(Dərbənd) obaşdan, səhər tezdən. – Ubaş gələcəm
(Salyan) imkan; fürsət. – Sənin əlində ubur olsa, hamını qırıb-batırarsan
(Qax) get-gəl ◊ Ubursubura salmax – get-gələ salmaq. – Mən bilmiy, habı işi niye ubur-subura salıpsın
(Zaqatala) heyvanın fəqərə sütununun yanlarında olan ət
(Zəngilan) uşaq oyunu adı
(İmişli) bax ujulamax. – Sözi çox ucalamağ yaxşı dögi
(Ordubad) 1. məc. ujalmaq, vəzifəcə böyümək 2. inkişaf etmək. – Bacarığı var, bu ucalanacax
(Kürdəmir) bax ujulamax. – Sözü: kütahın de, ucarrama mö:lüm <mən ölüm>
(Bakı, İmişli) görə. – Sənün ucbatunnan mən də gedə bilmedim ulara (Bakı); – Sə:n ucbatınnan işdən qaldım (İmişli)
(Bakı) bax ucbat. – Mən sənün ucbetünnən bu günə qalmışam
(Şamaxı) bax ujulamax. – Nə uco:rriyirsan, əl çək də:
ucrah olmax: (Zaqatala) bax uyurcah olmax. – Yekə düynədə gidip una ucrah oldum
(Salyan) ucaboy. – Bizim kətdə Əlidən ucuburuğ adam yoxdu
(Zaqatala, Zəngilan) bax ujulamax. – Elə uculuyur ki, məni də apar (Zəngilan)
(Oğuz) qara xalı olan balaca qırmızı böcək
(Dərbənd) kənddə camaatın söhbət üçün yığışdığı yer. – Əxşəm uçarda çuxlu kişi vardı
(Kürdəmir) bax ujulamax. – Uçarrama, əl çək
(Borçalı) xanımböcəyi. – Uçbaba şirnəx’ saler
(Borçalı) 1. titrədib-qızdırmaq 2. həyəcan və ya qorxu nəticəsində titrəmək. – Alı yaman uçğunufdu
(Qazax) balıq tutmaq üçün suyun dibində düzəldilmiş üstüörtülü çuxur
(Cəlilabad) həvəslənmək, meyil etmək. – Diyəsən, yamancə uçquneysən, apərrəm səni də toyə
(Cəlilabad) bax uçqumməy. – Uçqunnanib, diyəsən qalmiyəcəy, gedəcəy
I (Şamaxı) cənnət II (Yardımlı) yıxılmaq. – Kişi ağacdan uçub əzilib
(Zaqatala) düşmək <ağacdan>
(Cəbrayıl) suluqlamaq, şaxtadan burunun qabağında, dodaqlarda suluq əmələ gəlmək. – Soyuxdan dodağım uçuxluyuf
I (Cəbrayıl, Daşkəsən, Qazax, Tovuz, Şəki) titrəmək, tir-tir əsmək (qorxudan və ya soyuqdan). – Kişi uçunoy, ağacı da tuta bilmey (Daşkəsən) II (Ağdər
(Ağdam, Gədəbəy, Füzuli, Oğuz, Şuşa, Zaqatala) yelləncək. – Gəti bir uçuncax sal uçunax (Oğuz); – Ağaşdan uçuncax as kın, yellənsin uşaxlar (Gədəbəy);
(Lerik) sözbaz
(Quba) odluq (samovarda). – Sumavarımızın udlağı xarab olub
I (Salyan) bacarıq, qabiliyyət. – Arifənin yaxşı udumu var II (Lerik) bəxt, tale, qismət
I (Gədəbəy) qonşu. – Ay ufa, nə:η bizə də xavar eləme:fsəη bazare:dəndə? II (Qax, Zaqatala) bax upa
(Borçalı, Şəki) 1. narın (Borçalı). – Ufax duz yumşağ olar 2. düyü və ya buğdanı tabaqlayarkən yığılan xırda, narın çıxar (Şəki)
(Hamamlı) bax ivhallı. – Çox ufallı adamdı, hamı ona hörmət ele:r
(Dərbənd) xəcalət ◊ Ufarrığ eləmağ – xəcalət çəkmək. – Ufarrığ eliyədəm mən unnan
I (Qax) lovğa II (Zaqatala) qəşəng, gözəl. – Bizim dükanda ufdan çitdər satılır
(Balakən, Qax, Zaqatala) bax ufdan II
(Zaqatala) dözümsüz
ufud elemeğ: (Bakı) sakitləşdirmək, sakit etmək. – Ufud eleginən uşağı, sən allah, qoymaginan ağlamegə
(Kürdəmir) quş adı. – Ugegin əti yeməli dögül
(Oğuz) o qədər. – Kişilər, ugünə alça var, da: bilmirəm necə
(Oğuz) uğultu
(Qax) avand
(Qax) avand ◊ Uğatdı olmax – avand olmaq. – İşinğız uğatdı olsun
(Meğri) bax ovursax
(Daşkəsən) ehtiyatla. – Qoy o, uğufca işdəsin
(Qax) yana-yana; boğula-boğula ◊ Uğuna-uğuna qalmax – yana-yana, boğula-boğula qalmaq, yanıb tökülmək
(Ağdam) ilxını iki hissəyə ayırmaq
I (Qax) təəssüflənmək, təəssüf etmək II (Qax) həyəcandan boğulmaq
I (İmişli) dəfə. – Bu uğur gəl bizə gedəx’ II (İmişli) bəxt, tale. – Onun uğuru yaxşı dəyil