(Çənbərək) bax qırpa. – Bajım büyün bir dağarcıq qırpbə:timişdi
(Şuşa, Yevlax) başaq. – Mən bir kisə qırpım yığmışam (Yevlax); – Bir torva qırpım yığmışam (Şuşa)
(Şəki) bax qaypımmağ. – Mən mə:llimnən qırpınıram
qırra verməx’: (Basarkeçər) lovğalanmaq. – Məmmədqulu yaman qırra verir bizə
(İmişli) əymək. – Boynuvı ginə nə qırramısan?; – Gördüm şitil boynın qırrıyıb
I (Qarakilsə) qeyri-adi (qır kimi) ifraz etmək. – Quzuların hammısı qırrıyır II (Ucar) udmaq, oyunda qalib gəlmək
(Lənkəran) səsi tutulmaq
(Zəngilan) təkid etmək. – Hamısı qırraşdı kin, bizi apar at Ağalıya, qeyid
(Qazax, Tovuz) lovğa. – Zalxa yaman qırravaz adamdı (Qazax); – Qırravaz olma Əli kimi (Tovuz)
(Basarkeçər) lovğa. – Məmmədqulu yaman qırraverən oğlandı
(Şəki) xəmir xörəyi adı. – Biz qırs çox bişirrıx
qırs-qırs olmax: (Balakən) yumru-yumru olmaq (torpağa aiddir). – Torpax qırs-qırs oldu
I (Qazax) bax qart I. – Veyis oğlu Qəfər çox qırt adamdı, o:nçun da adına qırt Qəfər de:llər II (Oğuz) bax qırd
(Zaqatala) xəsis. – Yaman qırtçıdı, onnan şey çıxmaz
I (İmişli) xırda-xırda yemək. – Qoyunu buraxdı dağa, koldan-kosdan qırtdadı II (İmişli) qənaət etmək
(Şəki, Zəngilan) oğurlamaq, xəlvəti götürmək. – Usda parçadan qırtdiyif (Şəki)
I (Sabirabad) bax qırtdamağ I II (Sabirabad) bax qırtdamağ II
I (Böyük Qarakilsə) tərifləmək. – Sən özünü qırtdatma II (Ağdam, Çənbərək, Gəncə, Mingəçevir, Zəngilan) bax qırtdatmağ II
(Bakı) yabanı bitki adı
(Balakən) keçə parçası
I (Ucar) qısaboylu II (Ağdaş) büzülmüş, yığılmış ◊ Qırtım olmax – büzülmək, yığılmaq. – Bu dəri qırtımdı; – Gün dəymiş dəri kimi nə qırtım olmusan? II
(İmişli) ot, yaz otu. – Qırtış de:- rix’ yazda pitən ota
(Hamamlı) bax qırravaz. – Qırtıvoz Əli bö:ün yaxşı ge:nif gəzir
(Laçın) əyrilmiş ipi hamarlayan alət. – Qırtız dəmirdən olur
qırtin vurmağ: (Yardımlı) sakit olmaq, sakitləşmək. – Uşağ ağladıağladı, qırtin vurdi, yatdi
(Kürdəmir) qabarıq səthli (parça). – Mənim qırtqırt parçadan donum var
I (Meğri) olduğu kimi qalmaq, inkişaf etməmək. – Arpa zəmilərinin hamısı qırtıp II (Cəbrayıl) oturmaq III (Qazax) udmaq
(Cəbrayıl) odun qırıntısı. – Ojağı əzəl qırtmıxnan yandırırıx
(Ağcabədi) ayran Qırt vurmax (Tərtər) – çəkidə aldatmaq, əskik çəkmək. – Bü:nnəri o mənnən üş kilo buğda qırt vurdu
(Cəlilabad, Yardımlı) yeyin, sürətlə. – Məni məcvur eley ki, qırvağ yereyim (Cəlilabad) Qır vermək (Yevlax, Gəncə, Şamaxı) – naz etmək
(Gəncə) qənaət etmək. – Beşçə manıt qısdırıf saxlamışam, onu da saηa verdim
(Mingəçevir) qənaət etmək
(Başkeçid, Borçalı, Xanlar, Qazax, Şəmkir, Tovuz) qorxmaq. – Bir yerə gedirdim, elə qısqandım ki (Başkeçid); – Elə şeylərdən mən qısqane:ram (Qazax);
(Bakı, Kürdəmir, Salyan) hədəqorxu, qorxu. – Mən qısqıdan qorxan adam döğürəm (Bakı) ◊ Qısqı basmağ (Bakı) – hədələmək
(Xanlar, Şəmkir) quraqlıq. – Qısqoy olanda əkinimiz yanırdı (Şəmkir)
(Naxçıvan, Şərur) qısaboylu
(Culfa) ovucun içi
(Mingəçevir) tezyetişən qovun növü adı
(Yardımlı) dişləmək. – Almadan bi az qışdə uşəğə də ver
(Şəki) zoğ. – Ağaşdan qışqa qopardıf, atı çafdı getdi
(Dərbənd, Tabasaran) banlamaq. – Xuruz qışqırədü (Tabasaran); – Xoriz qışqırandə kitədü (Dərbənd)
(Çənbərək) xəsis. – Ayvaz qıtıcı adamdı
(Meğri) bax qırtdamağ II. – Qəndi də qıteyəm, çayı da qıteyəm
(Ağdam, Gədəbəy) tikə, qırıq. – Birjə qıtmıx da vermədi uşağa əlindəkinnən (Gədəbəy)
(Şəki) bax qitmir. – Seyid qıtmır adamdı, qəpəyi çıxsa, canı çıxar
qətnəsibliy eləməx’: (Şəki) qənaət etmək. – Rasim qıtnəsibliy eli:r
(Çənbərək) təkrar soruşmaq. – Qoja qarılar həmməşə bir söz eşiccəyinə qıvırdıllar
(Əzizbəyov) xəbərçi
I (Qusar) zirək II (Bərdə) xırda, balaca kiçik. – Qıvrax qənd adamın ağzında yaxşı hərrənir; – Qəndi qıvrax doğra
(Çənbərək) qurcalanmaq. – Yerində nə çox qıvrıxırsan, yuxuye:tmirsən