(Qazax) daşa basmaq. – Qoyunnarı yalamalıyıf dərəyə töxdüm
(Gəncə) mal-qaraya vermək üçün daş duz. – Bir put yalamalığ aldım
(Gəncə, Şuşa) yaltaqlanmaq. – Genə Dursuna nə yalanırsan? (Gəncə); – Ona yalammaxdan bir şey çıxmeyjax, ged özünə peşə tap (Şuşa)
(İmişli) azca. – Ağajdara yalanqı su veriblər
I (Bakı) acgöz II (Zaqatala) çör-çöpdən qalanmış ocaq. – Bu ki yalanqudu
(Bakı) yalan saymaq. – Mən unun sözüni zarafatcan yalansıtdım
(Qarakilsə) qapı çərçivəsi ilə divar arasında boşluq. – Qapının yalavınnan baxıllar, içəridə heç nə görmüllər
(Böyük Qarakilsə, Daşkəsən, Xanlar) çaxmaq (şimşək). – Göy gürüldədi, şümşət yalavıdı (Daşkəsən)
I (Qax) acgöz II (Qax) malların duz yaladığı yer
(Qazax) yaltaq
(Zəngilan) yenidən. – Ya:lbaşdan getdim soğan aldım
(Çənbərək) çılpaq. – Yalfırdax minilən at həmməşə yağır olu
(Dərbənd) bax yağlovçə. – U zaman buniyə yalğaçə diyeydig
(Qazax) bax yalqızax. – Yalğızax meşədə xəlvət yerrərdə olur
(Bərdə, Oğuz, Qax) bax yalğızax. – Yalğuzax ziyanxor heyvandı (Bərdə); – Yalğızax tək gəzər çöldə (Qax)
(Çənbərək) tək, təkcə. – İnəx’ çölə yalxayı qaşdı
(Ağbaba, Bərdə, Böyük Qarakilsə, Füzuli, Xocavənd, İmişli, İsmayıllı, Kürdəmir, Qubadlı, Laçın, Zaqatala) tək
(Gədəbəy) nazik, yüngül. –Usuf yalxoy geyindiyinə üşüyördü yaman
(Ağcabədi, Bakı, Qarakilsə, Laçın) bax yalxı. – Qoyunumuz yalxu doğur (Ağcabədi); – Davarlarımızın hamısı yalxu doğdu (Qarakilsə)
(Cəbrayıl) yenidən
(Zəngilan) corabsız. – Əhməd əyaqqabını yalıntarax geyib, həyətə çıxdı
(Çənbərək, Karvansaray) bax yalıntarax. – Qaloşu əyəğimə yalıntəyx aldım (Karvansaray)
(Dərbənd) bax yalqın. – Kirşəni yalkını sinsə, odun yükləmə ulmadım
(Dərbənd) kirşənin yan hissələrini birləşdirən ağaclar
(Bərdə) təkgəzən canavar. – Qışda buralarda yalqızax çox olardı
(Tovuz) bax yalqızax. – Qoyunnarı yaxşı gözdə, buralarda yalqızdax yaman çoxalıf
(Bərdə, Ucar, Cəbrayıl) bax yalqızax. – Yalquzax qışda kənddə çox olur (Bərdə); – Eşidirsən, yalquzax uluyur (Cəbrayıl)
(Qazax) ətli-canlı, kök. – Kərimin bir yallı-yapallı arvadı var
(Bərdə, Borçalı, Hamamlı) atın yalı. – Yalman atın boynundo:lur (Bərdə); – Atın yalmanı örülör (Borçalı); – Dayça:n yalmanın qırxıfsaηmı? (Hamamlı)
(Çənbərək) atın yalından tutmaq. – Atı yalmanna, min get dağa
(Bərdə, Qazax) zəif alov. – Yalonqı əlimi qızdıdı (Bərdə); – Yalonqı eləyin, bir az isinəx’ (Qazax)
(Kəlbəcər) rəybərəy, fikrini tez-tez dəyişən. – Əmirassan çox yalotu adamdı
(Mingəçevir) bax yalonqı
(Karvansaray) şoran (torpaq). – Sarıtəpə, Balaxaç, Pirğalam bizim kəndin ətrafındayı yalöyx yerlərdi
(Ağdam) talvar
(Gədəbəy, Qazax) ayaqyalın. – Bir də yalvırdax bir oğlan çıxdı qavağıma (Qazax); – Yalvırdax nə tüşüfsüη buralara? (Gədəbəy)
(Gədəbəy) kömür quyusu
(Qazax) yamaq. – Paltara yamalıx saleram
(Zaqatala) yamaqlamaq
(Zaqatala) bax yamalıx
(Borçalı, Cəbrayıl, Füzuli, Göyçay, Qax, Qazax, Mingəçevir, Tərtər, Tovuz) xəstəlik adı. – Yaman adamı öldürör (Tovuz); – Kəhər at yamannan öldü (Cəbr
(Basarkeçər, Gəncə) yaman xəstəliyi üçün dərman bitkisi. – Heyvanın yarasını yamançöpü sağaltdı (Gəncə); – At, inəx’ yamannıyanda yamançöpün qaynadıll
(Gəncə, İmişli, Şəmkir) yaman xəstəliyinə tutulmaq. – Bi yaxşı atım vardı, yamanneyıb öldü (İmişli); – Bizim atımız heç yamannamax bilməz (Gəncə); – A
I (Xanlar) dəyirmanda un tökülən yer, unluq. – Yamşağı dar olan də:rman unu çox tozduyar II (Qax, Zaqatala) çoxdanışan
I (Cəlilabad, Oğuz) başqa. – Maha icazə ver, yan yerə gedəsiyəm (Oğuz); – Mən onnan danişdim, gəldim, o, yan yerə getdi; – Miyəllim diyən bı qağa yan
(Qubadlı, Naxçıvan, Ordubad, Şərur, Zəngilan) ötrü. – Mən pasportdan yana burda qalmışam (Ordubad)
(Şamaxı) yaxınlaşmaq. – Göydə gedən sonalar bir-birinə yanalar
(Şərur) yanacaq (odun, çörçöp). – Təndirə yanası at, çıx
(Culfa, Laçın, Ordubad) bax yalav. – Yanava haçar qoymuşam, ver maηa (Laçın); – Qapı:n yanavın çox vaxd daşdan hörəllər (Culfa)