(Qax) qarğıdalı çörəyi. – Qıniyi yedim
(Cəlilabad) turşəng. – Qınqa çox turş olur
(Ağbaba) xırdaca, balaca. – Sənin qınqılı boyun var
qınqılıx salmax: (Böyük Qarakilsə, Çənbərək) hay-küy salmaq. – Qonşudan ayıfdı, öydə qınqılıx salma! (Çənbərək)
(Tərtər) çömbəlib oturmaq. – Armudan bəyi kimin nə qınqıdıfsan orda?
(Ağbaba) tıntın. – Qınna Mahmud bizə gəlifdi
(Çənbərək, Karvansaray, Tovuz) bax qındax. – Sajda qınnax qardalı qortdatdım <qovurdum>, yedi uşax (Çənbərək)
(Tovuz) azca, azacıq. – O yağdan qınnajıx ma: ver, lazımdı
(Ağcabədi) bax qınılğamax. – Sözü qınnama, düzün de!
(Qarakilsə, Ordubad) künc. – Bu əvin qıntı çökübdü (Ordubad); – Qıntdan o tərəfə dön, elə mağazin ordadı (Qarakilsə)
(Salyan) arıq, zəif. – Qıntır qoyın süt verməz
(Lənkəran, Salyan) bax qındırğa I
(Zaqatala) kiçik zoğ. – Ağacdan bi qıntzal ver
(Zaqatala) dərhal, tez. – Seslerin qıp kesdiler
I (Astara, Cəlilabad, Kürdəmir) kip (geyim haqqında). – Əli qıpçağ geyindi (Cəlilabad); – Qoca arvada bıqqədir qıpçağ geymək ayıbdı (Kürdəmir) II (Yar
(Kürdəmir) qorxaq ◊ Qıpığ eləməx’ (Ağdam, İmişli) – qorxaq eləmək. – Sən yazığı lap qıpığ eləmisən! (Ağdam); – Sən yap qıpığ eləmisən bı uşağı (İmişli
(Cəbrayıl, Qazax, Ordubad) bax qıpığ
(Cəbrayıl, Şəki) qaçmaq. – İt yola sarı qıpıldı (Cəbrayıl); – İsa, tez qıpıl gör dayın gəlifdimi? (Şəki)
(İmişli) bax qıpılmax. – Gədə qıpındı, tüşdü quşun üssünə
I (Basarkeçər, Şərur) dəmyə. – Qır demi yerrərə de:rix’ (Basarkeçər) II (İmişli, Kürdəmir, Ucar) əyri
I (Qazax, Naxçıvan, Ordubad, Şərur, İrəvan, Zəngilan) kiçik qovun. – O ağ yemiş, bir də qıra çox şirin olor (Qazax); – Bu il bir küpə qıra turşuya qoy
(Quba) bax qirabli
(Qazax, Qubadlı) qoşqu heyvanın dırnağını kəsmək üçün alət. – Qıracağı gətir, atı nallıyım (Qazax); – Sən hələ qıracax tutmağı öyrənməmisən (Qubadlı)
(Çənbərək) bax qıraz. – Nar ağacında qıraç boldu
(Şəmkir) ikiüzlü. – Burda qıradilli adam yoxdu
I (Ağdam, Çənbərək, Gəncə, Karvansaray, Qazax) bu və ya digər bir şeyin qırağını kəsmək, təmizləmək. – Bı taxdanı qıraxla görüm (Ağdam); – Bu vaxdacan
(Borçalı) çələngə (taca) tikilmiş pullar. – Qıraxlıx gümüş puldan da olar dingədə
(Göyçay) tağda saxlanılan yemiş. – Tağda iki-üç yemiş olur, ikisin kəsəllər, biri qalar, ona qıran deyəllər
(Basarkeçər, Çənbərək, Gədəbəy, Xanlar) daşlı, susuz yer. – Qıraş yerdi bura əx’mə, məhsulu olmaz; – Mənim yerim qıraşdı deyin ot bitmir (Çənbərək); –
(Çənbərək) əkin üçün yararsız, daşlı, susuz (yer). – Bura qıraşdıxdı, burda heş zad bitməz
(Ordubad) kitrə. – Ağajdan qırazı qopart
(Meğri) qiymət, dəyər. – Nüyədidə daşın, turpağın qırbi var
(Bakı, Salyan) ağzına qədər. – Bu vedrəni nöşün belə qırbaqır doldurmısan, aparmağ olmur (Bakı); – İnəyin gündə bi vedrə qırbaqır südü olur (Salyan)
qırbora olmax: (Basarkeçər, Çənbərək, Gədəbəy, Goranboy, Qazax, Tovuz) həddindən artıq duzlu, şor olmaq
(Gədəbəy) bax qırç. – Heyvanın qavağınnan çıxan qırcı gətirin, tonqal qala:n burda
(Zaqatala) qərzək
(Meğri) qığılcım. – Ocaxdan bir qırcanax tüşür tayya
(Zaqatala) bax qırca
qırcava eləməx’: (Cəbrayıl, Zəngilan) həddindən artıq duzlu, şor etmək. – Xörəyi qırcava eləmisən, heş yeməy olmur (Zəngilan)
(Gədəbəy) xırda daşlı (yer). – Qırcıllıx yerdə yaxşı şey əmələ:lmer
I (Culfa, Şərur, Zəngilan) bax qırçın. – Qırçını yandırrıx qışda (Culfa) II (Cəbrayıl) həddindən artıq duzlu, şor
(Gədəbəy) mal-qara yeyəndən sonra otun qalan qırıntıları. – Mal alaflananda axırda qaler qırçı
I (Əli Bayramlı, Ucar) çoxdanışan, zəhlətökən. – Biz çoxdanışana qırçı diyirik (Əli Bayramlı); – İbad çox qırçı adamdı (Ucar) II (Ağsu, Basarkeçər, Bö
(Qarakilsə) xəsis
qırçılığ eləmək: (Ağsu, Ucar) 1. zəhlətökənlik etmək (Ucar). – İbad qırçılığ elədi, şifir aldı 2. xəsislik etmək (Ağsu)
(Cəbrayıl, Qarakilsə) mal-qara yeyəndən sonra otun qalan qırıntıları. – Heyvan yaxçı yemir qırçınnarı (Qarakilsə)
(Lənkəran, Yardımlı) tamam. – Buy, dədəm qırd aradan çıxıb (Lənkəran)
qırd-qırdə oturmağ: (Lənkəran) diz-dizə oturmaq. – Bö:g nənəmnən oturmuşduğ qırd-qırdə
(Zaqatala) əsgi, siləcək
qırdıqıs eləmək: (Salyan) 1. qənaət etmək. – Biraz qırdıqıs elə, axıracan çassın 2. xəsislik etmək