(Kəlbəcər) köynəyin döşünə tikilən əlavə parça. – Kö:nə: <köynəyə> yaxalıx salsan, kö:nəy mö:kəm olar
(Başkeçid) çirkab
(Füzuli, Göyçay, Oğuz, Şamaxı) yalvarmaq. – Gülməmməd Əhmədə çox yaxardı (Şamaxı); – Çox yaxardım, o da razılıx verdi (Füzuli)
(Basarkeçər, Cəlilabad, Gədəbəy, Goranboy, Kəlbəcər, Qazax, Ordubad, Tərtər) sandıq. – Yaxdana paltar qoyurux (Tərtər); – Nəyim var, hamısı bu yaxdand
(Bakı, Gəncə, Göyçay, Quba, Naxçıvan, Ordubad) boşqab. – Anam dünən üş dənə yaxınkeş aldı (Naxçıvan); – Yaxınkeş gətirin, pitini yiyəx’ (Gəncə); – Yax
(Şamaxı) qabın dibində qalan yemək qalığı. – Boşqabın yaxıntısını pişiy yaladı
(Başkeçid, Borçalı) üzərinə yağ, şor və ya süzmə yaxılmış çörək parçası. – Ana, maηa yaxma ver (Başkeçid)
(Bərdə, Biləsuvar) bax yaxma. – Nənəsi uşağa yaxmac verdi (Bərdə)
(Kürdəmir) başdansovdu. – İşi görəndə səliqəynən görəllər, yaxmac-bılamac eləməzdər
I (Çənbərək, Karvansaray) batmaq (günəşə aiddir). – Gün yaxdı, bir iş görəmmədim (Karvansaray) II (Çənbərək, Dərbənd, Karvansaray) yandırmaq
(Laçın) bax yaxma. – Çörəyi al, yaxmanc elə, ye
(Qarakilsə) bax yaxma
(Zəngibasar) ət və s. qızartmaq üçün qab. – Yaxınkeşi yəti qartof qızardım
(Tovuz) yaxşı xasiyyətli. – Salman mə:llim yaxşıxay adamdı
(Füzuli) tikanlı ot adı
(Meğri) bax yağal. – O xarta yaıl keçi var, mən nə bilim hankı yaıl keçini deyirsən!
(Ucar) az qala
yalaf-yalaf yammax: (Qazax) od kimi qızarmaq. – Elə gözəl qızdı kı, yanaxları yalaf-yalaf yaner
(Zaqatala) uşaq oyunu adı
(Hamamlı) bax yalağagirmə. – Uşaxlar yalağasalma oynuyurdular
(Çənbərək, Gəncə, Karvansaray) mal-qaranın boğazı, xirtdəyi. – Yalağatüşən haramdı, onu yeməzdər (Gəncə); – Qoyunun yalagatüşənini itə tulla (Karvansa
(Lənkəran) 1. acgöz 2. qab dibi yalayan (adam)
(Qazax) uşaq oyunu adı. – Uşaxlar yalağeşmə oynuyanda top arxa tüşdü
I (Zaqatala) toyuğun yumurtladığı çuxur yer II (Zaqatala) dəyirman çarxının gözləri III (Qax, Şəki) ayaq dingində çəltik töküb döyülən çuxur yer
(Borçalı) uşaq oyunu adı. – Uşaxlar yalaxyalax oyner
I (Çənbərək, Gədəbəy, Gəncə, Hamamlı, Qazax, Laçın, Zaqatala) heyvana verilən daş duz. – İnəx’lərə yalama ver, yoxsa dalağ olallar (Gəncə); – Yalamanı
(Ağdam) sürtünüb keçmək. – Güllə İdrisin çiynini yalıyıf keçif
(Qazax) daşa basmaq. – Qoyunnarı yalamalıyıf dərəyə töxdüm
(Gəncə) mal-qaraya vermək üçün daş duz. – Bir put yalamalığ aldım
(Gəncə, Şuşa) yaltaqlanmaq. – Genə Dursuna nə yalanırsan? (Gəncə); – Ona yalammaxdan bir şey çıxmeyjax, ged özünə peşə tap (Şuşa)
(İmişli) azca. – Ağajdara yalanqı su veriblər
I (Bakı) acgöz II (Zaqatala) çör-çöpdən qalanmış ocaq. – Bu ki yalanqudu
(Bakı) yalan saymaq. – Mən unun sözüni zarafatcan yalansıtdım
(Qarakilsə) qapı çərçivəsi ilə divar arasında boşluq. – Qapının yalavınnan baxıllar, içəridə heç nə görmüllər
(Böyük Qarakilsə, Daşkəsən, Xanlar) çaxmaq (şimşək). – Göy gürüldədi, şümşət yalavıdı (Daşkəsən)
I (Qax) acgöz II (Qax) malların duz yaladığı yer
(Qazax) yaltaq
(Zəngilan) yenidən. – Ya:lbaşdan getdim soğan aldım
(Çənbərək) çılpaq. – Yalfırdax minilən at həmməşə yağır olu
(Dərbənd) bax yağlovçə. – U zaman buniyə yalğaçə diyeydig
(Qazax) bax yalqızax. – Yalğızax meşədə xəlvət yerrərdə olur
(Bərdə, Oğuz, Qax) bax yalğızax. – Yalğuzax ziyanxor heyvandı (Bərdə); – Yalğızax tək gəzər çöldə (Qax)
(Çənbərək) tək, təkcə. – İnəx’ çölə yalxayı qaşdı
(Ağbaba, Bərdə, Böyük Qarakilsə, Füzuli, Xocavənd, İmişli, İsmayıllı, Kürdəmir, Qubadlı, Laçın, Zaqatala) tək
(Gədəbəy) nazik, yüngül. –Usuf yalxoy geyindiyinə üşüyördü yaman
(Ağcabədi, Bakı, Qarakilsə, Laçın) bax yalxı. – Qoyunumuz yalxu doğur (Ağcabədi); – Davarlarımızın hamısı yalxu doğdu (Qarakilsə)
(Cəbrayıl) yenidən
(Zəngilan) corabsız. – Əhməd əyaqqabını yalıntarax geyib, həyətə çıxdı
(Çənbərək, Karvansaray) bax yalıntarax. – Qaloşu əyəğimə yalıntəyx aldım (Karvansaray)
(Dərbənd) bax yalqın. – Kirşəni yalkını sinsə, odun yükləmə ulmadım