(Lənkəran) boyca kiçik, həm də hökmlü <adam>
(Cəbrayıl) toyuq və ya cücənin ayağına bulaşıb yumrulanan palçıq. – O cücənin ayağındakı zobalaxları qopart
(Salyan) böyük, iri. – Qəfər, sə:nçün zobban alma alacağam
(Kürdəmir) yetişməmiş (meyvə). – Armıt hələ zobırındı
(Füzuli) dərmək. – Zobruxluyuf töx’mə yerə
I (Borçalı, Culfa, Gədəbəy, Qazax, Qarakilsə, Şəmkir, Tərtər, Tovuz) gavahın. – Zod olmasa, kotan yerə batmaz (Borçalı); – Apar, hopa zod saldır (Şəmk
(İrəvan) başdansovdu ◊ Zoddama eləməx’ – başdansovdu eləmək. – Lap zoddama eləmisən ha:
(Borçalı, Daşkəsən, Gədəbəy, Qazax, Şəmkir, Tərtər, Tovuz) itiləmək. – Kotan yerə getmer, aparem, zoddadem ağzını (Qazax); – Zoddadıηmı bizim baltıyı?
(Zəngilan) acıqlanmaq, hirslənmək. – Mə:m üsdümə nə zoddanırsaη, sözüη var, get özüynən danış
(Naxçıvan) güclü, qüvvətli. – Bizim Navrız çox zoddidi
I (Gədəbəy, Qazax, Şuşa) hirsli, acıqlı. – Nə zoddu adamsıη, heş yaraşmer boy-puxunuηa (Gədəbəy); – A bala, nə yaman zoddu danışırsaη, yoxsa elə bilir
(Tovuz) hirsli-hirsli. – Zoddu-zoddu danışıf eləmə, sənnən qorxuf- eliyən yoxdu
(Borçalı, Hamamlı) zolaq (kərəntinin biçdiyi otun əmələ gətirdiyi zolaq). – Kərənti piçer, zoğ qayrer (Borçalı)
(Şəmkir) müxtəsər; düzünə. – Biz zoğalı danışırıx; – Sözün zoğalısın de
(Hamamlı, Şuşa) uzunçuluq etmək, boş-boş danışmaq. – Ə:, sən dədəηin goru, az zoğalla, baş-beynim getdi (Şuşa)
(Meğri) bünövrə, özül. – Binədəli fağır bu damın zoğatın açanda çox əlləşdi
(Hamamlı) dırmıqla topalamaq
(Gədəbəy, Tovuz) bax zıxma. – Boş böyrümə bir zoxma vurdu, az qaldım öləm (Tovuz)
(Zəngibasar) yumruqlamaq. – Böyrümü zoxmalama, bəsdi
I (Salyan) böyük, iri. – Biz iri adama zoqqa adam di:rüg II (Kürdəmir) seçmə. – Ağacın zoqqasın özün əkdün, pisin mənə verdün
I (Bakı, Cənubi Azərbaycan, Gədəbəy, İmişli, Kürdəmir, Qax, Salyan, Şamaxı, Tovuz) həmişə, daima. – İşə zol məyi yolleyırsan (İmişli); – O, zol köntö-
(İrəvan) zolaq-zolaq. – Yaxşı zol-zol parça vardı
(Basarkeçər, Çənbərək, Gədəbəy, Karvansaray, Qazax, Meğri, Ordubad, Şəmkir, Tovuz, Zəngilan) 1. qoz çırpmaq üçün uzun ağac (Gədəbəy, Qazax, Meğri, Ord
(Ordubad) tənəkləri bağlamaq üçün işlədilən şiv. – Biz tənəx’ləri zolabəntnən bağlarıx, küləx’ yıxmasın
(Şəki) rəndənin bir növü. – Bizdə zolax rəndə yoxdu
(Meğri) qoz çırpmaq üçün ağac. – Mən çıxım cəvizə, sən də altdan zolatanı ver mq:
(Balakən, Qax) iri, nəhəng
I (Balakən, Qax) iri, nəhəng II (Zaqatala) tez-tez. – Niyə zolhay o yana baxısan?
(Çənbərək, Kürdəmir, Qazax, Şamaxı, Tovuz, Zəngilan) gönü uzununa kəsmək, zolaq-zolaq kəsmək. – Gönü qurudub zollamağ lazımdı (Şamaxı); – Gönü qabaxca
(Cəbrayıl) saymazyana, ağayana. – Zolubeşdən uzanıfdı ojağın başında
(Ağcabədi, Cəbrayıl, Kürdəmir, Zəngilan) ləklərin arasında düzəldilən kiçik tirə. – Kələmi ləkin zomuna şitillə (Zəngilan); – Ləkin zomun yaxşı qayırı
(Füzuli) qış azuqəsi
(İrəvan) üzdə olan şiş
(Zəngibasar) yumruq. – Orduna bir zombut vurdu
(Tərtər) bənd düzəltmək, bəndləmək. – Bəşir, arxın qabağın zomla, tez gə bura
(Xanlar) yetişməmiş, kal (meyvə). – Ay uşax, yemə, dəymiyif, hələ zomurtdu
(Xanlar) bax zomurt. – Almanı yemə, laf zomurtdu
(Zəngibasar) zoqquldamaq. – Ətim a:rıdan zonqur vu:r
(Qazax) 1. çox iri 2. güclü. – Abbas zop adamdı
(Kürdəmir, Qazax) iri, yoğun ağac
(Qazax) zopa ilə döymək. – Eşşəyi zopaladım, getmədi
(Meğri) qoz çırpmaq üçün ağac. – Mən çıxım cəvizə, sən də altdan zopanağı ver mq:
(Ucar) zopıya oyununda başçı. – Zopıbaşı dəsdənin qabağında gedər
(Ucar) milli oyun adı, yallı. – Zopıya oyunu ancax toylarda olur ◊ Zopıya getməx’ – yallı getmək. – Oyunda on iki adam zopıya gedir
zopu təpbəx’: (Gədəbəy, Gəncə, Qazax, İrəvan) bax zopuya getməx’. – Nə zoru təpirsiηiz? (İrəvan); – Kişi öydən çıxıf deyin, gənə öydə zopu təpillər (Q
I (Ağcabədi) ağır, çətin. – Bu, çox zor işdi, öhdəsinnən gəlmiyəjəx’səη II (Şəki) 1. çox 2. yaxşı. – Biyil zor baramamız olcaxdı; – Köçüf gəlmaxda laf
(Cəbrayıl, Füzuli, Şəki, Zəngilan) zoğ, pöhrə. – Qurdu yayanda zorapeynan yayırıx (Zəngilan); – Bir çəngə zorapa olseydi, qurdu yayardıx (Cəbrayıl); –
(Goranboy) zoğlamaq, pöhrələmək, zoğ atmaq. – Ağacın başını qırmışdım, indi elə zoralıyıf ki
(Çənbərək) cırmaq. – Piri üzümü yaman zornaxladı
(İmişli) güclü. – Üş-dört zorrama çahal gəldi haravanı çıxatdı