(Cəbrayıl, Zəngilan) kobudluq. – Zırılığ onda çoxdan var (Zəngilan) ◊ Zırılığına salmax (Cəbrayıl) – kobudluq etmək
(Meğri) bax zerindaz
(Daşkəsən) ağzına kimi, ağızbaağız. – Çayı istkanın zırnatan süz
(Mingəçevir) zirinc
(Meğri) nəhəng, yekə. – İldırım bir zırpəlləzinə palıt yıxıp
(Qazax, Şəmkir) qanacaqsız
(Ağdərə) əkin zamanı kotanın ağzını təmizləyən adam. – Zırpıççı kotanın ağzın təmizdiyir
(Zəngibasar) böyük, yekə, nəhəng, qüvvətli. – Bı zırpızoğalnan bacarmağ olar bə:m?
(Çənbərək) yağmaq. – Beyjə gənəjix’ bir metrə qar zırrıyıf
(Karvansaray) ling. – Göyrüşdən zırranquş qayrerıx
(Qax) nəhəng, böyük <adam>
(Başkeçid) dırmıq
(Kəlbəcər) ağlağan. – Mirzə elə uşaxlıxdan zırzırdı
(Şəmkir) sırıqlı. – Zıvanı yavaşyavaş dəvdən tüşör
(Borçalı) uzun. – Zıvığ adamın axılı olmor
(Qazax) qalın pöhrəlik, qalın kolluq
(Gəncə, Mingəçevir, Tovuz) 1. qalın üst geyimi (Gəncə) 2. b a x zıbın (Mingəçevir, Tovuz). – Zıvını hamı geər (Tovuz)
(Ağcabədi, Basarkeçər, Çənbərək, Kürdəmir, Tovuz, Şəki) 1. b a x zıbın (Şəki). – Altdan zıvını giydim, üsdən paltun, canım elə oldu od kimi 2
(Qazax) qanacaqsız. – Çox zıvırdış adamsaη
(Qazax) icazəsiz, özbaşına. – Zıvırdışı girif bosdanın içinə, elə bil yə:sizdi
(Basarkeçər) tamamilə, büsbütün, bütünlüklə. – Heyvan elə kökəlif, zıvırıx tüx’dən çıxıf
(Gədəbəy) düz. – Zıvlağ ağacı qo:yufsuη orda, qəlifsiη qin, munu qəsəcəm
(Zaqatala) sızıldamaq. – Bütün qıçdarım zızıldadı səhərə kimi
I (Dərbənd) qozun yaşıl qabığı. – Quzun zibinnən xəlçə tuxmağçun yun ipini buyatullar, yəxşi qara irəngi uladu II (Qax) qıf
(Ordubad) qaracıq, taxılın içərisində bitən xırda qara toxumlu bitki. – Bu gün buğda almışam, içinnən ziban çıxıb
(Goranboy) abır ◊ Zibarın töx’- məx’ – abırını tökmək. – Əşi, sən də üzümüzün zibarın töx’dün laf
(Lənkəran) bax zibar ◊ Zibəlin tökməg – b a x zibarın töx’məx’. – Zibəlimi tökmə, çıx get burdan
(Bakı, Lənkəran) bax zibar ◊ Zibərin tökməg (Bakı) // Zibərin dağıtmağ (Lənkəran) – b a x zibarın töx’məx’
(Ağdaş) tamamilə. – Sənin qulağın zibidi kardı
zibirix’ getməx’: (Meğri) iztirab keçirmək. – Əmir Ərşat davasində ki uğli öldi, yazıx kişi hey zibirix’ gedeydi
(Qarakilsə) həyasız. – Zibtərin biri zibtər, mənnən nə istiyirsəη?
(Qarakilsə) qızışmaq. – Niyə zibtərirsəη, sənnən qorxub eliyən yoxdu
(Füzuli) çətinliklə. – Bir tə:r zidin-zidin dolandıx
(Füzuli) keçəl
(Basarkeçər) qəlyanın çubuğunun içində əmələ gələn qır. – Qəlyanın içi zifirnən doludu
zigar iləməg: (Dərbənd) 1. inildəmək, zarıldamaq. – Xəstə adam da zigar iliyədi, başqasınnan acığlı ulan da 2
(Ordubad) baramaqurdunun peyini
I (Culfa) bax zelaf II. – Aşığı sürtəllər, olar zilaf II (Borçalı, Zaqatala) ayaqyolu III (Oğuz) bax zilav
(İrəvan) sürtüb hamarlamaq. – Aşığıma bax, gör necə zilaflamışam
(Oğuz) sürtülmək, sürtülüb hamarlanmaq. – Bu aşıx çox oynanıf zilaflaşıf
(Naxçıvan, Salyan) bax zelaf II. – Aşığın sürtülmüşünə bizdərdə zilan aşıx deyilir (Naxçıvan); – Sənün zilanun bizi uddı (Salyan)
(Kürdəmir) zirək. – Elçin zilav oğlandı
(Lənkəran) tikə-tikə. – Səni zilbə-zilbə doğriyəcəm
I (Qazax, Yevlax) bax zelaf I. – Yaman ziləf uşaxdı, a:dı sözə baxmer (Qazax) II (Hamamlı) bax zelaf II
(Ağdam, Borçalı, Qazax) 1. palaz (Ağdam) 2. xalı (Ağdam, Borçalı, Qazax). – Zili yekədi, gəvə balajadı (Borçalı)
(Barana) zirvə. – Cəhəngir dağın laf zilləsinə çıxmışdı
(Barana) başıaşağı. – Elman körpüdən çaya zilləmə çüşdü
(Başkeçid) bağlanmaq
(Salyan) həyasız. – Zilona adam utammaz; – Gülbahar elə zilona adamdı ki, heç üzün görmə
(Çənbərək) bax zilviy. – Tükana gətdix’ləri parçadan aləmmədim zilvix’ də