıyağ Lingi yerə salmax (Şərur) – məc. oturmaq
(Bakı, Kürdəmir) ipək parça növü. – Mənim lipirtin donum olub (Kürdəmir); – Anamın lipirtin çarşobı vardı (Bakı)
(Lənkəran) acgöz. – Əli çox lis adamdu
(Gədəbəy) yumşaq, əzilmiş. – Oxartana qaynadıf kın arvat düyüyü, əzilif tamam lişdi
(Şəmkir) nəsil. – Heç olmasa burda ombeş litvə var
I (Ağdam, Göyçay, Kürdəmir, Laçın, Yevlax) 1. şit 2. yaltaq (Laçın, Yevlax). – Hasan livə adamdı (Yevlax); – Adam livə olmaz (Laçın) II (Lerik) çoxbil
(Laçın, Lənkəran) şit-şit ◊ Livə-livə danışmağ (Lənkəran) – şit-şit danışmaq. – Nə livə-livə danışırsan?
(Yevlax) yaltaqlanmaq. – Hasan, Məmmədə niyə livələnersən?
I (Bakı, Salyan) bəla. – Nə lo: olub düşmisən canımıza (Bakı) II (Bakı) hay-küy. – Öylərində bir lo: var ki, gəl görəsən
(Borçalı, Qazax, Mingəçevir, Tovuz) lovğa, özünü öyən. – Lobbaz adam şeşəxorluğ eler (Borçalı); – Dünyada lobbaz adamnan zəhləm gedən kimi heş nədən g
(Tovuz) lovğa-lovğa. – O, lobbaz-lobbaz danışer
(Qazax, Tovuz) lovğalanmaq, özünü öymək. – Elə lobbazdammağı bilersəη, əmbə əlinnən bir iş gəlmer (Qazax)
(Borçalı) lovğalıq. – Şeşəxor adam lobbazdığ ele:r
(Bakı) xörək adı. – Diyəsən, lobgəçilo:ni çox yimişəm qarnım köpüb
(Zaqatala) maymaq. – Əli loboz adamdı
I (Ağdam, Ağdaş, Cəbrayıl, Füzuli, Göyçay, Sabirabad, Salyan, Şuşa) ot topası. – Loda bö:y olur, xotman balaja (Ağdam); – Bü:n iyirmi beş loda ot çald
(Ağdam, Ağdaş, Cəbrayıl, Xocavənd, Şamaxı, Şuşa) topa-topa yığmaq. – Samanı lodalamax asandu (Ağdam); – Çöldə oti lodalıyıb gəldim (Şamaxı); – Otu lod
(Çənbərək) yaraşıqsız. – Sırtoy Məxsətə lodux durur
(Ordubad) sap tağalağı
(Tovuz, Zərdab) 1. boş (Tovuz) 2. tənbəl (Zərdab). – Tahir çox lof adamdı
(Xanlar, Mingəçevir) bax lomgödən. – Lofgödən adam öz qarnın doydurur dana (Xanlar)
(Şəki) başdansovdu tikmək. – Köynəyi bir tə:r lofliyif keçirdim əynimə; – Köynəyi lofladım
(Zəngilan) tuluğu asmaq üçün düzəldilən ağac qarmaq. – Loğab tuluğu çatmadan asmaxdan yanadı
(Qazax) yumru
I (Gəncə) arpa ununun xəmirindən düzəldilmiş kündə. – Dəviyə bu savağ üç loğalax vermişəm II (Gədəbəy, Tovuz) büküm, dəstə, paçka
I (Qazax, Gəncə) bükmək. – Paltarı loğalaxlama, xarav olar (Qazax); – Paltarı nə yaxşı loğalaxlıyıflar (Gəncə) II (Borçalı) səhv tələffüz etmək
(Gədəbəy) kəlləmayallaq olmaq. – Bizim inəx’ dağın döşünnən yıxılıf, loğalaxlanıf
(Gədəbəy, Tovuz) bax loğalax II. – Bir də görörəm, gədə bir loğallax sapı ağzına dolduruf çiyner (Gədəbəy)
(Qazax) bax loğalaxlamax I. – Paltarı loğallıyıf tullama, qatda
(Basarkeçər) eşşək. – Bura bir aşıx gəlmişdi, sazın bir loğancax götürərdi
(Cəbrayıl) lağ ◊ Loğaz qoşmax (Ağcabədi, Qubadlı, Gəncə, Naxçıvan, Şərur) – ələ salmaq, lağa qoymaq. – Əliyə loğaz qoşma (Ağcabədi); Loğaz döşəməx’ (N
(Salyan) yazı lövhəsi. – Xumar, çıx lohun qabağına
I (Lənkəran) lax. – On iki yumurtadan çil to:ğ doqquz cücə çıxartdı, qalan yumurtalar lox oldu II (Cəbrayıl, Zəngilan) yazı lövhəsi
(Zərdab) köhnə qab. – Qızım, toyuğa suyu həmişə loxçada qoy
(Gədəbəy, Gəncə, Mingəçevir) tikə-tikə etmək, parça-parça etmək. – Muna bax, çörəyi görməmiş kimi loxmalıyır (Gəncə)
(Oğuz) parçalanmaq. – Qəndi çanağa qoyurux, üsdünnən çəkişnən vururux, loxmalanır
(Füzuli) yük
(Quba) kiçik ot tayası. – Əvvəl lokut yığaduğ, sura taya eliyəduğ
(Çənbərək, Karvansaray) boş, boş-boşuna. – Havva qatıxdan-zaddan gətimiyif, ma: doğru loqqalox gəlif; – Hardan gəlersəη belə loqqalox (Karvansaray)
(Salyan) yalqabı. – İt üçün loqqiya su tök
I (Qazax) çox uzun (adam). – Loqqu adam ye:n gedər II (Əli Bayramlı) yeriş növü. – Sənin loqqu yerişinnən mənim heç xoşum gəlmir
(Lənkəran) arıq
(Yardımlı) hin. – Toyüx hələ loldədi
(Əzizbəyov) uzun (adam)
(Cəbrayıl) ağac növü
(Salyan) iki kürəcikli sırğa. – Zəkiyə bi dənə lolasırğa alıb
(Cəbrayıl) tuluqda olan ilmək. – Nabat xala tuluğ ağacını lolavlara keçirib, tuluğu çatmadan asdı