(Gəncə) xırda yarpaqlı, zoğlu, yeməli yabanı bitki adı
(Ağcabədi, Basarkeçər, Mingəçevir) bax tərpədöyün. – Tənbəllix’ eləmə, bir tərpətöyün aşı bişi (Ağcabədi)
(İrəvan) bax tərpədöyün
(Bakı, İmişli, Salyan, Şamaxı, Şərur) yəhərin altından atın belinə qoyulan keçə parçası. – Tərrigi yəhərin altdan qoyuruğ atın belinə (İmişli) ◊ Tərri
(Ağdam, Bərdə, Qazax) bax tərriğ. – Ə, bəs tərrix’ hanı, belə də at yə:rrərrər? (Ağdam); – O keçədən bir tərrix’ kəs düzəlt, bizim atın tərriyi xarab
(Dərbənd) armud növü. – Tərsani turş ulduğuçin adami buğadu
(Borçalı) mürəkkəbqabı. – Tərsədə mürəkkəb olar yazmağa, başıaşağa tutanda tökülmer o
(Qazax) balıq tutmaq üçün tor vəzifəsini görən xüsusi səbət. – Biz balığı tərəsəvətnən tutorux
(Ağdam, Şuşa, Zəngilan) təkrar xəstələnmək. – İki ay bir üzümün üstə yatdım sətəlcəmnən, təzə-təzə yaxşılaşırdım genə azarım tərsix’di (Ağdam); – Gədə
(Zaqatala) 1. düşməncəsinə münasibət bəsləmək 2. əksinə çıxmaq
(Mingəçevir, Naxçıvan, Zəngilan) at peyini. – Bir az təs qurutmuşux (Naxçıvan)
(Mingəçevir, Naxçıvan, Zəngəzur) ifraz etmək (atlarda). – Minmişdim ata, gedirdim, birdən at təsdədi (Zəngəzur)
(Basarkeçər, Xanlar) qadın baş bəzəyi, fata. – Təsəx’qavağın arvaddar alınnarına bağlardı (Basarkeçər); – Oğlan adamnarı qız öynə təsəx’qavağı apareyd
(Basarkeçər) qadın baş bəzəyi. – Təsəkidə pərəx’ qızıl olardı
(Ordubad) araqçın, baş örtüsü. – Təskullahı bizdər qoymarıx
(Qarakilsə) bax təsdəməx’
(Zəngibasar) xəcalət. – Hələm də səni yörəndə o:şin <o işin> təsmətinnən ölürəm
(Ağdaş) bax təsdəməx’. – At təsniyif pəyəni buluyufdu, get pəyəni kürü
(Meğri) at peyini. – Lumi dibinə təssex tökallar
(Borçalı, Qazax) lovğa, ədəbaz
(Qazax) lovğalıq, ədəbazlıq. – Təşəxorrux eler şafqeyi geymer, de:r gərəx’ şikara papax olsun
I (Ağdam, Cəlilabad, Quba, İmişli, Kürdəmir, Goranboy, Salyan) nadinc, dəcəl. – Bizin bu uşağ çux təşər uşağdu (Quba); – Bu uşağ təşər uşaxdı, gündə d
(Şamaxı) lovğa-lovğa, ədəbazcasına. – Gör bir nə təşər-təşər danışır?
(Qarakilsə, Zəngilan) lovğalanmaq, ədəbazlıq etmək. – Elə təşərrənir kin, elə bil yeri-göyü bu yaradıf (Zəngilan); – Təşərrəmməx’lə bir şey çıxmaz, gə
(Culfa) araqçın
(Bakı) qırxayaq
(Çənbərək) fırıldaqçı. – Qaravəli tətələvaz adamdı
(Lerik) tələsmək
(Şamaxı) aciz, bacarıqsız. – Sən təti şeysən Təti verməy (Yardımlı) – əmr etmək. – Xoşduğınan olmay, təti veray
(Şamaxı) kəkələmək. – Adamda tətimək böyük nuqsandı
(Meğri) hərarət, isti. – Yayin tətiməti inciri ikicə günə yetişdirey
(İmişli, Şamaxı) atlarda xəstəlik adı, atın böyründə əmələ gələn şiş ◊ Tətir olmağ (Şamaxı) – tətir xəstəliyinə tutulmaq, böyründə şiş əmələ gəlmək
təto gəlməg: (Salyan) hədəqorxu gəlmək, hərbə-zorba gəlmək. – Uşağa elə təto gəldi ki, yazığ uşağ özin itirdi
(Kəlbəcər) bax tava. – Ağız, o təvəni mənə ver
(Zəngibasar) başdansovdu. – Təvəkəli qa:rıfsan, möhkəm də:l qapı
(Şəki) qanmaz, anlamaz. – Təvəl adamı qandırmax çetindi
(Oğuz) az-az. – Nuru təvəllə yığıb xeyli mum düzəltdi
I (Salyan) səliqə, səliqə-sahman. – Ay bala, evi-eşiyi təvənədən salmo:un. – Öyə-eşigə baxmassan, təvənədən düşər II (Salyan) minnət
I (Basarkeçər, Culfa, Kəlbəcər, Qarakilsə, Mingəçevir, Oğuz, Şərur) dəyirmanın üst daşındakı girintiyə keçirilən rombşəkilli dəmir hissə
(Meğri) vəziyyət, şərait. – Bu yerin təvərzəsi həylədi ki, at-qatırın tərkin qılmax olmaz
(Tovuz) tədbir ◊ Təvkir qılmax (Tovuz) – tədbir görmək. – Yığılın mənim işimə bir təvkir qılın. – O məsələ:n bir təvkirini qılmax lazımdı
I (Şəki) külqabı. – A:z, təvləni habıra gəti II (Şəki) mürəbbəqabı. – Mürəbbə də gəti, ho zərri təvlədən də
(Zəngibasar) dəyirmanın daşını oxla birləşdirən dəmir hissə. – Təvrəx’ qırılıf, daş hərrənmir
(Qazax) bax ayalğa. – Törə onun təyəlğasıdı
(Qax) kiçik qazan, qazança
təytin olmağ: (Salyan) sakit olmaq, sakitləşmək. – Sa:lla biy az təytin ol
(Çənbərək) çıxıb getmək ◊ Təzdənif getməx’ (Çənbərək) – qaçıb getmək. – Ələddin alatorannan təzdənif yetdi kəndə
(Mingəçevir) 1. araqçın 2. gecəpapağı
(Qazax, Oğuz) mizrab. – O təzəneyi ver, saηa bir Kərəm gözəlləməsi çale:m, gör nejədi (Qazax)
(Basarkeçər, Kürdəmir) hürkmək, hürküb qaçmaq. – Öydən çolpalar küdriyə təzikip (Kürdəmir) ◊ Təzikif getməx’ (Basarkeçər) – çıxıb getmək, qoyub getmək