(Ordubad) bax üfürdə. – Üfürdəneynən çörəx’ yapanda adamın əli yammaz
(Şəki) qoz və şabalıd çırpmaq üçün istifadə edilən uzun ağac. – Bizdərdə qozu üfüruxnan çırpallar
(Dərbənd) bax ög. – Ügdə büzü bağdu
(Beyləqan Çənbərək) sığınmaq. – Mən sənə ügünmüşəm (Beyləqan); – Əyri Zavaş Usuvaja üğünüf dolanır (Çənbərək)
(Quba, Xaçmaz) ciftləşmə ◊ Ügürə gitmağ – ciftləşmək
(Çənbərək) gizlin qaçmaq. – Əfqan axşam toydan üjdəndi
(Cəbrayıl) arxalanmaq, güvənmək. – Kimə üjələnirsəη, vırram ölüsəη
(Çənbərək) bax ujulamax. – Fatı eləjə savaxdannan üjülü:r; – Ağzına bir söz düşəndə eləjə üjülüyürsəη dayna
(Şuşa) arzu. – Bu üqdə mənim ürə:mdə qaldı
(Şuşa) əzab, əziyyət ◊ Üqubət verməx’ – əzab vermək, əziyyət vermək. – Bilsəη kin, o maηa üqubət verif, heş belə danışmassaη
(Şuşa) əzablı, əziyyətli. – Bu iş çox üqubətdi işdi
(Tovuz) çox yemək, qarınqululuq etmək
(Gəncə, Qazax, Tovuz) dəhnə, kiçik su ayrıcı. – Gedem bağa üləşix’dən bir əz su açem (Qazax); – Su üləşix’dən azalıf (Gəncə)
(Salyan) ölçü, standart. – Bılar ülgüyə uyğun gəlir
(Şamaxı) hürgüc. – Bı dəvənin ülgüci bi dənədi
(Şamaxı) boğça. – Ülgürdi gət, hamama gedirəm
(Oğuz) qoz və şabalıd çırpmaq üçün istifadə edilən uzun ağac. – Biz ülk diyirix’, Daşağıllılar suyrux diyir
(Oğuz) payızın axırı. – Ülkərbatanda heç nə əx’məy olmaz
(Oğuz) payızın əvvəli. – Ülkərdoğanda taxıl əkirix’
(Ağcabədi) arasına halva qoyulmuş yuxa, lavaş. – Mənə bir ülüç halva ver
(Ağdam, Kürdəmir, Sabirabad, Salyan) bax ülüç. – Qonşumuz bizə bir ülüş halva verdi (Sabirabad); – Qəbirsandığda ülüş verdilər cama:ta (Salyan)
(Ordubad) solmaq
I (Basarkeçər, Cəbrayıl, Zəngilan) acgözlüklə yemək. – Otdu sürfanın qıra:nda nə var, hamısın ülütdü (Basarkeçər); – Bir kasa qatıx verdim, bir dəyğad
(Bakı, Cəbrayıl, Cəlilabad, Culfa, Gədəbəy, Göyçay, Xanlar, İmişli, İsmayıllı, Laçın, Oğuz, Saatlı, Salyan, Şahbuz, Şamaxı, Şəmkir, Şuşa, Tovuz) bax i
(Salyan) soraqlaya-soraqlaya. – Dünənnəri bazarda süti ü:n-ü:n axtarıllardı
(Qazax) adı pisliyə çıxan ◊ Ünnəy olmax – adı pisliyə çıxmaq. – Adın ünnəx’ki oldu, gərəx’ kəntdən çıxasan
(Gədəbəy, Gəncə, Qazax) səsləmək, çağırmaq. – Səməd dayı səni ünne:r (Qazax); – Gör nə cürə ünnüyür arvad yazıx (Gəncə); – O məni ünnədi; – Çox ünnədi
(Salyan) çoxalmaq, artmaq. – İş ki ünnəndi, vaxtında yerinə yetirmək çətindi
(Quba) dəstək. – Bazara gidəndə dürd danə ünüg al götür, pəncərəyə vurağ
(Cənubi Azərbaycan, Göyçay) qabarcıq
(Zaqatala) bax ofkə. – Bazardan üpgə aldım
ürcah olmax: (Cəbrayıl, İmişli, Ordubad, Tovuz) bax uyurcah olmax. – Yerimiz çox gənəşdiydi, sən də bizə ürcah oldun (Tovuz)
(Mingəçevir) ürəkdən
ürəx’ləm olmax: (Borçalı) qorxmaq, səksənmək. – Ə, öyüη yıxılmasın, nə beqafıl girdiη içəri, lap ürəx’ləm oldum
(Salyan) artmaq, çoxalmaq. – Ged-gedə bı heyvannar üreyir (Şamaxı)
(Göyçay) bax ürəməğ. – To:xlar üriyib
(Ağdaş) artırmaq, çoxaltmaq. – Bu il mən toyux-cücəni bir az ürəşdirməy isdiyirəm
(Ağdaş) artmaq, çoxalmaq. – Qazdarımız, toyuxlarımız, göz dəyməsin, yaxşı ürəşir
(Quba) artırmaq, çoxaltmaq. – Anam cücələri ürətmegə həmməşə çalışadu; – Biz hər il to:uğ-cücəni ürəteduğ
(Şamaxı) tez artan, çoxalan. – Ürəyən heyvan yaxçıdı; – Qoyun ürəyən heyvandı
(Şuşa) adət, qayda. – Bizim ürfümüzdü, bö:ix’ gələndə kiçix’lər ayağa durar
(Xanlar) beşik
(Oğuz) bax ülk. – Qozu ürknən çırpıb yerə töx’düm
(Dərbənd) örpək. – Alı da ürməg vərdi
(Kürdəmir) həyasız, sırtıq. – Ürsüz adamnan dosd olma
(Ağdam) bax ürəməğ. – Adamların çoxu Şirvannan köçüf gəlif bu kəndə, sonra ürü:f
(Ağdam, Şuşa) bax ülüç. – Yanı oxərtənə ölü oldux kun, bir ürüş halvanı da yeə bilmədi:x’? (Ağdam); – Yas yerində həriyə bir ürüş halva verdilər (Şuşa
(Ağcabədi, Tərtər) üzüm növü adı. – Ürüşbaba yeməli üzümdü (Tərtər)
ürüşt eləməg: (Salyan) özbaşınalıq etmək. – Mən ölüb gedəcəm, gəlin hə:tdə ürüşt eliyəcəg
(Cəbrayıl) bax üzüx’- məx’