sif. 1. Həyəcan keçirən, həyəcan duyan, əsəbi, əsəbiyyət halında olan, coşmuş.
Məhərrəm bütün ömründə bu qədər həyəcanlı olmamışdı. H.Nəzərli.
Sevinc İsmayılzadəyə: – Sizə nə olub, niyə belə həyəcanlısınız? Z.Xəlil.
// Həyəcan, təlaş, iztirab, narahatlıq ifadə edən. Həyəcanlı nəzər. Həyəcanlı sözlər.
– Biz bu həyəcanlı baxışlarda insan ürəyinin ən əziz, ən müqəddəs hisslərini oxuyuruq. M.İbrahimov.
// Həyəcan, iztirab doğuran. Həyəcanlı xəbər.
– Birdən eşitdiyim həyəcanlı bir səs məni yuxudan ayıltdı. S.Hüseyn.
[Səfər və Tanrıverdi: həyəcanlı bir səslə:] – Allah özü bağışlasın.
Qurban da belə getdi… A.Şaiq.
// Həyəcan və iztirabla dolu; təşvişli, iztirablı. Həyəcanlı anlar.
– Neft və milyonlar şəhəri Bakı həyəcanlı günlər keçirirdi. M.Hüseyn.
// Zərf mənasında. Həyəcanlı danışmaq.
– [Qonaq Mollanın] hirsli-hirsli təsbeh çevirdiyini, həm də çox həyəcanlı olduğunu sezdi. İ.Şıxlı.
2. məc. Coşqun, təlatümlü, dalğalı. Həyəcanlı
dəniz.