(Basarkeçər, Çənbərək, Gədəbəy, Karvansaray, Qazax, Meğri, Ordubad, Şəmkir, Tovuz, Zəngilan) 1. qoz çırpmaq üçün uzun ağac (Gədəbəy, Qazax, Meğri, Ord
(Ordubad) tənəkləri bağlamaq üçün işlədilən şiv. – Biz tənəx’ləri zolabəntnən bağlarıx, küləx’ yıxmasın
(Şəki) rəndənin bir növü. – Bizdə zolax rəndə yoxdu
(Meğri) qoz çırpmaq üçün ağac. – Mən çıxım cəvizə, sən də altdan zolatanı ver mq:
(Balakən, Qax) iri, nəhəng
I (Balakən, Qax) iri, nəhəng II (Zaqatala) tez-tez. – Niyə zolhay o yana baxısan?
(Çənbərək, Kürdəmir, Qazax, Şamaxı, Tovuz, Zəngilan) gönü uzununa kəsmək, zolaq-zolaq kəsmək. – Gönü qurudub zollamağ lazımdı (Şamaxı); – Gönü qabaxca
(Cəbrayıl) saymazyana, ağayana. – Zolubeşdən uzanıfdı ojağın başında
(Ağcabədi, Cəbrayıl, Kürdəmir, Zəngilan) ləklərin arasında düzəldilən kiçik tirə. – Kələmi ləkin zomuna şitillə (Zəngilan); – Ləkin zomun yaxşı qayırı
(Füzuli) qış azuqəsi
(İrəvan) üzdə olan şiş
(Zəngibasar) yumruq. – Orduna bir zombut vurdu
(Tərtər) bənd düzəltmək, bəndləmək. – Bəşir, arxın qabağın zomla, tez gə bura
(Xanlar) yetişməmiş, kal (meyvə). – Ay uşax, yemə, dəymiyif, hələ zomurtdu
(Xanlar) bax zomurt. – Almanı yemə, laf zomurtdu
(Zəngibasar) zoqquldamaq. – Ətim a:rıdan zonqur vu:r
(Qazax) 1. çox iri 2. güclü. – Abbas zop adamdı
(Kürdəmir, Qazax) iri, yoğun ağac
(Qazax) zopa ilə döymək. – Eşşəyi zopaladım, getmədi
(Meğri) qoz çırpmaq üçün ağac. – Mən çıxım cəvizə, sən də altdan zopanağı ver mq:
(Ucar) zopıya oyununda başçı. – Zopıbaşı dəsdənin qabağında gedər
(Ucar) milli oyun adı, yallı. – Zopıya oyunu ancax toylarda olur ◊ Zopıya getməx’ – yallı getmək. – Oyunda on iki adam zopıya gedir
zopu təpbəx’: (Gədəbəy, Gəncə, Qazax, İrəvan) bax zopuya getməx’. – Nə zoru təpirsiηiz? (İrəvan); – Kişi öydən çıxıf deyin, gənə öydə zopu təpillər (Q
I (Ağcabədi) ağır, çətin. – Bu, çox zor işdi, öhdəsinnən gəlmiyəjəx’səη II (Şəki) 1. çox 2. yaxşı. – Biyil zor baramamız olcaxdı; – Köçüf gəlmaxda laf
(Cəbrayıl, Füzuli, Şəki, Zəngilan) zoğ, pöhrə. – Qurdu yayanda zorapeynan yayırıx (Zəngilan); – Bir çəngə zorapa olseydi, qurdu yayardıx (Cəbrayıl); –
(Goranboy) zoğlamaq, pöhrələmək, zoğ atmaq. – Ağacın başını qırmışdım, indi elə zoralıyıf ki
(Çənbərək) cırmaq. – Piri üzümü yaman zornaxladı
(İmişli) güclü. – Üş-dört zorrama çahal gəldi haravanı çıxatdı
(İrəvan) güclü. – O, yaman zorru adamdı
(Gədəbəy) qaba, kobud (adam). – Zort adamı dindirməsəη hamısınnan yaxşıdı
(Cəbrayıl, Mingəçevir) acıqlanmaq, üstünə qışqırmaq . – Sən nə zortdanısaη mə:m üsdümə? (Cəbrayıl)
(Çənbərək, Qazax) tənbəl. – Zorux Hümbət axşamatan cöyüzün kölgöyündə yaterdı (Çənbərək)
(Şəki, Tovuz) zorba, böyük, iri. – O mənnən çox zorvadı (Şəki)
(Şəki) zorbalanmaq, böyümək. – Zorvalanıf dana boydə olmuşdu qoyin
(Gədəbəy) uzun. – Çox zorzanaxdı Bayram
(Şərur) acıqlandırmaq, acıq vermək. – Oturub əvdə, axşamacan ma: zot ve:r
(Sabirabad) yumruq, dürtmə. – O vaxtdarı gəlif vergini isdiyirdi, vermiyəndə boynunnan bir zoti də vırardı
I (Göyçay) çoxdanışan. – Deyillər zozandı, danışğandı II (Zəngibasar) uzun. – Bu zozan arvat kim idi bellə?
(İrəvan) hürmək. – Bu it axşamacan zövzüyür, adamın zəhləsin tökür
(Meğri) kök. – Xanəlinin quyini zubda quyindi
(Çənbərək) paya. – Çəpərdən zuğları çəkif çıxarıf, uşaxlar yandırıflar
(Qazax) naxışlı qadın başmağı
(Meğri) bax zoğat
I (Xaçmaz) bax zol IV II (Xaçmaz, Meğri) bax zol II. – Ağaquli mq: altı zul gamış göni göndərmişdi (Meğri); – İnegin derisinnən bir neçə çaruğluğ zul
(Qazax) bax zola
(Meğri) bax zolata. – Zulatanı tez gətir, cəvizi çırpax
I (Xaçmaz, Quba) bax zollamağ. – Güni zulla (Xaçmaz) II (Quba) atmaq, tullamaq. – Al bunu, zulla bayıra gidsün
(Meğri) bax zopanax. – Zupanaxnan cəviz çırpallar
(Xaçmaz) döymək. – Tutıb uni bir-iki dənə zupladum
(Zəngibasar) tikanlı bitki növü. – Zuruğ heyvani kökəldey