(Şamaxı) cavan qoz ağacı. – Çayın qırağındakı qəməti çırpdım
(Zərdab) bax qamaltı
(Lənkəran) səpki. – Yaz vaxdı isdidən bədənimdə həməşə qəmijə olardı
(Gədəbəy) qığırdaq. – Ətin qəmircəğini xoşdo:y bizim kiççiq qız
(Ağbaba) bax qəmərən. – İkisinin arasında qəmrel düzəldiflər
(Başkeçid, Gədəbəy, Şəmkir) qadınlara aid baş bəzəyi. – Qəmzeyi cahıllar bağle:rdi (Gədəbəy)
(Meğri) bax qənjəlməx’. – Buzav elə pis qəncəlip ki, bicə sümüyü qalıp
(Daşkəsən, Gədəbəy) qəndqabı. – Qət qoyduğumuza qəndaf de:rix’ (Daşkəsən); – Qəndava birki qənd qoy, gəti buryə (Gədəbəy)
(Tərtər) üzüm növü adı. – Qəndəhəri üzümlərin hamısınnan baş üzümdü
(Lənkəran) şəkərçörəyi
(Basarkeçər) baca. – Tüsdü qəndildən çıxar. – Qəndilin üsdü örtülüdü, tüsdü evdən çıxmır
(Lerik, Yardımlı) qəndqabı. – Qəndirizi gəti qoy bıra (Lerik)
(Bakı) qəndsındıran (alət)
(Şəki) vərəq. – Kitavın üş-dört qənədi cırılmışdı
(Çənbərək) qayda
(Gədəbəy, Mingəçevir, Tovuz) misilsiz, eyibsiz. – Qənirsiz qızıdı bajım qızı (Gədəbəy); – Xasməddin basalağınnan qənirsiz gözəllər peydah oluf (Tovuz)
(Qazax) dəfə. – Elə göyçəx’di qız, üzünə baxmağ olmor bir qəniyrə
(Qarakilsə) arıqlamaq. – Qənjəlirsən, bə axırı no:lajax?
(Meğri) quru (çörək). – Sulanmamış bu qənqırtax çörəx’ləri diş kəsər?
(Ağsu, Ucar) əvvəl. – Qənşər bö:ük danışar, so:ra kiçik; – Sən qalxozda mənnən qənşər işdiyirsən; – Qənşərdə bı kənt Göyçaya baxırdı (Ucar); – Qənşərr
(Gədəbəy) nazik. – Çox qənzildi bu if
(Qax) bax qafsamax I. – Menin evi qəpsimağa men razı olmacam
(İmişli) qarın əti. – Pişirmisən qərbici?
(Zəngilan) xırda daşla oynanılan oyun adı. – Uşaxlar qərciməqəyə öynü:llər
(Şamaxı) divar. – Ö:n qərəbini suvağlallar
(Yardımlı) qaraciyər
(Yardımlı) canavar sürüsü. – Qərəbalığ kimi gurnəş verey
(Yardımlı) saman yığan alət
(Şahbuz) meyvə puçalı
(Dərbənd) çöl ördəyi
(Yardımlı) bəduğur, bədbəxt. – Səni qərəqayıt olasən
(Yardımlı) vaxt keçirən, baş qatan ◊ Qərəqulağ olməğ – vaxt keçirmək, başını söhbətə qarışdırmaq. – Yanımdə bir adam olanda genə qaraqulağ oliyəm
(Yardımlı) hövsələ, səbir. – Əvdə otumağa qərəlim gəlmir ◊ Qərəl tapmamağ – darıxmaq, hövsələsi çatmamaq
(Yardımlı) bərk susamaq, susuzluqdan əziyyət çəkmək. – Neçə sahatdu susumnən qərəliyəm
I (Culfa, Qarakilsə, Naxçıvan, Ordubad, Şahbuz, Şərur) həmişə, daim. – Mənim oğlum qərəm qulluxdadı (Şərur); – Ordan qərəm su gedəcəx’ (Ordubad); – Bo
I (Meğri) bax qarama. – Ərxın qərəməsin təmizlə:n ki, su qoşax II (Meğri) qapaz. – Qərəməni niyə unın başinə saleysan?
I (Meğri) fikir; qayğı. – Dədə-nənə həməvax öz əyalının qərəmətin çəkər II (Cəbrayıl) bəxtiqara. – Sən çox qərəmət adamsan, heş baxdın gətimir
(Yardımlı) yetişmiş, dəymiş. – Bağdə qərətoluğ meyvə çoxdu
(Bakı) nəhayətsiz, uzun, sonsuz (yol). – Bu yol nə qərəvezidür, gedmegnən qutarmır ki, qutarmır ◊ Qərəveziyə gedmeg – uzun, nəhayətsiz yola getmək
(Ağbaba) xəmir tabağı
(Ağsu, Gəncə) qərib. – Bizzərdə qəribə adama çox hörmət eliyərik (Ağsu)
(Şuşa) qəribə hörmət edən. – Həsən çox qəribpərvər adamdı
(Salyan) tənək basdırmaq üçün qazılan yer. – Bağda təhəg basdırmağ üçün yüzə qədər qərim qazmışam
(Meğri) qayğı. – Dadaşnan Mürsəlin qərqəşəsin mən çəkem?
(Qarakilsə, Meğri) arxalanmaq. – Mən sənə qərrahlaneram (Meğri); – Sən kimə qərrahlanırsan? (Qarakilsə)
qərs eləməx’: (Şuşa) əkmək. – Həyətdə bir alma:ğacı qərs elədim
(Qazax, Tovuz) istəmək; qəsdlənmək. – Qəsdəndim kin, sizə:ləm gələmmədim (Qazax)
(Dərbənd) bax qasə
(Tovuz) bax qaysava. – Qəsəvə ərix’dən, yağdan olor
(Laçın) bax qası. – Çayda qəsi çoxdu