(Culfa) xəlbir
(Meğri) nişanə, əlamət. – Bı Mıratda bir tikə adamlıx şıqqı yoxdu
(Ucar) çırtıq ◊ Şıqqıra vurmağ – çırtıq çalmaq. – Oxuyan oxuyur, qalannar şıqqıra vırır
(Bakı) tez, tələsik. – Qardaşım öydən sıqo:ul çıxdı
I (Qazax) qərzəkdən çıxmış qoz II (Qazax) çayın dayaz yeri III (Zaqatala) işə yaramayan at
(Basarkeçər, Füzuli, Meğri, Ordubad) 1. ikiyaşar at (Basarkeçər). – Şılxoru canavar parçaladı (Basarkeçər) 2
(Qazax) 1. qırıq-qırıq 2. əzik-əzik 3. şilküt
(Meğri) sıx kolluq. – Şılını yarıp aynın dalıncan yeriyəmmerdix’
(Lənkəran) köçəri quş adı
(Cəlilabad) gözdən axan çirkli su ◊ Şılpığ bağlamağ – gözdən çirkli su axmaq. – Keçmişdə cama:tın gözi şılpığ bağlamışdı, qızmadan öleydi
(Bərdə) yabanı bitki adı
(Salyan) öyünmək, sevinmək. – Bı çağacan nə iş görmüşəm ki, şınaxlanım da
(Qazax) qəlb ◊ Şınaxtını qırmax (Qazax) – qəlbinə toxunmaq, xatirinə dəymək. – Şınaxtımı qırdın
(Ağbaba) deyəsən. – Şınaxtım, Əzizə şə:rə gedir
(Ağdam, Qazax) bax şindan
(Meğri) çır-cındır. – Ə:, na şındırğın tullana-tullana galeysan?
(Meğri) cırmaq, parça-parça etmək. – İt unı ela şındırıxlamışdı, gəl görasan
(Lənkəran) 1. köhnəlib cındıra dönmək 2. cırıq-sökük olmaq. – Xanağanın paltarları tamam şındırlaşıb
(Meğri) xarabalıq. – Məjmeyi bir tərəfdə, saj bir tərəfdə, bojqa bir yanda, elə bil şınqırxanadı
(Kürdəmir) kiçik kələf, kiçik yumaq. – O şınqıl əğıηa dolaşır, əgil götür
(Salyan) saqqız. – Uşağlar şınqılım çeyniyir
(Lənkəran) uzunsov səbət
(Meğri) dava-dalaş, hayküy. – Gənə bu nə şıpıldahdı, ay Mənsüm?
(Zəngilan) bataqlıqda bitən yabanı yeməli bitki. – Şıpbır bıralarda çoxdu
(Salyan) gödək, alçaqboy. – Nadir şıpıldağ adamdı
(Çənbərək) bax şıpbır
(Kürdəmir) kiçik balıq növü. – Çayda bı sa:t şırbıtdan başqa heş nə tapbassan; – Şırbıt yazda yağlı olur
I (Şəmkir) bax şindan. – Şırdannan dən tükəndi, yü:r suyu kəs II (Zəngilan) nov, novalça. – Şırdannan o xərtənə su gəlif ki, sel təki III (Oğuz) mal-q
I (Gədəbəy, Qazax, Şuşa, Tovuz) 1. birdən, qəfildən. – Oturmuşdux, Hasan şırf girdi içəri, gədəni vurdu qoltuğuna, getdi (Şuşa) II (Gədəbəy) bax şırp
(Qax, Şəki) yağ-soğanda əzilmiş lobyadan bişirilən xörək. – Ciyim şırfıl bişiriy (Şəki)
(Qax) bax şırfıl
I (Şəmkir) bəzək-düzək ◊ Şırğa vurmax (Şəmkir) – bəzək-düzək vurmaq. – Bir gör arvad özünə nə sırğa vuruf? Şırğa vermək (Basarkeçər) – bəzənmək, bəzək
(Gəncə, Qazax, Şəmkir) bəzək- düzəkli, bəzəkli, yaraşıqlı. – Nə yaxşı şırğalı yəhərdi
(Göyçay, İmişli) çırtıq ◊ Şırıqqa vurmağ (İmişli) – musiqinin ritminə uyğun olaraq çırtıq çalmaq. – Toyda hamı şırıqqa vururdu
(Laçın) 1. kefcil 2. təmtəraqlı. – O, şırıqqalı adamdı
(Culfa) nov, novalça
I (Meğri) kiçik şəlalə. – İndicə baləcə dəyirmanın yanındakı şırnadə çimirdıx II (Zəngilan) damda yığılan suyun axması üçün düzəldilən nov, novça
(Daşkəsən, Goranboy, Xanlar) bax şırnov. – Elə sap bu oxarılarda da var şırno:ux (Daşkəsən); – Bir qəlvi yerdən su töküləndə de:irix’ şırno:uxdu (Xanl
(Ağdərə) kiçik şəlalə. – Şırnov çoxdu yeylaxlarda
(Başkeçid, Borçalı) şəlaləli. – Səlyimdə şırnoylu bulax var (Borçalı)
(Gədəbəy, Xanlar) bax şırnov. – Gedinnən vedireyi şırnö:uğun alta qoy dossun <dolsun> (Gədəbəy); – Uşaxlar şırno: uxda çimillər (Xanlar)
I (Gədəbəy, Tovuz) 1. birdən, qəfildən 2. tez, cəld II (Gədəbəy) lap, çox
(Ağdam, Bakı, Bərdə) birdən, qəfildən. – O, şırpadan üsdimə cumdu (Bakı); – At şırpadan yıxıldı (Bərdə)
(Bakı) bax şırpadan. – Şırpdan məni itələdü
(Şəmkir) şəlalə. – Şırrağan dağda olur
(Daşkəsən, Gədəbəy, Xanlar) güclü, şiddətli, gur <yağış>. – Şırrama elə hər vaxd yağar (Daşkəsən); – Bir var çisgin yağış, bir də var şı
(Ağdərə, Şəmkir) şəlalə. – Palan dağında bö:üx’ bir şırran var (Ağdərə); – Aran yerində şırran olmur (Şəmkir)
I (Gədəbəy, Şuşa) şəlalə. – Ge:if doldurufnan gələrsəη çüyürdəyi şırşırdan (Gədəbəy) II (Salyan) dava-dalaş, xoşa gəlməyən söz-söhbət
(İsmayıllı) bax şırşır
(Mingəçevir) bax şırp I