(Yevlax) ölümcül. – Çayan zəhərriyir, öldürmür, əmə öldürməcə eliyir
(Bərdə) xəstəlik adı
(Cəbrayıl) zəif, arıq, ölüvay
I (Ağcabədi, Cəbrayıl, Əzizbəyov, İmişli, Laçın) bax öləd. – İki-üş gündü mə: ölət dəifdi (Ağcabədi); – Uşax yaman ölət tutufdu (Cəbrayıl) II (Cəbrayı
(Yardımlı) bax ölət II
(Qazax) bax öləntə. – Öləti şeydi, onun əti yaxşı olmaz
I (Qarakilsə, Salyan, Tovuz) 1. zəifləmək 2. sönmək. – İşıx öləzidi (Tovuz); – Təndir öləziyif, çörəyi pişirmiyəcəx’ (Qarakilsə) II (Zəngilan) solmaq,
öləzit eləməx’: (Qazax) söndürmək
(Qazax) aciz, əfəl. – Mahmud yaman ölləş adamdı
(Salyan) solmaq, bürüşmək. – Göyərtini bir günnən artığ saxlıyanda ölüksi:r
(Qazax) qövsi-quzeh. – Yağış bekara yağdı, ölüqurşağı tüşdü, indi yağış kəsər
(Salyan) güclə, çətinliklə. – Ay bala, öydən sizəcən ölüməzulum gəlmişəm
(Ağcabədi) aciz. – Ə, ölüntü olmaynan!
(Cəlilabad) susuzluqdan solmaq, ölgünləşmək (bitkiyə aiddir). – Susuzdi, tağlar ölüşgey
(Ağdaş) saralıb solmuş (gül)
(Şəmkir) qurumaq, xarab olmaq. – Ağaş əx’mişdim bir-iki dənə, indi ölüşüfdü, də:sən bitimyəjəx’
(Gədəbəy) yağda bişən çörək. – Ölüyözü pişirmişim axşamnan, ye:rsiηsə gətirem
(Qazax) bax öləntə. – Qoyunun ölyüntüsünü seçif ayrı otarıllar
(Culfa, Salyan) heç vaxt, heç zaman. – Bizzərdə ömrəsürə dəvə olmı:b, eşşəg olmı:b (Salyan)
(Zaqatala) yaxşılaşmaq, sağalmaq (xəstə və xəstəlik haqqında)
(Gəncə) avand, avand üzü (paltar və s.). – Önəndi xarafsa da, dalı yaxşıdı
(Basarkeçər, Çənbərək, Gədəbəy) yaxa. – Köynə:ηin öηürnü bağla (Basarkeçər); – Öηürdən aşdıηmı düymüyü? (Gədəbəy)
(Gəncə) qabağı iki sıra düyməli (paltar). – Öηürrü arxalıx dəvdən tüşüfdü
(Gəncə, Göyçay, Füzuli, Qax, Ordubad) bax öfgə. – Öpgədən kabab bişirdıx (Qax); – Həsən bir dənə öpgə aldı (Ordubad)
(Zaqatala) keçi xəstəliyi adı. – Kəçilərə öpgəqara düşüp
(Qarakilsə) bax ökbəli. – Nəbi yaman öpgəli adamdı
(Ordubad) bax ofgə
(Meğri) başdansovdu iş görmək. – İl uzunu oturmacex’ ki, götü örələ at o yana
(Gədəbəy) qabı ağzına qədər, ağızbaağız doldurmaq (maye ilə). – Örələmə südü, indijə dağıdajaxsıη buralara; – Südü oxxarta örəliyifsəη kin, az qaler d
(Borçalı, İmişli, Qazax) yundan hörülmüş bağ. – Alaçığın çuvuxlarını örəmeynən çiyəliyin (Qazax); – A Haşkərim, örəmə çatmadı, bir az kəndir gəti (Qaz
I (Göyçay, İsmayıllı, Ucar) zəif, xəstə. – Yanına getmişdim, çox örəndi (İsmayıllı) II (Cəbrayıl, İmişli, Qarakilsə, Zəngilan) çox otarılmaq nəticəsin
(Qazax) mal-qaranın gündəlik otladığı yer, sahə. – Malı hələ xama buraxma, qoy örənddə otdasın
I (Şəki, Zaqatala) xaraba, viranəlik. – Qozun alt tərəfi örənədi (Şəki) II (Qazax) otu biçilmiş otlaq
(Cəbrayıl, Çənbərək, Karvansaray) otu qurtarmaq, otsuzlaşmaq. – Örüş örəniyif da:, mal aj qalır (Karvansaray); – Yer-yurt yaman örəniyif, heyvan ajınn
(Culfa, İmişli) bax örəniməx’. – Yer örənniyif, qoyunu bırda saxlamağ olmaz (Culfa). – Bizim yeri çox otardılar, örənnədi (İmişli)
(Zəngilan) çox otarılmaq nəticəsində otsuzlaşmış yer. – Malları genə aparıflar örənniyə, orda heyvan doyar?
(Çənbərək) qənaət etməyən, israfcıl. – Örənsiz adamnan zəhləm gedir
(Mingəçevir) 1. artırmaq (nəsil) 2. bəsləmək
(Cəlilabad) xüsusi otlaq, tək-tək adamların öz heyvanının otardığı yer. – Öri odı ki, orda hər kəsən öz heyvanın otarey, tay ora heç kim heyvan gətirm
(Ucar) ötrü. – Sənnən örkəri bıra gəldim; – Nədən örkəri gəlmisən?
(Ucar) bax örkəri. – Bizzən örkərin xoşdu
(Salyan) ötrü. – Sənnən örki darıxmışdım, yaxşı ki gəldin
I (Gədəbəy, Gəncə, Qax, Qazax) yundan toxunmuş paltar (köynək, jaket və s.). – Örmə geymə:ndə əməlli qızmer canım (Gədəbəy) II (Zaqatala) səbət
(Ağdam) lovğa
(Ağdam) lovğa-lovğa. – Sənə deyirəm örnəc-örnəc danışma
(Xocavənd) qabiliyyət, bacarıq. – Onun əlinin örnəyi yaxşıdı
(Çənbərək) 1. rahatlamaq. – Uşağı axşam örnəşdidim 2. yerləşdirmək. – Harda örnəşdi camahat?
(Cəbrayıl) rahatlanmaq
(Cəbrayıl) qorxusuz
(Qafan) yandırmaq. – Qoyma uşağı yayın isdisində aparıf örtdəndirsin