(Şərur) ağacın xırda kökü
(Zərdab) söyüdün nazik çubuqları. – A bala, axşamlar söyüdün mıçurundan qır, heyvannarın qabağına tök
(Zəngilan) hər işə qarışan
(Cəbrayıl) yekəqarın, çoxyeyən
mığət verməy: (Cəlilabad) fikir vermək, göz qoymaq. – Tezdənnən mığət vereyəm, heç nə elemeysən, göreyəm ki
(Barana, Borçalı, Qazax) ağcaqanad. – İyun ayında burda mığı çox oler (Borçalı); – Heyvan mığının əlinnən bilmir ki, özün hansı qalınnığa soxsun (Bara
(Salyan) qarışıqlıq. – Sən bı öyə mığır salma; – Toya mığır salsalar, toy tez dağılar
(Salyan) yavaşca, gizlicə. – Bibixanımnan Gülüssan toyda mığır-mığır danışırdı
(Naxçıvan) ağcaqanad
(Ağcabədi, Tovuz, Zəngilan) bax mığmığ. – Mığmığa bərk sancır (Ağcabədi)
(Borçalı, İsmayıllı) bax mığmığ. – Mığmığı qara cücüdü ağılı
(Culfa, Oğuz) keçmişdə çar üsuli-idarəsində rütbə. – Lap mığro:n dö:rünnən dəm vurur (Oğuz)
(Zəngilan) tumu çıxarılmış zoğal qurusu. – Mıxaşər bişmişi dadde:lər; – Güllü xala bu il iki put mıxaşər çıxartmışdı
(Balakən, Qazax, Mingəçevir) paya, şax. – Pamidora mıxça vurmuşam (Balakən)
(Şəmkir) qarımış (qız). – Öylə bir mıxdanburma qızı var
(Bakı) tövlə, pəyə. – Görürsən ki, hava so:uğdu, həyvannəri niyə doldurmursan mıxılə?
(İmişli) süni təpə. – Mıxırın yanında bi at var
(Dəvəçi) bax mixləmə
(Naxçıvan) gic, səfeh
(Şəki) xəsis. – Mıqqı adam qıyımsız olur
(Meğri) tərpənmək. – Doxdur iynə vuranda Tamara yerinnən bicəkkə də mıqqımmadı
(Meğri) budaqlı yığılmış meyvə (nar, heyva və s.). – Durun mılaxlarımızı asın
(Qazax) tapdalamaq, tapdayıb əzmək. – Bir az anrıda dur, mamadoru əyağıyın altında mıncıxlama
(Sabirabad) budaq
(Göyçay) pis iyli yabanı bitki
(Cəbrayıl) dəyirman daşlarını fırladan oxun alt tərəfdən pərə keçirildiyi yer. – Dəyirmanın mındarrığı köhnəlib, gərəx’ onu dəyişəm
(Ağdam) yabanı zoğal ağacı
(Qax) saç
(Göyçay) bax mındağ
(Ucar) deyingən. – Mır adam çox danışan olur
(Lənkəran) kərtənkələ
(Böyük Qarakilsə) istək, arzu
(Meğri) pəncərəsiz ev, daxma. – Şükürün Ernəzirdə bir mırdağası vardı
(Kəlbəcər) yumşaq qabıqlı ağac adı. – Mırdarçadan çovannar çomaq qayrır
(Mingəçevir) bax mırdarça
(Cənubi Azərbaycan) dərman bitkisi adı. – Nə qədər axdardımsa, mırğa tapa bilmədim
(İmişli, Kürdəmir, Zəngilan) qamışabənzər bataqlıq bitkisi. – Mırğız sulu yerdə olar (Zəngilan); – Qışda bəzən mallara mırğız verərduğ (Kürdəmir); – M
I (Lənkəran) 1. paxıl 2. çoxbilmiş II (Lerik) güvə. – Xəlçiyə mırıt düşib
(Lənkəran) paxıllıq etmək
(Zəngilan) 1. kinli. – Mırız adamnan aram yoxdu 2. tənbəl. – Mırız kəl kimi nə gözu͂: döyürsən?
(Zəngilan) qaş-qabaqlı, hirsli, acıqlı. – Mürsəl kişi oğluna mırızmırız baxırdı
(Şamaxı) cavan öküz. – İki mırqızzar durub yan-yana
(Zərdab) ağ balıq. – Balığ köylümə düşmüşdü, tornan bir mırmırı tutdum
(Gədəbəy, Qazax, Qarakilsə) kif, çirk. – Tejən mırt bağlıyıfdı (Qazax); – Mırt basıf eğme:i təmiccə (Gədəbəy); – Bağışdayın, eymənin mırtı buraları ba
(Mingəçevir) çoxdanışan
I (Şərur) çirklənmək II (Cəbrayıl) deyinmək. – Ə:, orda nə mırtdıyırsan?
(Qarakilsə) quymaq. – A bala, bir əz mırtığa pişir, yaman koηluma tüşüf
(Gəncə, Qazax, Tovuz, Şəmkir) 1. çapıq (Qazax, Tovuz, Şəmkir) 2. dişsiz, dişi tökülmüş (Gəncə). – Yazığın dodağı bərk yaralınıf, mırtığ olajax (Qazax)
(Şəmkir) dodağı çapıqlıq. – Mırtıxlıx da bir ayıflıxdımı?
(Qazax) yara