(Cəbrayıl) böyük, yekə
I (Bakı) zəhlətökən, sırtıq. – Mının kimi heç zıbığ adam görməmişəm II (Bakı) bax zıbı. – O, zıbığın biridü
(Meğri) bax zıbı. – Gülünün Hüsən addı bir zıbıx gədəsi var, özü də dəmir yolda işde:r
(Kürdəmir, Qəbələ, Oğuz) sırıqlı. – Hava soyuyuf, gərəx’ zıbın alam (Qəbələ); – Zıbın olmasa, so:xdan doaram (Oğuz)
(Kürdəmir) böyük və həm də yaraşıqsız. – Əhmədin oğlı elə zıbırtındı ki
(Meğri) azacıq, lap az. – Ətdən bizə Fərəş zıfı də vermədi dadax
I (Basarkeçər, Mingəçevir) bax zırflamax. – Çualı ağzınatan zıfla taxılnan (Basarkeçər) II (Basarkeçər, Şuşa) bax zıplamağ
I (Bakı, Culfa, Gədəbəy, Qarakilsə, Naxçıvan, Ordubad, Şərur) palçıq. – Zığdan indi dərbəşmək olmaz (Şərur); – Zığ bulaşıf şalvarın balağına, təmizdəη
I (Qubadlı, Salyan) bir yerdə qalıb iylənən su. – Bizim yerrərdə zığab ulmaz (Qubadlı); – Zığabı içməg olmaz (Salyan) II (Salyan) bax zağab
(Xanlar) qısaboylu və yekəqarın (adam). – Zığel adam da var
(Bakı) bax zıqqi
(Tovuz) sürüşmək. – Ayağım yaman zığıyır qar olanda
(Şuşa) zəhlətökən. – Mürsəl zığırquş adamdı
(Xanlar) ölüvay. – Bu da zığıt oğlu zığıt, bizə yoldaş olub
(Qazax) yumurtadan yenicə çıxmış, hələ tüklənməmiş quş balası
(Tərtər) bax zağlı II. – Bu inəyin südü zığlı süddü
(Bərdə) palçıqlıq. – Hər yan zığlıxdı
(Şərur) bax zığımax. – Avto:- nun təkəri zığdı, avto o sa:t yoldan çıxır
(Kürdəmir) bax zığ I
I (Kürdəmir) uşaq oyunu adı. – Uşağlar, gəlin zığzığ oyniyağ II (Qax, Oğuz, Tovuz, Zaqatala) alabaxta, quş adı
(Culfa) bax zılx
(Meğri) dolu, basa-basa doldurulmuş. – Üş zıxcalı çüyal ma: verdi, ikisin də Qurbanın dədəsi Məşə Zeynala
(Gədəbəy, Tovuz) yumruq, dürtmə. – Saηa bir zıxma vurram, bir il özüηə:lməssəη (Tovuz); – Bir zıxma vurram, böyrəyiη içiηə tüşər (Gədəbəy)
(Gədəbəy) yumruqla vurmaq. – Elə zıxmaladım, heç məni vurmağa əl aça bildi ki?
(Qax, Zaqatala) sağsağan
(Balakən) dələ cinsindən olan meşə heyvanı
I (Ağdam, Bakı, Kürdəmir, Şəki) bax zıqqi. – Zıqqı adamın malı çıxınca canı çıxsa yaxşıdı (Şəki) II (Bakı, Kürdəmir, Salyan) çoxdanışan
(Salyan) uzunçuluq ◊ Zıqqıçılığ eləməg – uzunçuluq etmək. – Paşa, nə zıqqıçılığ eliyirsən?
(Beyləqan, Bərdə, Qarakilsə) zarımaq. – Bu uşax səhərdən zıqqıldıyır (Beyləqan)
zıqqılığ eləmək: (Əli Bayramlı) 1. zəhlə tökmək. – Az zıqqılığ elə 2. dilənmək. – Abırun olsın, utan, zıqqılığ eləmə
(Lənkəran) xəsis
(Qarakilsə) axırıncı (oyunda). – Beşüyür oğlu beşüyür, oyunda həmişə zılan olur
(Qarakilsə) bax zilaflaşmax. – Aşıx zılavlanıf, müşqurmamış alçı durur
(Gədəbəy) yaş, rütubətli. – Zıldan ağaşdı, qo:η qurusun
(Çənbərək, Karvansaray) yetişmək. – Alma zıldırıyıf tökülür (Karvansaray)
(Zaqatala) sızıldamaq
I (Cəbrayıl, Zəngilan) 1. b a x zığla (Zəngilan). – Quşun balası hələ zılğadı, uçə:lmir; – Divardakı ilan zılğaları uddu; – Düləçənin balalarının hamı
(Ağdam, Ağdərə, Cəbrayıl, Əzizbəyov, Füzuli, Gədəbəy, Gəncə, Kürdəmir, Salyan, Şəki, Ucar) çuğundur. – Zılx da əkirix’ (Ağdam); – Həməvvax zılx vereyr
(Füzuli) tamamilə
I (Qarakilsə) həyasız. – Zılıf qadındı, heş kim üzünə baxmır II (Şərur) darının bir növü
(Cəlilabad) gözdə əmələ gələn çirk
(Cəbrayıl, Zəngilan) bax zılığ. – Genə no:luf, gözü:η zılığın tökürsəη? (Zəngilan)
(Meğri) pinti. – Əldərədə zılın arvat yoxdu
(Gədəbəy) ağır. – Zımbıldı, tərpətmək olmor
I (Basarkeçər, Gədəbəy, Tovuz) palçıq. – Camış özünü zımıra saldı; – Arxa su zımır kimi yəlir, də:η, bağlara yağıf (Tovuz); – Buralar pütüncə zımırdı,
(Qazax) tamamilə, büsbütün. – Bu qarpız zımırd kaldı; – Həsən zımırd qammer
(Basarkeçər, Borçalı) çirkləndirmək. – Mal buroyu zımırrı:f, gə təmizdə (Borçalı)
(Qazax) bax zımır II. – Hələ zımırtdı zoğal, ye:ləsi döyü
zıncı düşməx’: (Xanlar) kefsizləmək. – Kəhər atın zıncı elə düşüf ki, elə bil arpa yemiyif
(Bakı) davakar