I (Ağdam, Ağdaş, Cəbrayıl, Füzuli, Göyçay, Sabirabad, Salyan, Şuşa) ot topası. – Loda bö:y olur, xotman balaja (Ağdam); – Bü:n iyirmi beş loda ot çald
(Ağdam, Ağdaş, Cəbrayıl, Xocavənd, Şamaxı, Şuşa) topa-topa yığmaq. – Samanı lodalamax asandu (Ağdam); – Çöldə oti lodalıyıb gəldim (Şamaxı); – Otu lod
(Çənbərək) yaraşıqsız. – Sırtoy Məxsətə lodux durur
(Ordubad) sap tağalağı
(Tovuz, Zərdab) 1. boş (Tovuz) 2. tənbəl (Zərdab). – Tahir çox lof adamdı
(Xanlar, Mingəçevir) bax lomgödən. – Lofgödən adam öz qarnın doydurur dana (Xanlar)
(Şəki) başdansovdu tikmək. – Köynəyi bir tə:r lofliyif keçirdim əynimə; – Köynəyi lofladım
(Zəngilan) tuluğu asmaq üçün düzəldilən ağac qarmaq. – Loğab tuluğu çatmadan asmaxdan yanadı
(Qazax) yumru
I (Gəncə) arpa ununun xəmirindən düzəldilmiş kündə. – Dəviyə bu savağ üç loğalax vermişəm II (Gədəbəy, Tovuz) büküm, dəstə, paçka
I (Qazax, Gəncə) bükmək. – Paltarı loğalaxlama, xarav olar (Qazax); – Paltarı nə yaxşı loğalaxlıyıflar (Gəncə) II (Borçalı) səhv tələffüz etmək
(Gədəbəy) kəlləmayallaq olmaq. – Bizim inəx’ dağın döşünnən yıxılıf, loğalaxlanıf
(Gədəbəy, Tovuz) bax loğalax II. – Bir də görörəm, gədə bir loğallax sapı ağzına dolduruf çiyner (Gədəbəy)
(Qazax) bax loğalaxlamax I. – Paltarı loğallıyıf tullama, qatda
(Basarkeçər) eşşək. – Bura bir aşıx gəlmişdi, sazın bir loğancax götürərdi
(Cəbrayıl) lağ ◊ Loğaz qoşmax (Ağcabədi, Qubadlı, Gəncə, Naxçıvan, Şərur) – ələ salmaq, lağa qoymaq. – Əliyə loğaz qoşma (Ağcabədi); Loğaz döşəməx’ (N
(Salyan) yazı lövhəsi. – Xumar, çıx lohun qabağına
I (Lənkəran) lax. – On iki yumurtadan çil to:ğ doqquz cücə çıxartdı, qalan yumurtalar lox oldu II (Cəbrayıl, Zəngilan) yazı lövhəsi
(Zərdab) köhnə qab. – Qızım, toyuğa suyu həmişə loxçada qoy
(Gədəbəy, Gəncə, Mingəçevir) tikə-tikə etmək, parça-parça etmək. – Muna bax, çörəyi görməmiş kimi loxmalıyır (Gəncə)
(Oğuz) parçalanmaq. – Qəndi çanağa qoyurux, üsdünnən çəkişnən vururux, loxmalanır
(Füzuli) yük
(Quba) kiçik ot tayası. – Əvvəl lokut yığaduğ, sura taya eliyəduğ
(Çənbərək, Karvansaray) boş, boş-boşuna. – Havva qatıxdan-zaddan gətimiyif, ma: doğru loqqalox gəlif; – Hardan gəlersəη belə loqqalox (Karvansaray)
(Salyan) yalqabı. – İt üçün loqqiya su tök
I (Qazax) çox uzun (adam). – Loqqu adam ye:n gedər II (Əli Bayramlı) yeriş növü. – Sənin loqqu yerişinnən mənim heç xoşum gəlmir
(Lənkəran) arıq
(Yardımlı) hin. – Toyüx hələ loldədi
(Əzizbəyov) uzun (adam)
(Cəbrayıl) ağac növü
(Salyan) iki kürəcikli sırğa. – Zəkiyə bi dənə lolasırğa alıb
(Cəbrayıl) tuluqda olan ilmək. – Nabat xala tuluğ ağacını lolavlara keçirib, tuluğu çatmadan asdı
(Cəbrayıl) anlaşılmaz danışmaq. – Heş nə başa tüşmürəm, elə lolavlıyır
(Salyan) hay-küy. – Həsən bıra lo: ləşkarnan gəldi
(Borçalı) bax lolasırğa. – Lolusırğa qızıl olor, gümüş olor
(Xaçmaz, Oğuz) çoxçox və tələsik yemək. – A bala, lombalama, bacına da saxla (Oğuz)
(Bakı) tələsik yemək. – Hələ bil ajdığdan gəlib, əlinə tüşəni lombıldadır
(Kürdəmir) çoxyeyən, acgöz
lo:na qalmağ: (Bakı) qeydinə qalmaq. – Sən də heç neyün lo:na qalmırsan
(Balakən) su götürmək üçün arxda dərinləşdirilmiş yer. – Qazanı lonçorun yanında qoymuşam
(Balakən) burulğan. – Çayda az qaldım lonğora düşəm
I ( Göyçay, Qazax, Şəki, Şəmkir) 1. məşəl (Göyçay, Qazax, Şəmkir). – Gəlin aparanda lopa aterıx; – At kişniyer, lopuyu yandır, görəx’ toylada nə var (
(Göyçay) iri-iri. – Qar lopa-lopa yağır, onnan da hava açılır
(Salyan) uşaq oyunu adı. – Lopağvırdıda uduzan oyınçı ovurdların köpürdür, udan lopağ vırır
(Ağdaş, Cəbrayıl, Kürdəmir) 1. oyun zamanı şişirdilmiş ovurda vurulan zərbə və yaxud ələ vurulan şillə (Cəbrayıl)
(Cənubi Azərbaycan) bax lopa VI. – Lopal çox tez yanır
(Şuşa) topa yığmaq (ota aiddir). – Əhməd otu lopaladı
(Şəki) alovlandırmaq. – Onun işi məni lap lopalandırıf
(Ağcabədi) bax lobbaz. – Əli yaman lopbaz adamdı
(Qazax) bax lobbazdammax. – Elə yaxşı lopbazdammağı bilersən, əmbə əlinnən bir iş gəlmer