(Salyan, Yardımlı) göy, səma ◊ Əsmana çəkməg – ağrıtmaq, əziyyət vermək. – Dişimin ağrısı bı gecə məi əsmana çəkdi (Salyan)
(Bakı) yun parça adı
(Zəngilan) otaq. – Özünə yaman əsnaflar tikdirib
(Meğri, Zəngilan) axmaq, ağılsız. – Hilal əsnəx’ kişidi (Zəngilan); – Şükürün gədəsi Salman elə xıcca vaxdınnan əsnəx’ gədeydi (Meğri)
I (İmişli) qızışmış, coşmuş (dəvə). – Əsrəg dəvə adama gələr; – Əsrəg dəvə qolun üzdü II (İmişli) qızışmış dəvənin ağzına vurulan buruntaq
(İmişli) qızmış, coşmuş dəvəyə buruntaq vurmaq
(İmişli) bax əsrəg I. – Əsrig dəvə qorxulu olur
(Qazax) ucaboylu, əndamlı qadın
(Qazax) sərxoş
(Ağbaba) dəqiq, səhih. – Mən dünənki kimi əssah bilirəm
(Meğri) dinc durmayan, sakitlik bilməyən. – Bu vəzirin bir əşanex’ arvadı uley
I (Bolnisi) üskük II (Oğuz) üzük
(Salyan) məsləhət. – İş görəndə gərəg özünnən bö:gə ə:şig eliyəsən
I (Zaqatala) yaltaq II (Qax) görməmiş III (Qax) qanmaz. – Diyəni qanası doqul (deyil), əsmənginin biridi
(Cəlilabad, Yardımlı) təşviş, narahatlıq ◊ Əşüşə olmağ – təşvişə düşmək. – Siftə camahatin hamisi əşüşdə oldi (Cəlilabad)
(Quba) uşaq xəstəliyi adı
(Mərəzə, Mingəçevir) yumurtadan təzə çıxmış, hələ tüklənməmiş quş balası. – Sərçənin balası hələ ətcədi (Mərəzə)
I (Zəngibasar) ağır tərpənən, iş bacarmayan. – Onnan heş zad gözdəmə, ətdi: n biridi II (Cəbrayıl) ət hazırlığı üçün verilən heyvan
(Bakı) yaşına uyğun danışmayan, böyük-böyük danışan. – Bu uşağ çox ətəbərədü
(Borçalı) qadın paltarı adı. – Səhnə özünə bir ətəx’ tix’di
(Füzuli) böyük quyruqlu qoyun. – Yağı quyruğuna yığan qoyuna ətəx’li de:ərix’
I (Ağcabədi, Ağdam, Bərdə, Füzuli, Şuşa, Tərtər) bax ətəylig. – Qədimdə arvatdar taxırdılar ətəx’liyi (Ağdam); – Mənim bir bilərziyimi, bir də ətəx’li
(Böyük Qarakilsə) tənbəl
(Meğri) nişanə. – Ət aldım, yağ ətərəti yox idi
(İmişli) qadın bəzəyi. – Gönnəgin ətəgində ətəylig olardı gümüşdən
(Şərur) üzüm növü. – Ətxərci: n gilələri aralı olur, topxərcinki sıx
(Sabirabad, Salyan) aciz
I (Çənbərək) görünmək. – Dadaşın niyə ətmirdi bir həfdədi II (Cəbrayıl, Füzuli) 1. cavab qaytarmaq 2
(Kürdəmir, Saatlı) bax ətmə
(Kürdəmir) acizlik, əfəllik. – Ətməlliyinnən heç bir iş görmür
(Salyan) bax ətmə. – Qurbanəli ətməni uşağdı
(Şəmkir) ətli-canlı, kök, tosqun. – Ətmətən adam boş olur, yol yeriyəmmir
(Ağdam, Ağdərə, Xocavənd, Şuşa) nanə qoxulu, yeməli yabanı bitki adı. – Ətotunu bozbaşa tökürüx’ (Şuşa) ◊ Ətpalçığı (Cəlilabad) – sarı, gilli torpaq
(Cəlilabad) könlü ət istəmək. – Nə bildüz biz ətsimişüg, ət gətdüz
(Kürdəmir) çılpaq, lüt. – Bı əttəbala uşaxlara ləlbəydə çay ver
(Xocavənd) üzüm növünün adı
(Qax) bax avazımağ
(Hamamlı) arvad işinə qarışan kişi
I (Cəbrayıl, Qarakilsə, Meğri, Zəngilan) bax evdirməx’. – Bacı, yerə tökülən bığdanı bir-bir əvdi; – Niyə buni indiya kimin əvdiyib qurtarmamısan? (Me
(Biləsuvar) bax evdirməx’
(Borçalı, Kürdəmir) şiş. – Mahmıdın çiynində əvə var (Borçalı); – Həmidin boğazınnan əvə çıxıb (Kürdəmir)
(Başkeçid, Borçalı) bax əbəçi. – Mə:m əvəçim Fatma xaladı (Borçalı)
(İmişli) bax əbədimək I. – Beyjə arıx danamız əvədəmişdi, gedif durğuzdux ◊ Əvədəyə düşmək (Qarakilsə, İmişli) – yıxılıb arxası üstə qalmaq
(Yardımlı) bax əbədimək II
əvələn-gəvələn danışmağ: (Salyan, Yardımlı) boşboşuna danışmaq, yersiz danışmaq. – İsmayıl həməşə məclisdə əvələn-gəvələn danışır (Salyan)
əvən yeri: (Tovuz) bir adamın çox gedib-gəldiyi yer
(Qazax, Tovuz) bax əbəçi. – Əvənçi uşağı tutor, boylum, kövəyin kəser (Qazax)
(Cəbrayıl, Tərtər) arabanın qolunu boyunduruqla birləşdirən qayış. – Əvəndə boyunduruğa keçirilir (Cəbrayıl)
(Biləsuvar, Kürdəmir) bax əvəndə. – Əvəndənəni çıxart, ulağ bir az dincəlsin (Biləsuvar)
(Ağcabədi, Ağdam, Bərdə, Şuşa, Tərtər) bax əvənkövənci. – Əvənköməncini yığıf kətə pişiririx’, bomba pişiririx’ (Ağdam)