(Bakı, Mingəçevir, Şamaxı) b ax şamba. – Mənim şombanın iyinnən xoşım gəlir (Bakı)
(Cəbrayıl) ispanaq. – Ay qız, get bir az şomın yığ gəti
(Qarakilsə) bal kəsmək üçün istifadə olunan alət
(Cəbrayıl, Şərur, Zəngilan) bax şomın. – Şomunu aş altına qoyullar, kətə salıllar (Zəngilan)
(İsmayıllı) çömbəlib oturmaq. – Qabağımda nə sonqımısan?
(Salyan) gəlincik. – Uşağa bir şonqubəbə aldım
(Qarakilsə, Oğuz, Şəki, Şəmkir, Zəngilan) bax şonqımağ. – Yenə nə şonqumusan, dur işinə get (Oğuz); – Elə bil götürüm düşüf, hara gəldi şonquyur (Zəng
(Zaqatala) lağ ◊ Şonquruğa qoymax (Zaqatala) – lağa qoymaq
(Ağdam) uşaq oyunu adı
(Dərbənd) gecəquşu, yarasa. – Kitdüm gürədəm bir ağacə yapuşub şoparəg
(Şamaxı) bax şoparəg. – Şopərəy gecə gəzər, elə bilər özi gəzər
(Mingəçevir, Yevlax) ətsiz əriştə
I (Lənkəran) sığırçın. – Bu gün nə yaxşı şor tutmağ olar II (Göyçay, Şamaxı) içinə yağ, yumurta, şor və s
(Quba) bax şor II
(Qax) əzgil şirəsi
(Kürdəmir, Qazax, Mingəçevir) şoran, şoranlaşmış <torpaq>. – Yaxşı taxıl olmaz şorakət yerdə (Qazax); – Şorakət yerdə heş nə bitmir (Kür
(Ağsu) duzlu. – Şoraq su içdim, qarnım ağrıdı
(Ordubad) sağsağan. – Bizim evdə şoraqəcələ yuvası var
(Qazax) axmaq, tökülmək. – Əsədin baldırın it çişdeyif, qan elə şoralaner kin
(Kürdəmir, Zəngilan) yeməli, yabanı bitki adı
(Bərdə) quş adı. – Şoranquşu uzun şeydi, dazıyıf qaçır
(Şəmkir) duzlanmış gön. – Şorayı hazırdımı?
(Şəki) albalı. – Bizim eşix’də çoxlu şorba:lı var
(Lənkəran, Salyan) bax şorçörəyi
(Kürdəmir) bax şorçörəyi – Şorçörək texya yağ olur
(Göyçay, Oğuz, Şəki, Zərdab) xəmrinə yağ, süd, yumurta və s. qatılan çörək. – Şorçörəyi bişirmişəm, bir dənə uşağ üçün də apar (Oğuz); – Şorçörəyi yax
(Culfa) ət suyu, ət bulyonu. – Şorğaya çörək doğruyub yeyirix’
(Qazax) 500 qramlıq çəki daşı
(Ucar) təndirdə bişirilən yağlı qoğal. – Yağlı yuxaları çürümlüyürük, içinə qohut qoyurux, təndirdə pişiririk, olur şorkökə
(Göyçay) suda bişirilmiş lobya. – Bacım bir yaxşı şorlama bişirdi
(Bakı, Şamaxı) qarğıdalı
(Salyan) qaynadılıb duzlanmış noxud. – Uşağ şorməzə yiməgi çox xoşdıyır
(Quba) bax şormacabığda
(Şəmkir) şəlalə. – Şornağın altında çimillər. – Apar, şornaxda qoyunnarı çimizdir
(Gəncə, Goranboy, Şəmkir) dörd çarxlı arabanın qabaq və dal oxları ilə lanqutu birləşdirən dəmir hissə
(Şəmkir) bax şırran I
(Naxçıvan) novça, nov. – Bı damın şorratanı yoxdu
(Qax, Oğuz, Şəmkir) bax şırşır. – Bir az hündürdən tökülənə şorşor di:llər (Oğuz); – Şorşorda çimməx’ olar, əmbə so:ğ olur (Qax); – Hündür yerdən su t
(Goranboy) yabanı bitki adı
(Goranboy) narahat yerişli, qaçarkən sağrısı atılıb düşən <at>. – Şortax at adamı atıf-tutur, yorur
(Ordubad) bax şorratan. – Əvimizin şortanı xarab olub
(Ağdaş) narahat yerişlə getmək, qaçarkən sağrısı atılıb düşmək <ata aiddir>. – At şortaraxlamax isdiyir
(Qubadlı) narahat yerişli, qaçarkən sağrısı atılıb düşən <at>. – Bu gün mindiyim şortdağan atıdı, belim ağrıyır
I (Zaqatala) 1. məc. boşboşuna gedib-gəlmək 2. at kimi tullanatullana yerimək. – Əhməd yaman şortdıyıf II (Ağdam, Bərdə, Mingəçevir, Şuşa, Zaqatala) n
(Şəki) bax şortdamax I. – Ho qədir şortdum heş nə çıxmadı
(İmişli) narahat yerişli, qaçarkən sağrısı atılıb düşən <at>. – Bu şorttax atnan harıya gedirsən?
(Bakı, Gəncə, Qax) bax şırtı. – A şortu, mən sənün tayınam? (Bakı); – Arvaddar bir-birinə layam verəndə şortu deyillər (Gəncə)
(Basarkeçər) atmaq <aşığı>. – Aşığı şorudum, alçı durdu
(Şəki) yabanı bitki adı. – Şoryarpax bağlarda bitər
(İsmayıllı) gecəpapağı. – Yatıram, şosimi ver