(Göyçay) yastılamaq, hamarlamaq
I (Cəlilabad) xoşa gəlmək. – Yumırtda mənə yapışmey II (Dərbənd) savaşmaq, dalaşmaq. – Onun yerinə mən süzüynə yapışacağam
(İrəvan) bax yapba I. – Qış üçün iki yüz dana yapmamız var
(Göyçay) hazırlamaq, qayırmaq. – Möhrə palçığdan yapılır
(Zaqatala) örtmək. – Yapmağa öyün üsdünə qamış gətirəllər
(Qax) yalvarmaq. – Xeyri yoxdu, ona-buna yapunma
(Dərbənd) savaşmaq, dalaşmaq. – Sənnən ötrü mən dostumnan heç yerə yapuşdum
I (İrəvan) suyun yuyub apardığı yer, sahil II (Quba) ağac içi. – Palut ağacinin yarini çıxart gətir
(Ağdərə, Gəncə, Qazax) yaraşıq, bəzək. – Bu evin yarağı çoxdu (Gəncə)
(Oğuz) yarasa
I (Daşkəsən, Gədəbəy, Göyçay, Qazax) bax yalammax. – İrvaham İsrəfil kişiyə yaranıy (Daşkəsən); – Meyi Məmmədə yaraney (Qazax); – Özün Süleymana yaran
(Ağdam) kiçik yara; cırmaq yeri
(Oğuz) dəyirmi, dərin mis qab. – O:n aşını yarcəmiyə qoy
yardarrığa verməg: (Qazax, Salyan) torpağı yarılığa icarəyə vermək. – Yardarrığa torpağ verdim sənə (Salyan); – Tək təsərfat vaxdında kimin ulağı olor
(Zaqatala) nərdivan
(Basarkeçər, Naxçıvan) alçaqdaban qadın ayaqqabısı. – Yarımqanı arvaddar giyər (Naxçıvan); – A:z, nə qəşəx’ yarımqan var, hardan alıfsan, mən də alım
(Göyçay) yarasa
(Bakı) bax yarqanat
(Gədəbəy, Göyçay, Şəki) iri doğranmış odun. – Ocağa iki dənə yarma qoy yansın (Şəki) ◊ Yarma eləməx’ (Gədəbəy) – (odunu) iri doğramaq
(Gədəbəy, Gəncə, Göyçay, Qazax, Lənkəran, Mingəçevir, Salyan, Zəngilan) odun parçası. – Yarmaçalardan ojağa qoy (Gəncə); – O yarmaçeyi ojağa qoy, qaza
(Dərbənd) əldəyirmanı
(Quba) əldəyirmanı
(Bərdə) ovalşəkilli dəlik. – Yəhərqaş həvgənin ortasında yarmanç olur
(Ucar) evdə geyilən qadın ayaqqabısı. – Sirac arvadına yarmənnənküsübdü aldı Ucardan
(Gədəbəy) yarğan. – Dünən Zeynalın camışı yarnaxdan tüşüf murdar oldu
(Qazax, Şəki) vərəq. – Bu gün kitafdan on yarpağ oxumuşam
I (Ağdam, Bərdə) baramaqurduna yarpaq vermək, yemləmək. – Qurdu yarpaxlamax vaxdıdı (Ağdam); – Onnan so:rasına qurdu yarpaxladım (Bərdə) II (Qazax) və
(Borçalı) işıldaquş. – Yarpızqurdu gejələr işıx verer
(Zaqatala) bağayarpağı
(Cəbrayıl, Gədəbəy, Qazax, Şəmkir) çayın hündür sahili, uçurum. – Yarrığannan saldı bö:ələx’ danıyı (Gədəbəy); – Heyvannarı qoyma yarrığana dolor, ila
(Kürdəmir) tikanlı otlardan birinin adı
(Ağdam) maraqlanmaq
(Ağcabədi, Bakı, Göyçay, Qazax, Ucar) dağın döşü, yamac. – Qoyunnarı apar yasamala (Bakı); – Yasamalda su dayammaz (Ucar); – Bu gün qoyunu yasamalda o
(Ucar) alçaqalçaq. – Məktəbin yanında yasamal-yasamal öylər vardı
(Ağdam, Borçalı, Daşkəsən, Gəncə, Xanlar, Kəlbəcər, Qazax, Şəmkir, Zaqatala) aciz, ağırtərpənən, tənbəl
(Gəncə) acizləşmək, tənbəlləşmək. – Bu laf yasarranıf, bir şeyə yaramaz
(Cəbrayıl) oturub qalmaq
(Dəvəçi, Qarakilsə) dağda düzənlik
(Ağcabədi, Cəbrayıl, Daşkəsən, Füzuli, Gədəbəy, Hamamlı, Xanlar, Qazax) bax yasdan. – Yaylağe:dəndə yasdanıya tüşürük (Ağcabədi); – Heyvannar yasdanad
(Oğuz) bax yasar. – O, yasdarın biridi
(Oğuz) acizlik, tənbəllik. – Onun yasdarrığı üzünnən bilinir
(Kəlbəcər) dayaz dərə, çökək yer. – O dağın başında bir yasdı var
(Kürdəmir, Şamaxı) boyunduruqda və ya arabanın oxunda hissə. – Boyunduruğun yasdığı yoxdu, arabanı qoşammaram (Şamaxı)
(Ağdam, Daşkəsən, Füzuli, Şəki) bax yasdığ. – Yasdığ ağaşdan olur (Füzuli); – Haravanın yasdığı olmasa, laydırrarı bərkitməy olmaz (Daşkəsən); – Araba
(Ağdaş) boyunduruğa və ya arabanın oxuna yastıq qoymaq. – Büyün aravanı yasdıxlamağ isdiyirəm
(Borçalı, Qazax, Yevlax) obaşdanlıq, oruc tutanların gün çıxmamış yedikləri yemək. – Yasdılığı yeə:ndə ulduz varıydı göydə (Qazax); – Yasdılıx vaxdı x
(Quba) bax yasdığ. – Yasduğ quymasoğ, üküzdərin buyni tez yara ular; – Buyunduruğun altınnan yasduğ quyadular ki, buyunduruğ üküzün buynun əzməsin
(Qazax) çörəyin bir növü
(Qax) yastı
(Qax, Mingəçevir, Salyan, Şəmkir, Şuşa, Tərtər, Zaqatala) bax yasar. – Yassar adam iş bajarmaz (Tərtər); – İsrəfil yassar adamdı (Salyan)