(Şuşa) quş adı. – Bi:l tuğrul çox gəlmişdi
(Bərdə) narın süpürgə. – Tuğulca qamış başınnan olur
(Daşkəsən) mürgü, yuxu ◊ Tux tutmax (Daşkəsən) – mürgüləmək, yuxu tutmaq. – Məni tux tutdu
(Meğri) tamahsız, gözütox. – Babəşuğli Rahman tuxməmə igit bir uğlan idi
(Ağdam, Ağcabədi, Bərdə, Şuşa) şirəli, emallı. – Tuj çaydanı bəri ver (Ağcabədi); – Tuj çaydan yaxşıdı çay qaynatmağa (Bərdə)
(Quba) bax doqqaz. – Tuqqazımızı kəl sındırdı
(Qax) quş adı
I (Sabirabad) qum II (Sabirabad) bataqlıq
(Şəmkir) bax tolamazda
(Gədəbəy, Qazax) bax tolamazda. – Tulamazdı əlimnən açılan, xoruz parpılef ordaja qaldı (Gədəbəy)
(Basarkeçər) atmaq, tullamaq. – Salveyi götürüf, tulamazdadı uşa:n dalıncax (Basarkeçər)
(Ordubad, Şuşa) hamamın ocaqxanası. – Qulu tulanbarı yandırmır (Ordubad); – Odunu yığın tulanbarın qaba: na (Şuşa)
(Naxçıvan, Ordubad, Şuşa) hamamın ocaqçısı. – Tulanbarçı gəlməmişdi (Ordubad); – A bala, ged o tulanbarçını ça:r gəlsin (Şuşa)
(Şuşa) ocaqçılıq (hamamda). – Məhi indi də tulanbarçılıx eli:r
(Ağdam, Gəncə, Qazax, Tovuz) yabanı ot adı. – Tulatutan adamın paltarına, qoyunun yununa ilişdimi, qopan döyü, çətin təmizdənir (Ağdam); – Paltarıma t
(Kürdəmir, Qarakilsə) bax tolazdamax. – Hamısını tulazdadı, nəyə lazım?
(Basarkeçər, Ordubad) səlbə. – Tulazdırma bərk ağaşdan olar
(İmişli) arxın dar, tullanmaq mümkün olan yeri
(Çənbərək) taxılın içində bitən alaq otu adı
(Şuşa) gicgah. – Daş Həsənin tulununa dəydi
(Qax) üskük
(Qax) bax tim
(Quba) cəm, məcmu. – Aydabalanun dukanundakı şeylərün tumali dürt min manat ilədü
(Gəncə, Ordubad, Şuşa) bayram şənliklərində atılan fişəngin bir növü. – Tumanagirən atmışam, düz getdi Səltənətin civinə girdi (Gəncə); – Uşaxlar bayr
(Şuşa) yazılıb lülələnmiş kağız və ya dəri. – Ceyran dərisinnən yazılmış bir tumar gördüm
tumbur olmağ: (Bakı) yoxa çıxmaq, qurtarmaq, tükənmək. – Bir gileydi, u da tumbur olub getdi
(Lənkəran) çəltik şitili. – Əli tumcarı daşıyır
(Lənkəran) çəltik şitili əkilən sahənin qarovulçusu. – Tumcarban gərəy ayığ ola
(Lənkəran) çəltik şitili əkilən sahə, lək. – Bu yer tumcarrığ üçün yaxşıdı
(Salyan) zökəm
(Quba) qurudulmuş tumlu ərik. – Tumlimiz yoxdu
(Sabirabad) zökəm
(Salyan) doğru, düzgün. – Bı sözı sənə tumru di:rəm; – Ələfsər tumru danışır
(Quba) cır gilas. – Tumruz acıdu
(Quba) atası və ya anası başqa millətdən olan. – Bizim kəndin bəizi adamlari tumsusdu
(Bakı) kobud
(Bakı) bax tumta
(Quba) dəyirmanda buğda tökülən yer, təknə. – Dəgirmanın tunində ancağ un kilo qədər buğda qalıbdu
(Quba) girəvə, fürsət. – Tunqalə düşəndə üz işini görərdi
(Zaqatala) uşaq oyunu adı. – Bacım tunqalməlik oynuyur
(Lerik) bozbaş
(Quba) bax tumal. – Əhmədin pulları elə mənim pullarım tupağ un manatdu
(Şahbuz) arı səbətinin arxa tərəfinə qoyulan taxta. – Tuparan aralıxdadı
(Borçalı, Çənbərək, Qazax, Şəmkir, Tovuz) cavan və kök qaramal. – Tupcu cöngənin əti qoynunkunnan da yaxşıdı (Qazax); – Bu düyə tupcudu, əti yeməli ol
(Gədəbəy) uzun. – Ağacın tupoy tayını verginən maηa
(Bakı) kök, dolu, ətli
(Ordubad) bax tuvulğu
(Şəmkir) küləkli (hava). – Bir tupulu havada gəldix’
(Quba) balaca və kök (uşaq)
I (Zaqatala) sızaq. – Məhəmmədin üzü tur səpib II (Zaqatala) ağacın gövdəsində əmələ gələn şiş, fır. – Ağacdakı turu kəs