I (Füzuli, İsmayıllı, Qazax) sırtıq, həyasız. – Yamanca zındıxsaη, səniη kimi zındığ adam görməmişəm (Qazax) II (Naxçıvan) balaca boylu, qısaboy (adam
(Salyan) bir şeyin az hissəsi
(Qax) boş-boş, avara. – Əşi, bütün günü zınğır-zınğır qəziy
(Salyan) bax zing II. – Bi zınq üzim adamı doydırmaz
(Cəbrayıl) şuluq, nadinc, sözəbaxmayan
(Bakı) tərbiyəsiz
(Füzuli) ağlamsınaraq yalvarmaq. – Əli zınqıyıf, üzüm alıf yeyif
(Şamaxı) tut çırpmaq üçün ağac
(Mingəçevir, Oğuz) inadkar, tərs. – Ə, sən nə zıntış adamsan (Oğuz)
I (Salyan) kobud II (Cəlilabad, Salyan) yumruq. – Ona bi zıpı vırdım ki, biyağ aşdı (Salyan)
(Çənbərək) dolu. – Qəşədər İsmeyl bir zıpıf harava ot gətdi
(Lənkəran) ağızbaağız, basabasa. – Kisəni zıplama doldurdım
(Kürdəmir) var qüvvə ilə, möhkəm vurmaq. – Safa dünən böyrümə elə zıpladı, yeri hələ də ağrıdır
(Əli Bayramlı) çılpaq. – Payız olan kimi ağajdar zıppız olur
I (Basarkeçər) tamamilə. – Qarpız zır kaldı, heş yeməx’ də olmur; – O, zır qammazın biridi, heş zad başa düşmür II (Barana) kobud
(Şərur) rüsvay etmək. – De:rsən yanı kətdə bizi zır düdüyünə qoyub çalsınnar
(Basarkeçər, Naxçıvan, İrəvan) bax zılan. – Bu dəfə Seyid zırandı (Naxçıvan); – Ay uşaxlar, zıran kimdi? (İrəvan)
(Ağbaba) bax zılan. – Oyunda mən zırana qaldım
(Böyük Qarakilsə) palçıq
(Borçalı, Qazax) kobudcasına zarafatlaşmaq. – Əli, gedirsiηiz gediη, nə zırdannaşırsıηız? (Borçalı)
(Lənkəran) yumurta sarısı
(Hamamlı) ağızbaağız, basa-basa doldurmaq
(Bakı) zərbə. – Qapıya bir zırğın dəydi, gördüg ki, bö:g qərdeşim qapını açıb girdi içəri
I (Ağdam, Cəbrayıl, Mingəçevir, Şəki, Ucar, Zəngilan) yekə, böyük. – U nə zırıdı, ə (Ucar); – Yaman zırı şeydi (Ağdam) II (Ağdam, Cəbrayıd, Cəlilabad,
I (Gəncə, Qazax, Şamaxı, Şəki) yekə, böyük. – Paho, nə zırığ adamdı (Qazax); – O at zırığ atdı, uzunu burdan ora olar (Şəki) II (Şəki) bol, çox
(Cəbrayıl, Zəngilan) kobudluq. – Zırılığ onda çoxdan var (Zəngilan) ◊ Zırılığına salmax (Cəbrayıl) – kobudluq etmək
(Meğri) bax zerindaz
(Daşkəsən) ağzına kimi, ağızbaağız. – Çayı istkanın zırnatan süz
(Mingəçevir) zirinc
(Meğri) nəhəng, yekə. – İldırım bir zırpəlləzinə palıt yıxıp
(Qazax, Şəmkir) qanacaqsız
(Ağdərə) əkin zamanı kotanın ağzını təmizləyən adam. – Zırpıççı kotanın ağzın təmizdiyir
(Zəngibasar) böyük, yekə, nəhəng, qüvvətli. – Bı zırpızoğalnan bacarmağ olar bə:m?
(Çənbərək) yağmaq. – Beyjə gənəjix’ bir metrə qar zırrıyıf
(Karvansaray) ling. – Göyrüşdən zırranquş qayrerıx
(Qax) nəhəng, böyük <adam>
(Başkeçid) dırmıq
(Kəlbəcər) ağlağan. – Mirzə elə uşaxlıxdan zırzırdı
(Şəmkir) sırıqlı. – Zıvanı yavaşyavaş dəvdən tüşör
(Borçalı) uzun. – Zıvığ adamın axılı olmor
(Qazax) qalın pöhrəlik, qalın kolluq
(Gəncə, Mingəçevir, Tovuz) 1. qalın üst geyimi (Gəncə) 2. b a x zıbın (Mingəçevir, Tovuz). – Zıvını hamı geər (Tovuz)
(Ağcabədi, Basarkeçər, Çənbərək, Kürdəmir, Tovuz, Şəki) 1. b a x zıbın (Şəki). – Altdan zıvını giydim, üsdən paltun, canım elə oldu od kimi 2
(Qazax) qanacaqsız. – Çox zıvırdış adamsaη
(Qazax) icazəsiz, özbaşına. – Zıvırdışı girif bosdanın içinə, elə bil yə:sizdi
(Basarkeçər) tamamilə, büsbütün, bütünlüklə. – Heyvan elə kökəlif, zıvırıx tüx’dən çıxıf
(Gədəbəy) düz. – Zıvlağ ağacı qo:yufsuη orda, qəlifsiη qin, munu qəsəcəm
(Zaqatala) sızıldamaq. – Bütün qıçdarım zızıldadı səhərə kimi
I (Dərbənd) qozun yaşıl qabığı. – Quzun zibinnən xəlçə tuxmağçun yun ipini buyatullar, yəxşi qara irəngi uladu II (Qax) qıf
(Ordubad) qaracıq, taxılın içərisində bitən xırda qara toxumlu bitki. – Bu gün buğda almışam, içinnən ziban çıxıb