ƏŞİRƏT

is. [ ər. ] Bir əsildən törəyib birlikdə yaşayan və köçəri (bədəvi) həyat sürən ailələr toplusu; qəbilə, oymaq. Əşirət dövrü. Ərəb əşirətləri. Əşirət şeyxi (ağası, bəyi). Əşirət halında yaşayan tayfalar.
– Bütün Azərbaycan xanları və əşirətlər öz atlısı ilə Marağaya və Savucbulaq ətrafına gəlmişdi. M.S.Ordubadi.

Sinonimlər (yaxın mənalı sözlər)

  • ƏŞİRƏT əşirət bax qəbilə I
ƏŞİ
ƏŞK

Digər lüğətlərdə

душегу́бка лампа́с радиа́нт ра́мщик со слезо́й каца́п ордо́вик прокати́ть размундшту́чивать са́жа сиве́ть синкрети́зм стоя́чий длань ярыга computistical inauthoritative japanned Kincardineshire mercenary mindbending palm-oil изгладить канцелярский конфетный