(Əli Bayramlı) təzə, qatı açılmamış (paltar). – Bu lap qətəcər parçadı
(Ordubad) qapının yan tərəflərində olan ağacları möhkəm saxlamaq üçün onların üstündən vurulan taxta
(Qarakilsə) ətlə dırnağın bitişdiyi yerdə ətdən aralanmış incə dəri hissəciyi
(Kürdəmir, Oğuz) bax qədrəhim
(Şəki) xəsis. – Qətrəm adamnan pul çıxmaz
(Ucar) sərab. – Qətrəmə yayın isdisindo:lur
I (Ucar) bax qatırramax. – A kişi, gündə üş-dört kərəm öydən vağzala qətriyirsən, yorulmursa:n? II (Ucar) qaynayıb daşmaq
(Zaqatala) sırıqlı
(Zəngilan) əyri
(Qarakilsə, Ordubad, Şahbuz, Şərur) bax qavara II. – Qəvərəynən puşqu itilə:llər (Şərur); – Qəvərəynən balta itildirix’ (Şahbuz)
(Kəlbəcər) yabanı bitki adı
(Zəngibasar) razı. – Mən qəyil də:ləm muna
(Yardımlı) möhkəm, tarım. – İpi qəyim çək, daram dursun
(Şəki) çox xırda daş. – Buğdanın içinin qəyirini denniyif göndərillər de:rmana
(Yardımlı) utanmaq, çəkinmək. – Gör heç bö:ydən qəypiney?
(Qazax, Şərur) b ax qaysava. – Qəysiyə qaterıx şəkər, yağ, murtda olor qəysəfə (Qazax)
(Meğri) şaxta. – Qəysər adamı göyə çəkerdi Qərçivan düzündə
qəysər olmax: (Çənbərək, Ordubad) soyuqdəymə nəticəsində xəstələnmək
(Ağcabədi, Bərdə, Qazax, Şəmkir, Şuşa) bax qaysava. – Qəysəvə adamı tox saxlar (Şuşa)
(Ağcabədi) qurudulmuş ərik. – Qəysidən qəysəvə pişiririx’
(Lənkəran) gicitkən
(Borçalı, Cəbrayıl, Əzizbəyov, Gədəbəy, Qarakilsə, Naxçıvan, Ordubad, Şərur, Zəngilan) aldatmaq. – Məni sən qəzilləmə, mən belə şeylərə inanmaram (Bor
I (Ordubad) bax qazma I II (Qazax) papaq
(Lənkəran, Yardımlı) ərsin. – Qızə, qəzo:ci gətdü:n? (Lənkəran)
(Mingəçevir) hasarın, çəpərin tapdanmış yeri. – Ma:hir qəzzəyi kolladı
(Meğri) hirs ◊ Qıbırı tutmax – hirslənmək. – Unın ki qıbırı tutey, siz dimmə: n
(Qax) çəpgöz
I (Qax) bax qicə II (Şəki) bax qırca. – Fındığın qıcalarını tulli:n gessin III (İsmayıllı) paltarasan
(Şəki) bax qicə. – Qıcə qırıf suyun qavağına basannan so:ra bizim arxa su çıxdı
(Cəbrayıl, Xanlar) vəzəri. – Biz üç lək qıcı əkmişik (Cəbrayıl)
(Mingəçevir) başa düşülməyən söhbət
(Yardımlı) diş. – İt qıç atıb uşəği tutub
(Naxçıvan, Ordubad) bax qidix’. – Çoban qıdıxları çöldə otarır (Ordubad)
(Şəki) xəsis
(Qubadlı) anlaşılmayan, başa düşülməyən danışıq. – Dərədən keçəndə bir qıdır-mıdır eşitdim
(Lənkəran) qıdıq. – Qıza, eləmə, qıdqıdam tutur
(Əli Bayramlı, Salyan) maye üçün dəmir qab, bidon. – Qıfa su töküb saxlarux (Əli Bayramlı); – Məkdəbçin iki dənə qıf aldım (Salyan)
(Qazax) cəld
(Hamamlı, Qazax) tullanmaq. – Elə qıfcındım kın, çayın bu toyunnan o toyuna (Qazax); – Çaydan yaxşı qıfcındım (Hamamlı)
(Gədəbəy) səliqəli. – Çox qıfcın yığersın odunu, xoşumə:ldi çox
(İmişli) bax qıpçağ
(Füzuli) böyük-böyük danışan. – Qıfçıl adam özünnən qavağı danışar
(Çənbərək) nazlanmaq. – Pəri çox qıfçılanır
(Cəbrayıl, Zəngilan) səs-küy ◊ Qıfxırıx qopbax (Cəbrayıl, Zəngilan) – hay-küy qopmaq. – Birdən elə qıfxırıx qofdu ki, dedıx no:luf (Zəngilan)
I (Çənbərək, Meğri) turşumaq. – Yayın günündə qatıq qıfşıyıf (Çənbərək); – Üzüm qalır küpədə qıfşıyır, so:ra ərəx çəkillə (Meğri) II (Cəbrayıl) üfunət
(Borçalı) uşaq oyunu adı
(Qazax) uşaq oyunu adı
(Kürdəmir) xırda, inkişaf etməmiş. – Qığırcım alçaları yığıb turşi qayırırıx
(Gədəbəy, Qazax) qorxmaq. – Üş gündü irəmənin düzündə qığırmışıx (Qazax); – Gördüm dosdum qığırdı (Gədəbəy)
(Tovuz) inkişaf etməmiş, xırda. – Bu il ərix’lər qığırtdaxdı