I (Kürdəmir) südlü pəhriz xörəyi II (Cəlilabad, Lənkəran, Masallı, Yardımlı) bağda, bostanda düzəldilən çardaq
(Şərur) çirkin
(Xaçmaz, Quba) çox zəif
(Bakı, Xaçmaz, Quba) bax pələmird
(Culfa, Qax, Mingəçevir, Şəki) iri bədənli, kök (adam). – Pələmürdə adam işi yarıtmır (Culfa) Pələmürdi ulmax (Quba) – taqətdən düşmək
(Əli Bayramlı) bax pələd. – Hasangilin pələndi hündürdü
(Cəbrayıl) kobud (adam). – Bu çox pələnpört adamdı
(Qazax) yöndəmsiz
(Şamaxı) dağınıq ◊ Pələsəng eləməx’ (Gədəbəy) – dağıtmaq. – Buğduyu kim pələsəng ele:f buralara? Pələsəng olmağ (Şamaxı) – dağılmaq
I (Zaqatala) əyriburun. – Muxdar əmi pələşdi II (Xanlar) kök (davar). – Bu pələş buzoydan yaxşı öküz olajax III (Lənkəran, Yardımlı, Salyan) səliqəsiz
(Quba) yabanı bitki adı. – Bağda pələşkə bitübdü
(Salyan) bulanıq, lilli su Pələşo gəlməg (Kürdəmir, Salyan) – kələk gəlmək. – Mə: pələşo gəlmə! (Salyan)
(Əli Bayramlı, Qazax, Lənkəran, Masallı) bax pələd. – Əliyə bizim pələtin yanında irasd gəldim (Lənkəran)
(Naxçıvan) talvar. – Pələvarın altı kölgə olur
(Cəbrayıl) suvanmış. – Hüseyin ağanın pəliskar quyusu varmış
pəliş omağ: (Lənkəran) 1. salmaq 2. bürüşmək (göyərtiyə aiddir). – Göyərtiyə gün dəyib pəliş olub
(Lənkəran) vəzəriyə oxşar yeyilən bitki adı. – Pəllik çox daddı olur
I (Ağcabədi, Cəbrayıl, Füzuli, Qarakilsə, Meğri, Ordubad, Şahbuz, Ucar, Tərtər, Zəngilan) duman, çən
(Tərtər) gözdə tor əmələ gəlmək, gözə tor çəkilmək. – Gözüm axşamlarım pəlmələnir
(Tərtər) dumanlı, çənli. – Hava pəlməlidi
(Quba) göy soğana oxşar meşə bitkisindən hazırlanan sirkə. – Mən pəlməturşi xoreknən yeyirəm
(Şəki) yabanı bitki adı. – Ciyim pəlpətöyünnən qo:rma bişirdi
(Lənkəran) isti şeyləri ocağın üstündən götürmək üçün xüsusi dəsmal. – Pəlteynən qabı ocağdan əndir
(Lənkəran, Salyan) gəmidə dor ağacını saxlayan iplər. – Pəlvənd olmasa, dor əyilər (Lənkəran)
(Lənkəran) gəmidə yelkəni çəkən iplər. – Ağa, pəlvəndəri vur yerinə, vurannan sora belinin qurtlarını bərkit
pəmbə vırmağ: (Salyan) ovuclayıb yemək. – Elə adam var ki, pıloa <plova> pəmpə vırıb ye:r
(Bakı) sürvə, adaçayı
(Qarakilsə) daranıb eşilmiş yun
(Gədəbəy) yabanı ağac adı
(Zaqatala) kəpənək
(Biləsuvar, Cənubi Azərbaycan) 15 qəpiklik gümüş pul (keçmişdə). – Bizdə pənabad vardı (Biləsuvar); – Qarğıları satdım, bir pənabad aldım (Cənubi Azər
(Şamaxı) quş adı. – Göy guruldiyəndə pənbəduz əyağlarını yuxarı qalxızar ki, göy düşəndə saxlasın
(Ərdəbil) bax pencəkeş (2-ci məna)
(Bakı) parça növü adı
(Borçalı, Gədəbəy, Şəmkir, Tovuz) bacarıqsız. – Pəndəm uşax bir qarpızı ordan biryə:tirəmmədi (Şəmkir); – O, yaman pəndəm uşaxdı (Tovuz) Pəndəm olmax
(Cəbrayıl) yarma xörəyi. – Bu gün Seyidgildə pəndəmə pişmişdi
(Gədəbəy) bax pəndəm. – Qoηşumun bir pəndoy gədəsi var
pəndum olmağ: (Bakı) şişmək. – Dügüni u qədər qeynetdim ki, pəndum oldi; – Uşağı uxarta dögüblər ki, bədəni səlt pəndum olıb
(Gəncə) əyirilmiş yundan hazırlanmış ∞ şəkilli yumaq
(Gəncə) əyirilmiş yunu ∞ şəklində yumaqlamaq
(Ordubad) sarılıq xəstəliyi. – Biz sarılıx xəstəliyinə pənitdi deyirıx
(Zaqatala) iribuynuzlu heyvan aşığı. – Ahədin pənqi pisdi
(Zaqatala) bəyənmək
(Çənbərək) qorxmaq. – Əhmət bizdən pənsimmir
(Bakı, Xaçmaz) çörək (uşaq leksikonunda). – Qızım, anan sənə pəpə versinmi? (Xaçmaz)
(Ordubad) dərman bitkisi adı
(Qax, Zaqatala) qozun və ya fındığın qabığı. – Qozun pəpəli bərkdi; – Anam fındığın pəpəlin təmizdi:r (Zaqatala)
(Cəlilabad) bax pəpəl. – Uşağın ağzına pəpələ vereylər
(Bakı) xırdalamaq (çörəyi). – Ağız, çörəgi pəpələyib tökmə, qoy bıra!
(Salyan) süddən kəsilmiş körpə uşaqlar üçün bişirilən xörək adı. – Uşağa pəpələmə ver; – Pəpələmə uşağçındı