(Göyçay) gicitkən
(Füzuli) naxış. – Nə qədər çətin keşni desən toxuyur
(Dərbənd) bel <alət adı>. – Biz bəl də diyədüg, ketbax da diyədüg
(Meğri) bir ili tamam olmamış ayı balası. – Şükür dayim çuban ulanda iki kevə tutmuşdu
key olmax: (Ağdaş, Mingəçevir) dağ olmaq. – Yağ key olub (Ağdaş)
keydar olmax: (Çənbərək) əldən düşmək, yorulmaq. – Gejə savağatan keydar oldum səni yözdəməhdən, oğul!
(Dərbənd) aşpaz. – Aşi pişirən yağ ular, keyvani yüzi ağ ular; – Keyvani keyvanidən yəxşi ulanda süttü aşa suğan duğrar
(Biləsuvar) qarı, qoca arvad
I (Basarkeçər, Yardımlı, Qazax) içi ot və ya samanla doldurulub çul əvəzinə işlədilən palaz. – Örkəni bərh çək keyvənd tərpənməsin (Basarkeçər); – Key
(Cəlilabad, Masallı) qarı, qoca arvad. – Keyvəni, bizə qonağ olursan? (Masallı)
(Çənbərək, Qazax) soyuq; sərin. – Daş bulağın suyu keyvirdi (Çənbərək)
(Bakı) bax ka:bə. – Bu il biz çoxli kəbə əkmişig
(Qax) sifəti və bədən quruluşu eybəcər olan (adam)
(Ordubad) alaqkeş. – Alağı kəccəynən ele:llər
(Meğri) bax keji. – Lap yəxşi kəci pampan baramadan uley
(Qax) keçi qılı
(Zərdab) bir yaşa qədər olan camış balası
I (Ağdaş, Yevlax, Zərdab) bax kadu. – Bu il həyətimizdə çoxlu kədi əkmişəm (Ağdaş); – Səfalı kişi kədi satır (Zərdab) II (Qazax, Tovuz) hananın hissəs
kədi-kədi danışmax: (Qazax, Zərdab) yekə-yekə, yaşına uyğun olmayan şəkildə danışmaq. – Səfərin kiçiy oğlu kədi-kədi danışırdı, əl-əyağım yerdən üzüld
(Ucar) qabaq qabığını təmizləmək üçün ucu əyri xüsusi dəmir alət. – Kədiqazıyannan kədini qazıyırıx, so:ra qazanda pişirip yeirik
(Goranboy, Şərur, Naxçıvan) bax kadu. – Builki kədolar çox şirindi (Goranboy)
(Şərur) bax kadu
kəf keşməx’: (Gədəbəy) qüvvədən düşmək, zəifləmək. – Afat bu yaxınnardan bəri kəf keçif
I (Culfa, Ordubad, Şərur, Təbriz, Zəngilan) əlin içi. – Əlimin kəfəsi yanıf (Zəngilan); – Biz əlin içinə kəfə deyərıx (Ordubad) II (Şəki) örkən
(Salyan, Zərdab) tərkləşmək, ikilikdə bir ata minmək. – Əhmədnən Məmməd kəfəlləşdilər (Zərdab)
(Naxçıvan, Şərur) su süzmək üçün daş. – Kəfər odu ki, suyu süzən daşdı
(Cənubi Azərbaycan) işə yaramayan, gərəksiz şey. – Məmmədhüseyn, bu kəfəzəlləri yığıb at çölə Kəf gəlmək (Bakı, Kürdəmir, Saatlı, Salyan) – hiylə, kə
(Böyük Qarakilsə) tərs. – Əli yaman kəfgir adamdı
(Ağdam, Başkeçid, Borçalı, Cəbrayıl, Gəncə, Kürdəmir, Mingəçevir, Şərur, Şuşa, Yevlax) yorğan və ya döşəyin mitili
(Şəki) bax kəfrəm. – Döşşeyə təzə kəfrən almışam
(Ordubad) bax kəfə
(Gədəbəy) bax kəfgir. – Kəhgir ata mimməx’dənsə piyade:tməx’ məslahatdı
(Gəncə) yabanı bitki adı. – Bizim pambıxda çoxlu kəhlə bitif
(Qazax) kəfgir. – Xingalı qazannan kəkbirnən çəkəllər
(Salyan) bax katamaz. – İnəg doğannan so:ra ilk sütün pişirirsən olur kəkəmaz
(Zəngilan) qab-qacaq yığılıb daşınan iri xurcun
(Cəbrayıl) lovğa
(Cəbrayıl, Meğri) lovğalanmaq. – Nə kəkəşdənirsən, a Nərman, səni tanımırıx? (Meğri)
(Salyan) çımxırmaq. – Kimin ussünə kəkəzzənirsən, onı yiyəsiz görmisən nədi?
(Füzuli, Qazax) cır tut ağacı. – Kəkil gəri yaxşı yammaz (Füzuli)
(Dərbənd, Qax, Zaqatala) bax keklitarax
(Bakı, Salyan) məc. mədəsi pozulmaq. – Neçə gündü kəkliyim azıb, heç nə istemirəm (Bakı)
(Qazax, Tovuz) pəltək
(Naxçıvan, Salyan) acı ot
(Tovuz) dəmirçilikdə işlədilən alət adı. – A Kərim, o kəkriyi gəti baltıyı düzəldəx’
(Gədəbəy) gəlmə. – Bizim kətdə də kəküşdülər var
I (Şəki) keçəl ◊ Kəl olmax – keçəl olmaq. – Başına yara düşüf kəl o:ltdı II (Ordubad) üzüm tənəyinin cavan zoğu
kəlbəz vaxtı: (Ucar) ciftləşmə vaxtı. – Kəlbəz vaxdı donuz adama hücum eliyir
(Kəlbəcər) buğaya gəlmə həddinə çatmış camış düyəsi. – Kələ:lənə kəlbuğa de:rıx
(Ağcabədi, Qazax, Tovuz) buğa. – Alma kələ, satma pələ, tutam buynuz, tüşməz ələ (Ağcabədi)