(Balakən) dələ cinsindən olan meşə heyvanı
I (Ağdam, Bakı, Kürdəmir, Şəki) bax zıqqi. – Zıqqı adamın malı çıxınca canı çıxsa yaxşıdı (Şəki) II (Bakı, Kürdəmir, Salyan) çoxdanışan
(Salyan) uzunçuluq ◊ Zıqqıçılığ eləməg – uzunçuluq etmək. – Paşa, nə zıqqıçılığ eliyirsən?
(Beyləqan, Bərdə, Qarakilsə) zarımaq. – Bu uşax səhərdən zıqqıldıyır (Beyləqan)
zıqqılığ eləmək: (Əli Bayramlı) 1. zəhlə tökmək. – Az zıqqılığ elə 2. dilənmək. – Abırun olsın, utan, zıqqılığ eləmə
(Lənkəran) xəsis
(Qarakilsə) axırıncı (oyunda). – Beşüyür oğlu beşüyür, oyunda həmişə zılan olur
(Qarakilsə) bax zilaflaşmax. – Aşıx zılavlanıf, müşqurmamış alçı durur
(Gədəbəy) yaş, rütubətli. – Zıldan ağaşdı, qo:η qurusun
(Çənbərək, Karvansaray) yetişmək. – Alma zıldırıyıf tökülür (Karvansaray)
(Zaqatala) sızıldamaq
I (Cəbrayıl, Zəngilan) 1. b a x zığla (Zəngilan). – Quşun balası hələ zılğadı, uçə:lmir; – Divardakı ilan zılğaları uddu; – Düləçənin balalarının hamı
(Ağdam, Ağdərə, Cəbrayıl, Əzizbəyov, Füzuli, Gədəbəy, Gəncə, Kürdəmir, Salyan, Şəki, Ucar) çuğundur. – Zılx da əkirix’ (Ağdam); – Həməvvax zılx vereyr
(Füzuli) tamamilə
I (Qarakilsə) həyasız. – Zılıf qadındı, heş kim üzünə baxmır II (Şərur) darının bir növü
(Cəlilabad) gözdə əmələ gələn çirk
(Cəbrayıl, Zəngilan) bax zılığ. – Genə no:luf, gözü:η zılığın tökürsəη? (Zəngilan)
(Meğri) pinti. – Əldərədə zılın arvat yoxdu
(Gədəbəy) ağır. – Zımbıldı, tərpətmək olmor
I (Basarkeçər, Gədəbəy, Tovuz) palçıq. – Camış özünü zımıra saldı; – Arxa su zımır kimi yəlir, də:η, bağlara yağıf (Tovuz); – Buralar pütüncə zımırdı,
(Qazax) tamamilə, büsbütün. – Bu qarpız zımırd kaldı; – Həsən zımırd qammer
(Basarkeçər, Borçalı) çirkləndirmək. – Mal buroyu zımırrı:f, gə təmizdə (Borçalı)
(Qazax) bax zımır II. – Hələ zımırtdı zoğal, ye:ləsi döyü
zıncı düşməx’: (Xanlar) kefsizləmək. – Kəhər atın zıncı elə düşüf ki, elə bil arpa yemiyif
(Bakı) davakar
I (Füzuli, İsmayıllı, Qazax) sırtıq, həyasız. – Yamanca zındıxsaη, səniη kimi zındığ adam görməmişəm (Qazax) II (Naxçıvan) balaca boylu, qısaboy (adam
(Salyan) bir şeyin az hissəsi
(Qax) boş-boş, avara. – Əşi, bütün günü zınğır-zınğır qəziy
(Salyan) bax zing II. – Bi zınq üzim adamı doydırmaz
(Cəbrayıl) şuluq, nadinc, sözəbaxmayan
(Bakı) tərbiyəsiz
(Füzuli) ağlamsınaraq yalvarmaq. – Əli zınqıyıf, üzüm alıf yeyif
(Şamaxı) tut çırpmaq üçün ağac
(Mingəçevir, Oğuz) inadkar, tərs. – Ə, sən nə zıntış adamsan (Oğuz)
I (Salyan) kobud II (Cəlilabad, Salyan) yumruq. – Ona bi zıpı vırdım ki, biyağ aşdı (Salyan)
(Çənbərək) dolu. – Qəşədər İsmeyl bir zıpıf harava ot gətdi
(Lənkəran) ağızbaağız, basabasa. – Kisəni zıplama doldurdım
(Kürdəmir) var qüvvə ilə, möhkəm vurmaq. – Safa dünən böyrümə elə zıpladı, yeri hələ də ağrıdır
(Əli Bayramlı) çılpaq. – Payız olan kimi ağajdar zıppız olur
I (Basarkeçər) tamamilə. – Qarpız zır kaldı, heş yeməx’ də olmur; – O, zır qammazın biridi, heş zad başa düşmür II (Barana) kobud
(Şərur) rüsvay etmək. – De:rsən yanı kətdə bizi zır düdüyünə qoyub çalsınnar
(Basarkeçər, Naxçıvan, İrəvan) bax zılan. – Bu dəfə Seyid zırandı (Naxçıvan); – Ay uşaxlar, zıran kimdi? (İrəvan)
(Ağbaba) bax zılan. – Oyunda mən zırana qaldım
(Böyük Qarakilsə) palçıq
(Borçalı, Qazax) kobudcasına zarafatlaşmaq. – Əli, gedirsiηiz gediη, nə zırdannaşırsıηız? (Borçalı)
(Lənkəran) yumurta sarısı
(Hamamlı) ağızbaağız, basa-basa doldurmaq
(Bakı) zərbə. – Qapıya bir zırğın dəydi, gördüg ki, bö:g qərdeşim qapını açıb girdi içəri
I (Ağdam, Cəbrayıl, Mingəçevir, Şəki, Ucar, Zəngilan) yekə, böyük. – U nə zırıdı, ə (Ucar); – Yaman zırı şeydi (Ağdam) II (Ağdam, Cəbrayıd, Cəlilabad,
I (Gəncə, Qazax, Şamaxı, Şəki) yekə, böyük. – Paho, nə zırığ adamdı (Qazax); – O at zırığ atdı, uzunu burdan ora olar (Şəki) II (Şəki) bol, çox