(İmişli) kökəlməyən (heyvan). – Şiro: heyvan kökəlməz
(Qazax) güclü, bərk (yağış). – Bir şirrama yağış yağır kın, gəl görəsəη
I (Culfa, Şərur) damda yığılan suyu axıtmaq üçün nov, novça. – Yağış suyu şırrannan axır (Şərur); – Əvin şırranına bax, hava dolub, bəlkə yağış yağar
(Ordubad) rəngləmək. – Gə mə:m otağımı şirrə
(Meğri) 1. abırsız 2. sırtıq. – Adam şirti olmaz, dey <daha> yekəlip yekə qız olmusaη
(Lənkəran) xörək adı
(Ağbaba) yaltaqlanmaq
I (Basarkeçər, Kəlbəcər) su dəyirmanının bir hissəsi. – Şişin bir üjü topda olor, bir üjü də təvərədə II (Dərbənd, Tabasaran) çəngəl
(Ağdam, Ağdərə, Biləsuvar, Cəbrayıl, Culfa, Füzuli, Goranboy, Xocavənd, Kəlbəcər, Qax, Mingəçevir, Oğuz, Ordubad, Tərtər, Tovuz, Zəngilan) ilk dəfə qo
(Basarkeçər) təkəbbürlü, lovğa. – Əli yaman şişkin adamdı
(Çənbərək) şiş təhər, bir az şiş. – Yara acca şişqoydu
(Şəki) torpağa toxum basdırmaq üçün ucu şiş gödək ağac. – Şişmex’nən quy eliyif lovya saçiyıx
(Göyçay) keyfiyyətsiz barama. – Keşmişdə şişməyi atırdığ
(Qax) naxış. – Axçamaydın <axşamadək> şitdəri qurtardım
I (Zərdab) tərəcə hörərkən qamışların arasına qoyulan nazik ağac. – Kamal, tərəcə üçün yüz iyirmi şitək hazırra II (Kürdəmir) tumu şirin kəlik; yetişm
(Cəlilabad) 1. sataşmaq 2. əsəbiləşdirmək. – Mən dedikcən, bı şitəndi
(Cəlilabad, Gəncə, Qarakilsə, Mingəçevir, Şəki, Şuşa) nadinc, dəcəl <uşaq>. – Əziz çox şitəngi uşaxdı (Gəncə); – Şitəngi uşaxnan heç ara
(Ağdam, Bərdə, Laçın, Mingəçevir, Şuşa) bax şitəmməy. – Ə:, ma: az şitəη, xeyir tapbazsan (Ağdam); – Az şitənsəηə, çıx get, yekə oğlansaη (Bərdə); – H
(Lənkəran) südqabı
(Zaqatala) şit, yersiz danışıb gülən, yüngülxasiyyət
(Cəbrayıl) duru xörəyə qatılan az miqdarda un ◊ Şiv çəkmə (Cəbrayıl) – duru xörəyə az miqdarda un qatma
(Başkeçid) suyun qabağına çəkilən sədd ◊ Şivə qaj (Qazax) – əkin sahəsinə çəkilən kiçik arx
(Qazax) əkin sahəsinə kiçik arx çəkmək, su üçün şırım açmaq. – Suyu sağa tərəf şivələ apar, quru qaler, qoy su bassın
I (Balakən) şaxdan və ya iri çubuqlardan hörülmüş çəpər, hasar. – Qalxozçular bağın ətrafına şivər çəkib qurtardılar II (Qəbələ) evin damında divarla
(Ağcabədi) uzunboylu arıq adam. – Şivərəy adam qojalmaz
(Tovuz) çayın, arxın qarşısına bənd çəkmək. – Hasangil çayın qavağını şivərreyiflər, su gəlmer
(Tovuz) nazik və sıx ağaclıq, pöhrəlik. – Bizim bağ yaman şivillix’di
(Karvansaray) təpəsi şiş, hündür <papaq>. – Şivli papax tikirəm mən
(Zəngilan) yabanı bitki adı. – Bağda şivran çoxdu
(Xanlar) sidiklik, sidik kisəsi
(Şahbuz, Şərur) zökəm. – Şoba başa soyux dəyir, bırnınnan su gəlir (Şərur); – Şoba xəstəliyi qışda olur (Şahbuz)
(Qazax) parça adı. – Şodanı görəcək sətini atma
(Şamaxı) gönün qırışığını açmaq üçün alət. – Şofərəni gətir, gönün qırışığını açağ
(Bakı) işıq, şəfəq. – Günün şo:ği düşüb divara
I (Gəncə, Şəmkir) fasiləsiz, arası kəsilməyən, birbaşa <yağış>. – Bir həfdədi şoğarrama yağış yağır II (Şəmkir) bütünlüklə, tamamilə, ha
(Quba) xırda turş armud. – Bu gün çoxli şoğoli yığdım
(İmişli, Kürdəmir) kələfin bir istiqamətində olan sarğısı, yumağın bir sarğısı. – Şoqqanı dolaşdırma çözdəyip
(Gəncə) 1. laxlayan 2. köhnəlib xarab olmuş, yararsız. – Bu araba şoqqax arabadı
(Kəlbəcər) arıq. – Şoqqar inəyin əti yaxşı olmaz
(Kəlbəcər) arıqlamaq. – Məmmədin inəyi illaf şoqqarrıyıf
(Şamaxı) 1. söz verib sonra sözündən qaçan 2. cığallıq edən. – Sən nə şoqqı adamsaη
(Şamaxı) 1. verdiyi sözdən qaçma, dönüklük 2. cığallıq. – Belə şoqqılığ olar, ay Əli?
(Şamaxı) 1. verdiyi sözdən qaçmaq, sözünün üstündə durmamaq 2. cığallıq etmək, oyundan qaçmaq. – Şoqqımağ pis şeydi
(Qazax) bax şaqqı ◊ Şoqqu çalmax (Qazax) – oyundan qaçan, cığallıq edən uşağı utandırmaq üçün yerə ağac çalmaq
(Bakı) bax şoqqımağ. – Gör nə şoqqudu? – Pəri lap tez şoqqudi
(Gədəbəy, Goranboy) xörək adı
(Balakən) saçı dağınıq, saçı səliqəsiz
(Lənkəran) balıq tutmaq üçün yer. – Axşam şolquya balığ tutmağa gedəcəm
(Zəngəzur) köhnə, cındır. – Bu şoltax çuxadan niyə əl çəkmirsəη ◊ Şoltağı çıxmax (Zəngəzur) – köhnəlmək, cındırı çıxmaq
(Zəngilan) boş yerə pul xərcləmək, israfçılıq etmək. – Tələfxarçın biridi, əlinə pıl düşən kimi hara gəldi şoluyur