(Cəbrayıl, Füzuli) dincə qoyulmuş əkin yeri. – Qaraçöf dincə qoylan yerə de:llər (Cəbrayıl); – Qaraçiş beş yaşında olur erkək qoyun (Qazax)
(Kürdəmir) yabanı bitki adı
(Basarkeçər, Cəbrayıl, Cəlilabad, Gədəbəy, Göyçay, Xanlar, Qubadlı, Zəngilan) dincə qoyulmuş əkin yeri
(Ordubad, Şəki) qara xaşxaş. – Qaraçörəyi əpbəyin üzünə vurallar (Şəki)
(Ağcabədi, Bərdə, Borçalı, Kürdəmir, Cəbrayıl, Salyan, Yardımlı, Tərtər) bəxt, tale ◊ Qaraçuxası yatmax – bəxti gətirməmək
(Cəbrayıl, Kürdəmir) uğursuz, xeyir gətirməyən
(Şəmkir, Tovuz) daxma. – Da: kətdə qaradam qalmıyıf (Şəmkir)
(Qazax, Mingəçevir, Şəmkir) bax qaradaban. – Qaradavan adam uğursuz adama də:rix’ (Şəmkir)
(Zəngilan) yemişan. – Qaradənə meşədə çoxdu
(Zəngilan) həşərat adı. – Qaradirina pambu:n düşmanıdı
(Ağbaba, Basarkeçər, Beyləqan, Biləsuvar, Culfa, Füzuli, Kürdəmir, Qarakilsə, Ordubad, Şərur, Tərtər) 3-dən yuxarı yaşı olan erkək qoyun
qaraduvağ olmağ: (Bakı) üzüqara çıxmaq (qızın bəkarəti pozulmuş olduqda)
(Kürdəmir) çox duzlu, şor. – Əppəği qaraduz eləmisən, yiməy olmur
(Borçalı) bax qarapatma. – Qarafatma gejə cır-cır ötör
(Cəlilabad) azacıq yanmış, ütülmüş başaq
(Şərur) reyhan. – Mən qaragöz də səpbişəm
(Qazax) bədbəxt. – Öldü atası, anası da naxoşdu, qaragündağarcığı oldu elə yazıx
(Bakı) çox pis, keyfiyyətsiz. – Əşi, bu ki lap qaragünnügdü!
(Qazax) dar gün üçün saxlanmış hər nöy şey
(Qazax) nigarançılıq, narahatlıq. – Qarağaydı canımı alıf, uşaxlar gəlif çıxmadı çöldən
(Şərur) buğda növü adı. – Qarağulus buğda düz qalxır
(Füzuli) horra
(Şəmkir) qaramtıl. – Qaraxan kürə qoyunu kökəldifsəη
(Ağcabədi) köhnə keçə. – Qarakeçə ev üsdündo:lardı
(Kürdəmir) milçək növü
(Füzuli) kolu qırılıb yandırılmış (yer). – Kolu qırılıb yandırılmış yerə qarakolavad yer de:ilir
(Oğuz) şərq küləyi
(Mingəçevir) keyfiyyətsiz qoz
(Zaqatala) xarab qoz
(Cənubi Azərbaycan) qara (adam)
(Kürdəmir) dələmə. – Qoyunun qaraqaşığı da çox yiməlidü
(Mingəçevir) mayasız xəmir
I (Başkeçid, Borçalı, Qazax, Şəmkir, Tovuz) kotana qoşulan üç cüt öküzün ikinci cütü. – Qaraqayışa çantırağ öküz qoşallar (Qazax); – Qaraqayış yaxşı ç
(Mingəçevir, Yardımlı) tənbəllik
(Qazax) qarabəniz və incə (qadın). – Yaxşı qaraqaytan gəlindi Sineyvər
(Göyçay, Qax) dərman bitkisi adı
(Bərdə) uşaq oyunu adı. – Qaraqazanı gejələr oynuyullar
(Qax) gəndalaş
qaraqıncıxmo:lmax: (Cəbrayıl, Zəngilan) qancır olmaq, göyərmək, qaralmaq. – Ağaca nə tə:r dəydimsə, alnım qaraqıncıxmo:ldu (Zəngilan); – Odun doğruyan
I (Xaçmaz, Salyan) bayquş. – Qaraqulağ xiyirə ulamaz (Xaçmaz) II (Salyan) etinasız, sayğısız. – Çox qaraqulağ adamdı, heş kimi saya salmır
I (Kürdəmir, Şamaxı) fikirləşmək. – Mən çox qaraladım, bir şey çıxmadı (Şamaxı) II (Kürdəmir, Şamaxı) gözlərini zilləmək
(Çənbərək) bax qaralamax I. – Əryən axşamnan yaman qaralanır
(Kürdəmir) samovarın odluğunun ağzına qoyulan qapaq. – Simavərin qaraldanını qoy
(Tərtər) şübhələnmək. – Mən sənnən qaralıram
(Şəki) xuruş (plovda). – Aşın qaraltısı birəz az oldu
(Qazax) işə davamlı, dözümlü
I (Cəbrayıl, Gəncə, Kürdəmir, Qazax, Qarakilsə, Şəmkir, Zəngilan) palçıq, lehmə. – Yağış yağanda qarama dizə çıxer (Qazax); – Üsdüm qaramadı, belə heç
(Oğuz) ağacdan tökülən şabalıd. – Uşaxlar çoxlu qaramac topladılar
(Gəncə, Zəngilan) bataqlıq. – Bu qaramalıxdan keçmək mümkün dəyil (Zəngilan)
(Şahbuz) yabanı bitki adı