I (Ağdaş, Yevlax, Zərdab) bax kadu. – Bu il həyətimizdə çoxlu kədi əkmişəm (Ağdaş); – Səfalı kişi kədi satır (Zərdab) II (Qazax, Tovuz) hananın hissəs
kədi-kədi danışmax: (Qazax, Zərdab) yekə-yekə, yaşına uyğun olmayan şəkildə danışmaq. – Səfərin kiçiy oğlu kədi-kədi danışırdı, əl-əyağım yerdən üzüld
(Ucar) qabaq qabığını təmizləmək üçün ucu əyri xüsusi dəmir alət. – Kədiqazıyannan kədini qazıyırıx, so:ra qazanda pişirip yeirik
(Goranboy, Şərur, Naxçıvan) bax kadu. – Builki kədolar çox şirindi (Goranboy)
(Şərur) bax kadu
kəf keşməx’: (Gədəbəy) qüvvədən düşmək, zəifləmək. – Afat bu yaxınnardan bəri kəf keçif
I (Culfa, Ordubad, Şərur, Təbriz, Zəngilan) əlin içi. – Əlimin kəfəsi yanıf (Zəngilan); – Biz əlin içinə kəfə deyərıx (Ordubad) II (Şəki) örkən
(Salyan, Zərdab) tərkləşmək, ikilikdə bir ata minmək. – Əhmədnən Məmməd kəfəlləşdilər (Zərdab)
(Naxçıvan, Şərur) su süzmək üçün daş. – Kəfər odu ki, suyu süzən daşdı
(Cənubi Azərbaycan) işə yaramayan, gərəksiz şey. – Məmmədhüseyn, bu kəfəzəlləri yığıb at çölə Kəf gəlmək (Bakı, Kürdəmir, Saatlı, Salyan) – hiylə, kə
(Böyük Qarakilsə) tərs. – Əli yaman kəfgir adamdı
(Ağdam, Başkeçid, Borçalı, Cəbrayıl, Gəncə, Kürdəmir, Mingəçevir, Şərur, Şuşa, Yevlax) yorğan və ya döşəyin mitili
(Şəki) bax kəfrəm. – Döşşeyə təzə kəfrən almışam
(Ordubad) bax kəfə
(Gədəbəy) bax kəfgir. – Kəhgir ata mimməx’dənsə piyade:tməx’ məslahatdı
(Gəncə) yabanı bitki adı. – Bizim pambıxda çoxlu kəhlə bitif
(Qazax) kəfgir. – Xingalı qazannan kəkbirnən çəkəllər
(Salyan) bax katamaz. – İnəg doğannan so:ra ilk sütün pişirirsən olur kəkəmaz
(Zəngilan) qab-qacaq yığılıb daşınan iri xurcun
(Cəbrayıl) lovğa
(Cəbrayıl, Meğri) lovğalanmaq. – Nə kəkəşdənirsən, a Nərman, səni tanımırıx? (Meğri)
(Salyan) çımxırmaq. – Kimin ussünə kəkəzzənirsən, onı yiyəsiz görmisən nədi?
(Füzuli, Qazax) cır tut ağacı. – Kəkil gəri yaxşı yammaz (Füzuli)
(Dərbənd, Qax, Zaqatala) bax keklitarax
(Bakı, Salyan) məc. mədəsi pozulmaq. – Neçə gündü kəkliyim azıb, heç nə istemirəm (Bakı)
(Qazax, Tovuz) pəltək
(Naxçıvan, Salyan) acı ot
(Tovuz) dəmirçilikdə işlədilən alət adı. – A Kərim, o kəkriyi gəti baltıyı düzəldəx’
(Gədəbəy) gəlmə. – Bizim kətdə də kəküşdülər var
I (Şəki) keçəl ◊ Kəl olmax – keçəl olmaq. – Başına yara düşüf kəl o:ltdı II (Ordubad) üzüm tənəyinin cavan zoğu
kəlbəz vaxtı: (Ucar) ciftləşmə vaxtı. – Kəlbəz vaxdı donuz adama hücum eliyir
(Kəlbəcər) buğaya gəlmə həddinə çatmış camış düyəsi. – Kələ:lənə kəlbuğa de:rıx
(Ağcabədi, Qazax, Tovuz) buğa. – Alma kələ, satma pələ, tutam buynuz, tüşməz ələ (Ağcabədi)
(Ordubad) çınqıllıq, xırda daşlıq. – Kələ-külədə əkin olmaz; – Bı yerrər qabaxda kələ-küləydi
(Salyan) yekəbaş; qanmaz. – Sən kələbaşsan, səni başa salmağ çətindi
(Ordubad) suda əzilmiş qurut. – Qurudun suda əzilmişinə kələci deyərıx
I (Basarkeçər, Borçalı, Gəncə, Qazax, Tərtər) qurut, yağ və kartofdan hazırlanmış xörək. – Anam daddı kələcoş pişirmişdi, doyuncax yedim (Basarkeçər);
(Cənubi Azərbaycan) dəyirmanda taxıl ölçmək üçün işlədilən qab, ölçü qabı. – Kələçi yaxşı doldur
(Çənbərək, Gədəbəy) çoxbilmiş. – Yamanca kələçər kişidi, alladammasan onu sən (Gədəbəy)
(Qazax) kiçik kələf. – Maηa bir kələçi if borc ver
(Salyan) kobud, mərifətsiz. – Kələdayı olma
(Tovuz) bax kaladuran
(Ağcabədi, Borçalı, Cəbrayıl, Qazax) fəsəlidən bir qədər böyük və nazik şəkildə yağsız bişirilən çörək
(Gədəbəy) bax kalafır. – Kələfırı yağda pişirrəx’
(Füzuli) yumaqlamaq. – Yunu ku əyriv qutardıx, qutarannan ayna mını sarıyırıx, çəvrif kələfliyirix’
(Cəlilabad) əkin sahələri arasında torpaq topasından düzəldilən nişan ◊ Kələg vırmağ – əkin sahələri arasında nişan qoymaq
(Dərbənd) gəlinin sağdışı və soldışı. – Gəlinin kələxuvagiləri övbəöv gezüb tuyə diyədülər
I (Qazax, Tovuz) kiçik, keyfiyyətsiz qovun və ya qarpız. – Kələyi yeməzdər, adam naçaxlar (Qazax) II (Yardımlı) divar
(Culfa, Qarakilsə, Laçın, Ordubad, Zəngilan) yeni doğmuş heyvanın ilk südündən bişirilən yemək. – Mən sə:r inəyin kələkeyin yemişəm (Ordubad)
(Ağdam, Cəlilabad, Culfa, Göyçay, İmişli, Kəlbəcər, Masallı, Ordubad, Sabirabad, Salyan, Şahbuz, Zəngilan) bax kələkey