KƏ’BƏTEYN ə. 1) Kəbə və Qüdsdəki Əqsa məscidinin birgə adı; 2) zər(lər) (nərd oyununda); 3) m. mərkəz
f. 1) nikah; 2) başlıq, südpulu; cehiz
f. qanuni, kəbinli (ər və ya arvad)
KƏBİR(Ə)1 ə. 1) böyük; 2) yaşlı, qoca; 3) m. mühüm, ciddi
KƏBİR(Ə)1 ə. 1) böyük; 2) yaşlı, qoca; 3) m. mühüm, ciddi. KƏBİRƏ2 ə. böyük günah // böyük cinayət, ciddi səhv
ə. böyük olmaqla, böyük olduğu halda
ə. şəmsi təqvimində hər dörd ildə bir dəfə günlərinin sayı 366 olan il; uzun il
f. kəklik. Kəbki-canşikar 1) canalan kəklik; 2) m. sevgili, canan; kəbki-xoşxuram 1) gözəl yerişli kəklik; 2) m
ə. erkək qoyun, qoç; çəpiş
f. mavi, göy
ə. 1) mavilik, göylük; 2) xal; 3) bədənə döydürülən yazı, naxış və s
f. göyərçin. Kəbutəri-naməbər naməbər, məktub aparan göyərçin, poçt göyərçini
f. bax kəj
KƏCABƏ, KƏCAVƏ f. dəvə və ya at üstündə isti-soyuqdan, yağmurdan qorunmaq üçün qurulan otaqcıq
f. «əyri görən» bax kəjbin
f. boynu əyri, boynubükük (əsasən bənövşə haqqında)
f. 1) papağını yan qoyan; 2) m. dəblə geyinməyi xoşlayan; 3) m. təşəxxüs göstərən, lovğalıq edən; təşəxxüslü, lovğa
f. və ə. birisinin istək və arsuzunun əksinə hərəkət edən
f. bədqılıq, bədxasiyyət
f. və ə. alverdə aldadan, əli düz olmayan, əliəyri
f. və ə. «əyri baxan» 1) pis nəzərlə baxan; bədnəzər; 2) düzgün iş görməyən; bihesab
KƏCNİGAH, KƏCNİGƏH f. 1) kəc baxan, əyri baxan, qıyğacı baxışlı; 2) m. qəzəbli, hirsli baxan
f. insanı əyri göstərən (güzgü haqqında)
f. rəftarı pis olan, qəlbi təmiz olmayan
f. «əyri gedən» yolunu azmış, yolundan çıxmış
f. «sözü əyri olan, əyri danışan» m. yalançı, yalan danışan
KƏCTƏB’ f. və ə. tərs, kəc, xasiyyəti pis olan
ə. əmək, zəhmət, iş. Kəddi-yəmin əl əməyi
ə. qəm, qüssə
ə. və f. kədər gətirən; qəmləndirən
ə. və f. kədərləndirici, qəmləndirən
ə. və f. kədər artıran
f. bax kətxuda
f. qabaq, balqabaq
KƏƏNN(Ə) ə. sanki, elə bil ki
f. köpük
KƏFA’ ə. bəs, kafi
ə. yaşamaq üçün vəsait; dolanacaq
ə. zamin olma; zaminlik
ə. və f. zəmanət kağızı, zaminlik sənədi
ə. ölünü sarımaq üçün bez və ya ağ
ə. və f. «kəfəni çiynində» m. fədai, mücahid
ə. «kafir» c. kafirlər
KƏFF1 ə. dəf etmə, rədd etmə. KƏFF2 ə. 1) əlin içi, əlin ayası; 2) ovuc // ovuc dolusu; 3) ayağın alt tərəfi; 4) şillə, şapalaq; 5) əlcək
KƏFFARƏ(T) f. 1) bağışlanma, günahını bağışlatma; 2) günahının bağışlanması üçün dini əziyyət (uzun ibadətlər, çoxgünlü oruc və s
ə. bax kəfşduz