(Qazax) bax ayalğa
(Cəlilabad) dağ. – Bir təllün üsdünnən keçəndə gördi bir qalaçə var
(Qazax) boş-boşuna, işsiz. – Niyə oxumursaη, təlləm-təlləm gəzersəη?
I (Qazax) aldatmaq. – Təlliyif boynuma toğluyu üş yüz qırx manıta sırıdı II (Meğri) qalamaq, birbirinin üstünə yığıb toplamaq
(Meğri) güc-bəla ilə, bir təhər, çətinliklə. – O vədə mən yaşerdim təllivəl
I (Çənbərək) dolu, dopdolu. – Şümşüt yunnan çualı təmbəlit doldurdu, apardı yetdi II (Bakı) məfrəş. – Təmbəlitdəri ərəbələrə yüklədik, göndərdik bağa
(Gəncə) qaçdı-tutdu <uşaq oyunu adı>. – A bajı, mən təmə-təmə oynuyanda həməşə yıxılıram
(Quba) uzunçuluq. – Təməlluğ adamda çux pis adətdü
(Bərdə) düzuçlu qıyıq. – Təmənəni ver çualı tikim
(Qarakilsə) hal-əhval tutmaq, əhvallaşmaq; görüşmək. – Bircə binan təmənnaşdıx, suvayı kim deyir, yalan deyir
(Zəngilan) bax təməsiy. – Yedimsə də bı xörəx’dən bir təməsix’ annamadım (Zəngilan)
(Cəbrayıl) ləzzət. – Onnan nə təməsiy annadıη
(Şamaxı) bax təməsiy. – Mənnən nə təməssüğ alacaxsınız
(Lənkəran) bax tamaza I
(Qazax) inəyin tənasül orqanı. – Bizim boz inəyin təni yaman suyulufdu, dəsəη büyün doğajax
(Daşkəsən) qulağın yumuşaq hissəsi. – Qula:n bu yumşax yerinə tənaf de:llər
(Qax, Zaqatala) qazança, balaca qazan. – Tə:nçədə uşağa yemək pişirdim (Qax); – Get tə:nçəni gəti (Zaqatala)
(Zəngəzur) uçub-dağılmış təndir yeri. – Tərdirəputda gizdənmişdi, tapıf yətirdim
(Ordubad, Şahbuz) təndirxana. – Təndirəsərimizdə çörəx’ bişirillər (Ordubad); – Təndirəsər çörəx’ yapbaxdan ötəri olar (Şahbuz)
(Oğuz) təndirin közünü bir yerə toplamaq üçün istifadə olunan uzun ağac. – Bə:xdan ağac olurdu təndiryığan, hindi dəmirdən olur yığan yeri
I (Şəmkir, Şuşa) qulağın yumşaq hissəsi. – Nənəm qulağımın tənəsini deşif, mən də sırğa taxajam (Şuşa); – Sırğeyi tənədən asallar (Şəmkir) II (Cəlilab
(Lənkəran, Masallı, Naxçıvan) böyük otaq, qonaq otağı. – Tənəbimiz əlli nəfərriy məclisi tutar
(Ucar) əngəl ◊ Tənəf olmağ (Ucar) – əngəl törətmək, mane olmaq. – Sən gəl, mənə tənəf olma
(Kürdəmir) bax tana II
(Füzuli, Şəmkir) mis qaynaq etmək üçün dəmirçilərin istifadə etdikləri kimyəvi maddə. – Misqaynağı qoyurux kürüyə, birəz də üstünə tənəkar tökürüx’ (F
(Meğri, Zəngilan) qamışdan toxunmuş tərəcə. – Pambığı tənəkənin üsdünə töküf qurudurux (Zəngilan); – Hərix’ yuxusinnən durincə qurdi tənəkə üsdə saxle
(Qarakilsə) nazik. – Bir tənəki kəndirinən çəpişi bağlamışam
(Naxçıvan) bax tənəbi
(Çənbərək) zəif, cansız. – Tənəzir adam firhal Göllüyə gedif gələmməz
(Çənbərək) zəifləmək. – Mühəmmət yaman tənəzzirriyif
I (Ordubad) 1. döngə 2. dalan. – Hüseyngil bı təngdə olur II (Bakı) dar III (Ordubad) bərəçinin bərəni sürdüyü zaman durduğu yer
(Cəbrayıl) qovurma suyu, ət suyu
(Zaqatala) bax dengi. – İki təngi üzüm yığıb satdım
(Qarakilsə) bax təngav. – Qavırmalıx eliyəndə təngov verərəm sa:
(Culfa) xörək duzu. – Tənikarı bişmişə tökərıx
I (Ordubad) alaçığın yan tərəflərini örtmək üçün qamışdan toxunmuş hasar. – Tənikəmiz də xarab olub II (Meğri) bax tənəkə
(Çənbərək) tələsik. – Təntələx’ işdədim deyin, orağ əlimi kəsdi
(Xaçmaz) yüngülxasiyyət
I (Ağcabədi, Zəngilan) tələsik. – Əhməd çox təntix’ danışır (Ağcabədi); – Təntiy iş görəndə həylə olar də (Zəngilan) II (Şəki, Şəmkir) tələskən, kəmhö
I (Şəki) tələsmək. – Təntimə, yavaş-yavaş töx’ II (Beyləqan, Qax, Şəki, Zəngilan) çaşmaq, özünü itirmək, nə edəcəyini bilməmək
I (Ağcabədi, Gədəbəy, Qazax, Tərtər, Şəmkir) bax təntimax II. – Mənnən o qədər söz soruşduηuz ki, axırda təntidim (Ağcabədi); – Bu sa:t mə:m özüm tənt
(Culfa) sələm. – Qalan buğdanı sa: verirəm tənzilə
(Zaqatala) hörmə çəpər
(Gədəbəy, Şuşa, Tovuz) hədə-qorxu ◊ Təpbəcə gəlməx’ (Gədəbəy, Şuşa, Tovuz) – hədə-qorxu gəlmək, hədələmək, qorxutmaq
I (Ucar) südünü qurutmaq. – Bir həfdədi inəyimiz təpip II (Kürdəmir) bellə şumlamaq, qazmaq. – Məhləni təpbişəm iki gündü III (Ağdam, Şuşa) məc
I (Bərdə) bax təbcəh II (Qarakilsə) tövlənin bacasını örtmək üçün bacaya tıxanan ot bağlaması
(Lənkəran) bel
(Cəlilabad) məc. 1. nişanə; 2. sərhəd ◊ Təpə qoymağ (Cəlilabad) – məc. nişanə qoymaq, mərz çəkmək, sərhəd qoymaq
(Şahbuz) bax təbçəy. – Təpəcəx’ lapatqanı yerə vurmaq üçündü
(Qarakilsə) gildən düzəldilmiş zibil qabı